Zomerdag ’82.
De zon scheen toen mijn zoontje stierf
hij was slechts vijf
en liet me alleen.
Een verloren, kostbare edelsteen
gevat in een zetting van alledaagsheid.
Ik voel me geamputeerd.
Zal ik hem ooit weerzien?
De zon scheen toen mijn zoontje stierf. Rose 6-9-1983
Handjes
Twee handjes hield ik vast,
de ene wat groter dan de ander.
‘t Kleine handje ging
‘t Grote bleef bij mij?
Wat kun je zo’n klein handje,
toch zó missen. Rose begin 1983
Gisterenmiddag ben ik ondanks mijn vervelende keel, toch maar de stad ingegaan. Er was weer Carnaval in de stad, en ik vind het altijd een groot feest om bij te wonen. Dit was ook de eerste keer dat ik dit meemaak met onze nieuwe snelle digitale camera. Het was lastig om een plekje te vinden. Overal stond het rijen dik. Uiteindelijk heb ik me op het eendrachtsplein, betrekkelijk aan het einde van de route geposteerd. Bij sommige foto’s is het dan ook onvermijdelijk dat er ook publiek opstaat. Ik heb zo’n 450 foto’s gemaakt, en na flink wat verwijderen ben ik redelijk tevreden met wat ik nu ga laten zien. Soms ontstaat er persoonlijk contact, en poseren de deelnemers specifiek voor je, vooral de wat meer exhibitionistische onder hen. Als je dan een foto hebt geschoten, dan volgt meestal een knikje. Hier volgt een kleine samenvatting:
Ik ben nu even aan het nahijgen. Vanmorgen hebben Jesse en Ik Hot van zijn werk opgehaald. Na een korte ronde hebben we Jesse weer naar huis gebracht. Toen was het op naar de huisarts. Het is de a.i.o. dr. Jasper de Wit, een buitengewoon aardige en kordate dokter. Die a.i.o. staat voor arts in opleiding. Hij luisterde zorgvuldig en deed wat huis, tuin en keukentestjes. Meer kan hij niet doen. Daarna belde hij naar het ziekenhuis afd. Oogheelkunde en vroeg om aanvullende info. Een huisarts kan niet alles weten. Vervolgens werd er een afspraak gemaakt. Vanwege die tumor uit het verleden ging dit bijzonder snel. We konder er al om 10.00 uur terecht!! We gingen meteen naar de bushalte, onderweg kwamen we voorbij een bakkerij en kochten daar ons ontbijt. Wat gaat dat tegenwoordig gemakkelijk. We leven inderdaad in een welvaartsmaatschappij, alleen je moet er wel het geld voor hebben. Om een lang verhaal kort te maken we er kwamen precies op tijd aan. Moesten ons even inschrijven en daarna volgde er een heel zorgvuldig onderzoek. Eerst werd er door de oogarts naar mijn ogen gekeken en daarna kreeg ik een paar oogdruppels om mijn pupillen te vergroten. Weer werd er gekeken, eerst door een arts i.o. en daarna door de arts. Eerst door het gewone apparaat dat iedereen kent, daarna werd er een loep tussen in gehouden. Vervolgens kreeg ik een paar verdovende druppels gegeven en daarop werd er een klein vergrootglas op mijn oog geplaatst en weer werd er zorgvuldig gekeken. En, gelukkig, het was niets bijzonders. Wat ik zie is “oud bloed”. We hebben allen vocht in onze ogen vanaf onze conceptie omdat in de baarmoeder de ogen worden gemaakt en daar is dat vocht voor nodig. Nu ik wat ouder wordt verdwijnt dat vocht langzamerhand uit mijn ogen en dat veroorzaakt soms kleine wondjes, soms bij de kleine bloedvaten en dat gaat dus een klein beetje bloeden, dat is wat ik nu de hele tijd zie. Over 2 weken wordt dit onderzoek over gedaan. Toch, ik schrok ervan, maar je houd je groot. Het heeft geen enkele zin om in paniek te geraken maar later ga ik toch shaken. Ik moet die spanning toch ergens laten!! Op de terugweg, hand in hand hebben we dit ook een beetje samen gedaan. Hot vertelde me later dat mijn pupillen net zo groot waren als mijn ogen. Vond hij eng. Thuis gekomen stuurde ik hem naar bed en ga hem om 5 uur wakker maken. Een beetje later dan afgesproken maar hij heeft de slaap nodig. Hij heeft last van zijn keel en er heerst “iets”. Desondanks dat we zo regelmatig kissebissen was ik ernstig blij dat hij erbij was. De lieverd!
Toen Rose mij vanmiddag wakkermaakte was ik nog verzonken in een diepe heftige droom. Bij thuiskomst kon ik niet goed slapen omdat ik me ongerust voel over Rose. Ze heeft sinds gisterenmorgen last van een kronkelende cirkelachtige streep door haar oog. Er is niets aan te zien, maar aangezien we toch erg goed in de gaten houden of er verschijnselen zijn die de groei van de tumor in haar hoofd soms met zich mee zouden kunnen brengen, maakt dit me zorgelijk. Nadat dit verschijnsel er nog steeds was heeft Rose de huisarts gebeld en daar kunnen we morgenochtend om 08.30u terecht. Omdat dit nog niet duidelijk was vanmorgen kon ik niet slapen totdat er een afspraak gemaakt was. Het koste me veel moeite om wakker te worden, en ik voelde me niet uitgerust. Toch had ik van half tien ‘s morgens tot rond 17.00u geslapen, dus slaaptekort kan ik nauwelijks hebben. Langzamerhand tijdens een grote koffie verkeerd werd ik toch weer mens. Al voel ik me lichamelijk klote. Keelpijn, rugpijn, moe, het is maar goed dat dit het laatste nachtje is. Rose en Jesse brachten me onder een erg zwaar dreigende lucht naar het werk. Omdat er een beperkt en krap zomerrooster is blijft er van de dag en de avond behoorlijk wat werk liggen. Zodoende dat ik tot nu toe, en het is nu alweer bijna half 4 volcontinue aan de slag ben. Een van de collega’s had alle doorslagen van recepten i.p.v. verwerkt in de daarvoor bedoelde map zomaar in de oude medicatie vellen doos gegooid, en die kon ik er dus vervolgens weer uithalen en sorteren. Vervolgens de medicatie gedaan, en dat is in deze nacht altijd veel werk. De medicatiekist komt dan altijd van de apotheek uit Delft en daar ben je een behoorlijke tijd mee zoet. Verder moest ik uitzoeken wie van de patiënten op Weekend verlof gaan, wanneer ze vertrekken, en wanneer ze terugkomen. Vervolgens moet dan ook de medicatie voor de verlofgangers uitgezet worden. Nu waren ze op de dag vergeten na te vragen of de patiënten te herinneren aan het invullen van hun verlofplannen op de verloflijst. Nu bleken deze ook op te zijn dus vrijwel niemand had zijn plannen opgeschreven. Je hebt deze gegevens ook nodig omdat je zowel de warme maaltijden aan de keuken in deze nacht moet opgeven, maar ook wat er nodig is aan brood, beleg e.d. Kortom ik ben al het uitzoeken nu behoorlijk zat, en heb een inschatting moeten maken omdat ik nu eenmaal niet midden in de nacht patiënten kan gaan wakker maken. Nee, sterker nog het is jist mijn verantwoordelijkheid om ze rustig te houden tot 07.00u. Alle drukte tot nu toe heeft er wel weer voor gezorgd dat tot nu toe de nacht voorbij is gevlogen, en heb ik tegelijkertijd weinig tijd gehad om me ongerust te maken over ons bezoekje aan de huisarts morgen. Wat verwachten we, of een doorverwijzing naar het oogziekenhuis, of de neuroloog of gelijk richting Leiden voor een MRI. Gewoon maar weer afwachten en hopen dat het meevalt. Je zou toch denken dat gezien alle ervaringen geduld opbrengen steeds gemakkelijker zou worden, maar helaas, zo werkt het kennelijk niet. Ik ga nu ook maar stoppen met schrijven, anders blijf ik op dit onzekere onderwerp terugkomen, en ik kan beter even wat anders gaan doen waardoor mijn geest zich kan verzetten. Later meer.
Een aantal dagen geleden vertelde ik dat Rose en ik weer aan het scannen van oude foto’s en dia’s toegekomen zijn. Dit is weer zo’n moment dat Rose met volle interesse voor de TV zit en naar House kijkt. Deze serie werkt op sommige momenten op mijn irritatie spieren, vooral nu ik voor mijn laatste nachtje zit. Zodoende dat ik nu tegelijkertijd het koffieapparaat aan het ontkalken ben, en weer eens in onze foto’s gedoken ben. Zodoende laat ik iets van Gouda zien. De plaats waar ik niet geboren ben, maar waar ik wel mijn eerste 6 levensjaren heb doorgebracht, en waar mijn herinneringen beginnen op de Kleuterschool bij juffrouw Sannie en in een enorm groot huis.
Dit huis aan de Oosthaven met een straatje ernaast, eigenlijk meer een steegje dat de Korte Nootgodstraat heet, was vroeger een klooster, en staat er al erg lang. In de tijd toen ik er woonde van 1960 tot 1966 was het postkantoor er gevestigd, waar mijn vader toen directeur werd. De eerste kelder was ook van het postkantoor. Daaronder waren nog twee kelders, ik vond dat ontzettend spannend. Tegelijkertijd heb ik bijvoorbeeld binnen op de heel erg lange en brede gang fietsen geleerd, en ook het trappenhuis was enorm. Grote brede houten trappen. Een oud collega van me Joke, die woont er vlak bij, dus ben ik pas maar weer eens een blik wezen werpen. De plafonds waren erg hoog, toen natuurlijk nog groter omdat ik zo klein was. 
Ik zit hier op de prachtige parket vloer, en met oma van moeders kant op de foto. Zij was in mijn herinnering altijd aan het handwerken, en later hoorde ik dat ze zelfs het borduur en het kantwerk voor de kazuifels van de paus maakte. Op de volgende foto zit ik met mijn huidige French sister op de foto op de dag van haar Heilige communiefeest.
We konden daar soms wel met zijn twintigen aan tafel zitten. Ja ik heb over het algemeen goede en fijne herinneringen aan dit huis.
Toen we op mijn zesde weer verhuisden vond ik het kleine moderne huis waarin we toe terecht kwamen in eerste instantie maar niks. Ik had in ieder geval speelruimte te over, zowel binnens- als buitenshuis.
Op de foto na de indianenfoto sta ik met mijn moeder, mijn beide broers en zus zo te zien op mijn vijfde verjaardag.
Wat een verschrikking van een broek had ik aangekregen notabene voor mijn verjaardag, hé!. Maar daar had je sowieso niets over te zeggen in die tijd. Het zal wel een kledingstuk zijn wat ik moest afdragen na mijn broers, dat heb je als jongste. Tot zover mijn blog over Gouda.
Ik las net bij het inloggen dat er gisteren inderdaad een stroomstoring is geweest in San Fransisco, en dat daarom Web-log er ook even uit geweest is, zonder dat er een oorzaak bekend is. Dat zullen we vast nog horen, al schijnt het in de verenigde staten met stroom, en de manier van verspreiding nogal achter te lopen. Zo ook in New Orleans vorig jaar, en overal zie je dat de stroom nog boven de grond verspreid word, en dat is natuurlijk veel kwetsbaarder dan onder de grond. Mijn collega komt zojuist de verpleegpost binnengelopen, en meldde me dat Rasmussen door de RABObank op staande voet ontslagen is omdat hij gelogen heeft over zijn verblijfplaats toe en een Urine controle was. Hij was gewoon in Italië en had gezegd dat hij in Mexico was. Ik weet langzamerhand niet meer wat ik moet denken. Het is wel een bezopen wereld geworden. Vanmiddag om 15.30u ben ik enthousiast naar beneden gekomen na het slapen en heb toch echt genoten van de afgelopen Pyreneën rit. Ook van Michael Boogert en van Rasmussen, terwijl ik eigenlijk al jaren het hele wielrengebeuren niet meer volg. Ik blijf erbij dat het een waanzinnige prestatie is om zo’n tocht te fietsen, en er wordt op alle terreinen binnen deze wereld met twee maten gemeten, en nu heeft zo’n rotbank, mijn ervaringen zijn niet zo best, en tegen mij hebben ze ook meermaals leugens verkocht, eindelijk mensen gevonden die reclame voor ze maken en nu proberen ze ineens weer Roomser dan de Paus te zijn. Ik denk dat ik morgen maar gewoon wat langer in bed blijf. Gekheid natuurlijk ik zal me door deze idioterie niet laten leiden. Deze nacht verloopt tot nu toe wel wat beter. Ik heb lekker geslapen, en gegeten, en ben daardoor gewoon minder moe. Vandaag was er nog meer positiefs ook. M’n Laptop is terug. In plaats van 3 weken hebben ze ‘m op de negende dag gerepareerd en al teruggebracht. Tot op heden functioneert ie ook zoals ook de bedoeling is. Vanavond thuis alweer begonnen met het installeren van veel programma’s, en ook dit verliep soepel. Voorlopig heb ik dus in mijn vrije tijd wel weer voldoende te doen.
Rose was ook lekker druk vandaag. Ze heeft weer een stevige portie inspiratie en is bezig met spatwerk, verf, en ideeën. Het is een vreugd om haar zo bezig te zien. Gisteren is de vergadering met het bestuur ook goed verlopen, en ze heeft dan ook besloten voorlopig deel uit te blijven maken van dit bestuur. Tevens kwam vanuit het bestuur de vraag of ik me misschien wilde gaan bezig houden met PR voor de wereldwinkel. Aangezien Rose en ik hieraan al flink deelnamen en een grote inbreng hadden, denk ik dat ik dat wel ga doen. Brieven, en advertenties schrijven, evenals misschien het starten, en beheren van een Wereldwinkelsite zou weleens een leuk vervolg kunnen zijn op web-log, en dit soort dingen ligt me wel. Dit is in ieder geval het overdenken waard, al moet ik er tegelijkertijd wel rekening mee houden dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem. De beslissing laat ik wel weten. Voor nu vind ik het wel weer welletjes.
Vandaag een dubbele dienst. Vanmiddag begonnen met een zeer interessante Ondernemings raad vergadering over het voorgenomenbesluit van de Raad van Bestuur om afdeling Detox Delft, een afdeling waar ze mensen met allerlei verschillende soorten verslavingen behandelen en ook mensen met gedragsstoornissen. Wat we vanmiddag te horen kregen leek op een erg onzorgvuldig geplande sluiting, en een erg onvoorzichtige manier van met mensen omgaan die op een hele gemotiveerde manier zwaar, en heel goed werk verrichten. Het lijkt of de Raad van bestuur het management wel erg snel volgt in dit idee om over te gaan tot sluiting, terwijl er nog tal van mogelijkheden die de moeite waard zijn om in ieder geval te onderzoeken. Genoeg hierover. Ik heb zo het idee dat de vragen die we vanmiddag stelden, goed genoeg waren om uiteindelijk ook van een antwoord voorzien te worden. De OR zal toch op zijn minst een gedegen advies moeten kunnen uitbrengen over zo’n ingrijpende beslissing, met zoveel gevolgen voor de mensen op de werkvloer en voor het hele ziekenhuis.
Daarna zorgde Rose toen ik thuiskwam voor een lekker soepje, en zelf moest ik daarna al weer snel naar mijn wekelijkse afspraak bij Bert, mijn Fysiotherapeut. Na een goed voelbare behandeling ging ik huiswaarts. Rose stond bij mijn thuiskomst al klaar om met Jesse te vertrekken naar een bestuursvergadering van de Wereldwinkel. Haar stond een heftige vergadering te wachten, want er waren allerlei ontwikkelingen die hoognodig doorgesproken moesten worden. oa. het vrij onverwachtse besluit van een der medewerkers, belast met zowel winkeldiensten als de PR, om ontslag te nemen. Hierover verteld Rose misschien later meer. Ik zelf heb vervolgens eten gemaakt en lekker gegeten.
Ik was, en ben niet erg goed gehumeurd vandaag, door een samenloop van veel omstandigheden. "Hoofdreden" is het feit dat ik afgelopen avond weer de nacht in moest, terwijl ik nog maar nauwelijks ben bijgekomen van de vorige reeks. Ik schreef er al eerder over. Het feit dat dit soort diensten veel meer tol van me vraagd dan vroeger betekent dat ik een oud gevoel over me voel. Moe, achter mijn gevoel aan hobbelend, en zo meer. Verder hebben zowel Rose als ik het idee dat we wat betreft bepaalde mensen van wie we weliswaar heel veel houden eigenlijk weinig initiatieven of meegevoel kunnen verwachten. Soms leef je lang toe naar bepaalde gebeurtenissen, herdenkingen, of zaken die verdienen om gevierd te worden, die je graag wil delen, je praat hierover, deelt je ideeën, je spaart ervoor, en als er dan volledig voorbij gegaan word aan die dag, gebeurtenis, zonder een telefoontje of zonder dat er zelfs maar een gedachte………………… Dan kan ik me wel eens intens verdrietig voelen. Op dat soort momenten wil je liefst geen contact meer, of deuren dicht houden. Op dat soort momenten moet je ook vooral niet denken aan een toekomst waarbij je nog wel eens afhankelijk zou kunnen of moeten zijn van. In deze tijd waar we met zijn alle toch weer teruggeworpen worden naar, elkaar helpen, want van de overheid hoef je niks meer te verwachten. Ik moet met afgrijzen denken aan hoe armoedig deze wereld in sociaal opzicht geworden is.
Zo mijmerend in de nacht weet ik natuurlijk best dat dit de manier is om in een depressie te geraken, en aangezien dat verschijnsel door zowel Rose, als mijzelf, redelijk onderkend word, doen we er ook wel wat aan, en blijven we meestal niet te lang hangen in dit soort gevoelens, omdat dit een negatieve spiraal. Soms is het gewoon wel goed om het even te kunnen spuien. Zo’n dagboek, als web-log helpt daar wel bij geloof ik. Het beteugeld ook het gevoel om jezelf zielig te voelen, of graag meelij te willen oproepen. Ik heb sowiezo het gevoel dat ik na deze lange dag en nacht wel goed zal kunnen slapen. Daar komt nog bij dat deze eerste nacht er al weer voor tweederde op zit, en nu dus beter te overzien is.
Zo rond half twee vannacht kreeg ik nog een telefoontje van Spinnetje die me vertelde dat web-log niet bereikbaar was, door een storing van de electriciteit in st.Fransisco. U.S.A. Nu wist ik helemaal niet dat web-log afhankelijk was van stroom uit Amerika, maar des te verbaasder was ik dat ik iets over vieren vannacht toch gewoon kon inloggen. Ik dacht eerst nog ze zullen nu toch ook nog geen overstromingen hebben daar, zoals nu en Engeland! Kennelijk zijn de problemen weer opgelost. We zullen vast nog wel horen wat het manco was. Voorlopig vind ik het wel weer even genoeg, en voor dat mijn log te saai word zo zonder in te voegen foto’s e.d. ga ik maar stoppen. Ik denk dat ik even wat te eten ga zoeken.
Vandaag is tot nu toe een heerlijke vrije dag. Afgelopen nacht 8 uur geslapen en heftig gedroomd. Het werd tijd want ik was nog steeds moe. Voor vandaag geen afspraken gepland, dan de dagelijkse dingen. In mijn hoofd speelde nog even dat ik toch even naar het werk wilde om mijn direct leidinggevende te gaan vragen of hij zich door het management niet een beetje gebruikt voelt. Dit m.b.t. de sluiting van afdeling Detox in Delft, waar men hem even voor tijdelijk gevraagd had in te vallen als manager tot er een opvolger zou zijn. Aangezien ik morgen gewoon OR vergadering heb, waar ook de Raad van Bestuur komt, zal ik morgen wel wat meer horen over dit onverkwikkelijke gebeuren. Aangezien ik maar een dag vrij heb ben ik blij dat ik voor bovenstaande dus niet naar het werk gegaan ben. Daarin tegen hebben we eerst gezamenlijk lekker en lang gewandeld, tegelijkertijd de boodschappen ingekocht voor de periode dat ik vanaf morgenavond weer de nacht in ga, en wat voorraad. Daarna hebben we heerlijk en uitgebreid ontbeten met omelet en broodjes. Tussentijds hebben we genoten van een door Rose opgenomen Tatort. Wat blijft dit toch een fantastische serie. Van Schimanski tot nu aan toe blijven het prachtige en buitengewoon goed geschreven en spannende afleveringen. http://www.duitslandweb.nl/onderwijs/scholieren/Entertainment/Tatort.html Vanmiddag heb ik toen Rose even naar de tandarts was weer eens een korte zonvakantie van 20 minuten genomen onder de zonnebank, en daarna heb ik foto’s uit albums gehaald van mijn ouders. Dit doen Rose en ik al een behoorlijke tijd, en die foto’s waarvan sommige ontzettend goed en erg vast ingeplakt waren scannen we dan in. Diverse lijmhandelaren moeten in de vele plaatsen waar mijn ouders gewoond hebben gouden tijden beleefd hebben. Zo liep ik vandaag weer aan tegen een foto van de eerste auto die mijn vader ooit gekocht heeft.
Het is geen beste foto, maar hij roept wel herinneringen op.
Deze foto is genomen zo rond mijn geboorte in 1960. Dit is in Wageningen, in de tuin. Bij dit huis ben ik dus geboren. Hiernaast het bewijs daarvan.
Veel herinneringen heb ik niet aan deze stad, omdat we vlak na mijn geboorte al verhuisden i.v.m. het werk van mijn vader naar Gouda. Daar starten mijn herinneringen eigenlijk pas. Het bekijken van al die foto’s en vervolgens het inscannen daarvan is leuk, maar ook veel werk. Het is wel een leuke manier om je eigen en de geschiedenis van je familie op een moderne manier vast te leggen. Rose gaat als ik morgen weer in de nachtdienst zit verder met dit gigantische karwei. Ik heb Rose net voorzien van een soepje, en ga zometeen de keuken in om een broccoli, champignons, cashewnoten schotel met rijst klaar te maken. Tot slot nog een reclamefolder uit 1956 over de toen "werkelijk fantastische auto".
Na vanmorgen met een lange wandeling met Rose en Jesse te zijn begonnen, loop mijn zondagmorgendienst op het werk nu ten einde. Alle verplichtingen waren al snel achter de rug, en aangezien het ongelooflijk nat was buiten, was er ook geen patiënt die een wandeling of enige andere activiteit buiten wilde ondernemen. Kortom een lange. en saaie dienst. Ook de collega’s bij de buren hadden het nodig, en noch mijn collega, noch ik waren nodig om assistentie te verlenen. Het enige waar ik tegenop zie, is dat ik dinsdag a.s. na de Ondernemingsraad, s’avonds voor de derde keer deze maand de nachtdienst in moet. Zo’n dienstlijst als deze maand wil ik nooit meer en is funest voor me. Ik heb dat zowel tegen de dienstlijstmaker als tegen mijn baas duidelijk gemaakt. Ze willen het ziekteverzuim laag houden, en men zegt zo gemakkelijk, ziek zijn is een keuze, maar dit is allesbehalve goed voor mijn systeem en gestel. Gelukkig vanavond en morgen vrij. Daarna zien we wel verder.
Net schreef ik nog wat een saaie rustige dag, maar dat is nu gelijk over. Ik kreeg een telefoontje uit het naburige algemene ziekenhuis dat een van de patiënten die daar tijdelijk was opgenomen, per acuut met ontslag wilde, en dat die patiënte na veel overedingswerk van de collega’s daar in samenwerking met de familie van patiënte toch bereid is om haar opname hier voor te zetten. Mw. is dus nu onderweg hierheen, en ik ga alle voorbereidingen treffen om haar hier welkom te heten.
Het is lekker rustig vanmorgen. Jesse en ik hebben Hot via een omweg naar zijn werk gebracht. We zijn naar Jesse’s loslaatplek bij Vijfsluizen gegaan en ze heeft weer volop genoten. De waterhoentjes wat minder. Het weer is heerlijk, het zonnetje schijnt en het is niet te heet. Nu ben ik thuis, lekker ontbijtje voor mezelf gemaakt een goede dvd opgezet. Eerst werd het de Gratefull Dead, maar helaas. De afstandsbediening doet het niet meer en de enigste instelling is dus play en wanneer het geluid dan wordt gesynchroniseerd in het Duits is dat niet tof. Dus het is Nina Simone geworden. Ik luister en kijk naar deze indrukwekkende artieste. http://www.ninasimone.com/ Deze dvd is zij op haar best. Zijzelf met een drummer. Wanneer er een groot orkest aan te pas komt spreekt het me minder aan. Ik heb nog diverse platen van haar en in de toekomst ga ik nog een uitgebreide dvd branden met allerlei lange nummers, liefst live, van de beste artiesten volgens mijn bescheiden mening, en Nina behoort daar zeker toe. De titel van deze dvd wordt “Kippenvelmuziek”.
familyhotrose 
