Herdenking Erwin, en een andere duik in het verleden

Vanmorgen vroeg opgestaan, tijdens het pillen uitzetten, ik extra geconcentreerd omdat ik vandaag mijn Methotrexaat dag voor de tweede keer heb, nu 6 tabletjes van 2,5mg, Knul voorzien van brokjes. Knul eet nu voor de zevende dag bij ons in huis steeds beter. Jesse heeft hem vanaf het eerste moment in bescherming genomen, maar vind Knul zo nu en dan wel erg druk, en ook de bijzonder scherpe nageltjes van ons nieuwe katertje komen zo nu en dan hard aan. Ook de andere katten worden langzamerhand weer baas in eigen huis. Zelfs Z beest begint soms even te spelen met Knul. Al met al hebben we allemaal flink last van dit walgelijke benauwde weer.

Het is vandaag de 31ste juli, de dag dat 26 jaar geleden onze Erwin verdronk. Ik plan nog altijd een vrije dag in, en niet dat het persé de 31ste moet zijn om aan hem te denken, neen, hij is altijd bij ons. Toch vinden Rose en ik het nodig deze dag te blijven herdenken. Het feit dat hij nu 31 jaar oud zou zijn, daar kan ik me maar weinig bij indenken, we moeten het helaas met de herinneringen doen.

Gisteren ook al zo’n duik in het verleden, met onze tocht door de spijkerbuurt. Ook ons autotje van datr moment kwam langs, ja dat beschilderde dafje 33, met meer dan 300.000km’s op de teller. Toen is het al begonnen dat Rose en ik met een speciale blik naar oude auto’s kijken. Zels nu we al een dikke 4 jaar geen auto meer hebben, blijven onze ogen daarvoor open staan. laatst op een wandeling met Jesse kwamen we een fantastische Peugeot 404 hatchback injection tegen in Ferrari rood gekleurd, en op de lak na compleet origineel. We hadden toen niet direct onze camera bij ons, maar zijn op zondag 2008-06-22 speciaal weer met camera in die richting gegaan, en ja hoor, de huidige eigenaar was hem net aan het wassen, zie de emmer. We raakten als vanzelf even aan de praat en hoorden dat hij na lang speurwerk nog wat originele strips, e d had kunnen kopen. De man in kwestie was zo trots als een pauw, en dat kan ik me goed voorstellen. Als ik het goed heb is hij nu met deze auto op vakantie.

Tijdens ons gesprekje vertelde de eigenaar dat hij ook nog een old timer peugeot 505 had  gekocht. Daar voeg ik ook nog een afbeelding van bij. Persoonlijk ben ik niet rouwig meer dat we ons dit soort hobby’s kunnen veroorloven, want het is ook een soort van leven, en er gaat me naast die dikke portemonnee ook nog krankzinnig veel tijd in zitten.

Zo waren we laatst in Arnhem en daar kwamen we deze mooie Austin Cambridge tegen. Op de markt bij de Waag, en de Eusebiuskerk.

In Schiedam waren we bij een olijfolie distributie handel op 2004-05-12 ook deze Blauwe Fiat 1100 al tegengekomen. Op een parkeerplaats kwam ik vorig jaar deze Mazda 1800 tegen die nog meer herinneringen terugbracht. Dit was de auto die mij vader had toen ik op mijn verjaardag in 1978 mijn Rijbewijs haalde. Het nummerbord 98-92-PA is me tot op de dag van vandaag bijgebleven. Het was een heerlijke auto, waar ik ook heel veel in gereden heb. Ook al voor ik mijn rijbewijs had. Een tijd later waren we in Venray een Volvo Kattenrug tegen. Bij  

navraag bleek dat dit de auto van de burgemeester was, alleen jammer dat we er niet even omheen konden lopen. Zo’n auto heeft een oprijlaan nodig. Wat een prachtige vormen maakten ze toen hé? !! Voor vandaag hou ik het bij deze korte blik in wat we zoal aan moois fotograferen wanneer we onderweg zijn.

Zomertijd/overlevingstijd

Deze tijden zijn voor ons niet de gelukkigste tijden qua warmte.Gelukkig voor ons aprecieert Jesse dit weer ook niet.  Dit weer, wanneer het zo warm en benauwd is tot zwetens toe gaan we beiden over op overlevingsmodus. ‘s Morgen wat vroeger met Jesse en af en toe Ro lopen. Ik heb vorig jaar toen Hot nog ochtenddiensten draaide een lange wandelingsweg met voornamelijk schaduw gevonden. Het is een lange wandeling en toch een leuke. We gaan eerst langs dus dat park Plantage, langs de Maasboulevard verder langs de havenweg en daarna langs allerlei grote fabrieken o.a. de H.S.M. waar ze allelei spannende grote apparaten maken. Daarna draaien we rechtsaf gaan het Rubensplein over en verder via de Rembrandtslaan naar de Vlaardingerdijk. Aan het eind daarvan zijn we dicht bij het centrum, de havens zoals die hier worden genoemd. In Amsterdam heten ze grachten. Dit is een heel mooi stukje Schiedam en zo gaan we dan naar huis. We maken gezamelijk het ontbijt, nuttigen die. Doen dan het noodzakelijk huiishoudelijk werk en boodschappen, zetten dan kofiie en gaan dan uitgeteld onder en voor de ventilatoren zitten. Ik ben ernstig blij dat Hot dit weer ook zo waardeert als ik en zodoende gaan we dan in het najaar, winter of voorjaar vakantie houden in welke vorm dan ook. Als grote voordeel de prijzen zijn dan een stuk lager behalve wanneer je naar wintersport gaat en daar houden we ook niet van. Ik ben gisteren weer gaan tekenen. Het thema is waar ik de vorige keer ben geëindigd. Kijk maar naar de kopfoto. Ik heb een heerlijk tekenkamertje en mijn tafel staat voor het raam dus ik kan naar buiten kijken waar van alles gebeurt. Gisteren is niet zo veel van tekenen gekomen want eerst moesten alle spullen bij elkaar gezocht worden. Waar is dit? en waar is dat? Nu heb ik alles op één plek en na de koffie ga ik weer verder.

Tocht door de Spijkerbuurt, onze oude woonplaats 2

Vanaf de hoek Parkstraat en eerste Spijkerdwarsstraat liepen we over de Parkstraat richting Prins Hendrik straat. Onderweg kwamen we op de hoek van de Spijkerstraat het oude witbetegelde consultatiecentrum nog tegen. Hoeveel voetsporen hebben wij hier niet liggen dachten we beide en er kwamen allerlei goede en natuurlijk ook slechte herinneringen boven. Zo hoor ik tijdens dit schrijven op het nieuws dat een boswachter in Groningen gestoken was door twee reuze wespen. De boswachter kwam zelf op de radio dus het zal wel meegevallen zijn, maar het deed mij terugdenken aan de Kluiskamp, een kinderkamp  wat ieder jaar gehouden werd in de kluizenaarsvallei in Velp, een hartstikke leuk kinderkamp, met ieder jaar een ander thema, waar ik jaren lang ook aan deelgenomen heb. Een jaar ik liep er rond als medicijnman, hadden we er last van een gigantische wespenplaag, en volgens de gemeentemedewerkers die de wespen veel te laat kwamen verwijderen, waren het er meer dan 10.000. Ik weet nog wel dat we er gek van werden. Ik heb daar heel veel kinderen en medewerkers kunnen helpen met Ledum D6. Een druppel op de tong en een druppel op de beet zelf en weg was de jeuk, de verdikking en de last hiervan. Die week was ik de meest gewaardeerde medewerker/medicijnman.  Kortom een leuke herinnering, waar ik later nog eens een uitgebreider stukje zal weiden. Ik ben overigens benieuwd of dit kamp nog steeds bestaat. Als ik nu naar die net geplaatste foto van mezelf als medicijnman kijk dan zie ik er nu trouwens toch nog wel goed en jong uit !!

Verder in de Spijkerbuurt, ik liet mezelf weer eens afleiden. Overigens ook zo’n onderwerp op zich. Ik denk dat het bij mijn medicatie hoort maar op een score van 10, kom ik qua concentratie momenteel niet boven een drie. Rose vind dat overigens wel leuk, want ik ben daardoor wat speelser, wat minder doelgericht, waardoor we wat meer variatie in onze relatie hebben gekregen. Mede daardoor kijk ik op mijn werk ook nog eens extra uit. Toen we bij de volgende hoek kwamen zagen we eerst de dansschool, Wensing, die daat zit/zat, en daar recht tegenover het prachtige pand waar we de renovatie nog meegemaakt hebben. Het was een verhuisbedrijf annex transport bedrijf, en er zijn veel appartementen in gebouwd, die aan de achterkant regelrecht gingen grenzen aan een ecologische tuin, ook aangelegd in de laatste jaren van ons verblijf in Arnhem. We kregen direct het idee om daar even naar te gaan kijken, en ontdekten dat de toegangshekken onder de huizen door tot onze grote spijt afgesloten waren. Een kwartiertje later bleek toen een van de bewoners daar zijn fiets wilde gaan stallen dat vandalisme in Arnhem al net zo’n probleem is als in Schiedam, want twee weken voor ons bezoekje waren alle fietsen daar door vandalen vernield, en sindsdien zit het hek op slot. Doordat wij deze bewoner spraken kregen we toch de gelegenheid om de tuin te bezoeken, en wat is deze prachtig begroeid geraakt. De tuin is helemaal aangelegd met sloopafval en hergebruikte materialen. Ik geef even een fotoverslag. Ik doe het hier met kleine fotootjes, klik er rustig op voor een beter beeld. Toen we er na deze leuke wandeling met veel hoogteverschillen, nauwe paadjes, grote hoogteverschillen, een zandbak, een binnenplaats, een prachtig "moai" voorouderbeeld, weer uitwilden hoefden we alleen maar even naar een van de balkonnen te roepen en kwam deze bewoner weer naar de poort op ons er weer uit te laten. Hij vertelde ons nog dat dit slot hem en veel van de bewoners tegen de borst stoten, en dat het hopelijk snel weer vrij toegangelijk zal worden. Na hem hartelijk bedankt te hebben gingen we weer onderweg. Eerst kwamen we weer in de Prins Hendrikstraat terecht, die op de een of andere manier veel donkerder leek dan toen we er woonden, maar dat zal wel komen doordat de bomen ontzettend dik begroeid zijn en waarschijnlijk  de laatste jaren niet gesnoeid zijn. Ook de Jolly Joker, het café waar we schuin tegenover woonden was weg. Er zit nu wel weer wat, maar we hebben niet de tijd genomen om te kijken wat. Wel was duidelijk zichtbaar dat ons huis aldaar grondig gerenoveerd geworden is. Het balkon van de eerste verdieping, waar wij in eerste instantie alleen een kamer en suite en een keuken met douche daarin hadden en later ook het zij voorkamertje gevorderd hebben, hing toen wij er vertrokken als een zielig vogeltje bij, en is nu in oude luister hersteld/vervangen. We hebben in dit huis ook veel beleeft, en er ook gewoont met mensen die nog steeds tot onze vriendenkring behoren, zoals bijvoorbeeld Philippe. Ook met mensen die we ons liever niet herinneren, maar ala. Er kwamen hoe dan ook weer veel memorabele zaken terug.  Ik weet nog dat we ineens een kogelgat bleken te hebben in ons ruim 30 jarige bruine dafje 33 (helaas geen foto, alleen een foto van een nageschilderde kleine uitvoering, wel met de beschilderingen van watermolen, windmolen, gebroken geweertje en atoomteken, alleen de miniatuur anarchistenvlag heb ik nergens kunnen vinden, de auto die 1 op 16 reed en die we later stomgenoeg nog doorverkocht hebben aan een vriend van Peter Faber, en waar ik nog een lange tocht mee door Africa gemaakt heb, voordat ik Rose leerde kennen), notabene door het gebroken geweertje dat achterop de achterbak geschilderd was door Harry van der Veen. Er bleek een inval geweest bij onze linker buurman, die dealer in van alles en nog wat bleek. We waren er gewoon doorheen geslapen, niet denkbeeldig gezien alles wat we rookten in die tijd. Alweer afgeleid. We moesten nog wel even schuilen voor een extreem heftige bui, maar zijn daarna de Parkstraat weer ingelopen, en constateerden dat ons laatste huis er ook nog steeds staat. Zelfs de door mijzelf aangebrachte tralies bij de voordeur, ter beveiliging zat er nog, de kurkvloer, de eerste die ik ooit gelegd heb lag er ook nog in goede staat bij, en de bomen in de tuin doen het ook prima, en zijn een behoorlijk stuk gegroeid. Het laatste huis was een zgn maisonette woning. Twee verdiepingen, een voor en achtertuin, en 85m2. Het was een heerlijk huis na al die oude ononderhouden rommel daarvoor. We kregen het omdat Rose al die tijd haar inschrijving bij het woningbureau up to dat gehouden had. Het was ook moeilijk om dat huis te verlaten toen we voor werk richting Den Haag vertrokken. In tegenstelling tot de verhalen hebben wij altijd reuze prettig gewoont in de Spijkerbuurt. Er gebeurde van alles en daardoor zag je er ook geregelder politiesurveillances, maar dat heeft ons nooit gestoord. Er was een zeer gevarieerd winkelaanbod, en je kon er ook heerlijk uit eten, bijvoorbeeld bij de Blauwe Hoek, toendertijd vooral ook bekend van de niet te versmaden knoflooksaus waar je gewoon niet genoeg van kon krijgen.

Op de Parkstraat schuin tegenover ons oude huis is nog zo’n tuin aangelegd, als waar ik hierboven al de nodige foto’s heb laten zien. In dit geval een watertuin. Er was al wel sprake van in de tijd dat we er woonden, maar nu zijn we er ook gaan kijken. Ongelooflijk wat er allemaal mogelijk blijkt als je iets maar echt wil, en dat gewoon tussen de gewone oude bebouwing in. Geniet mee, van deze impressie: Het is een prachtige tuin geworden. het lijkt me werkelijk prachtig zo’n achtertuin, al is ook deze tuin niet hangplek vrij, maar logisch dat deze plek ook populair is. Ik zou het ook prachtig vinden, en alle buurtcentra e.d. zijn nu eenmaal wegbezuinigd. Zolang de zogenaamde hangers maar met respect omgaan met, heb ik er geen problemen mee. En wat ik hiertegen kwam komen flessen en andere rommel wel in de daarvoorbestemde plekken terecht. Er zitten hier ook een andere vorm van hangjongelui. Het aantal padden en kikkers is fantastisch. Op sommige plaatsen zijn ze oorverdovend aanwezig. Het op de foto krijgen is weer een ander verhaal want ze hebben zo’n schitterende schutkleur, maar kijk mee:  

Tot zover deze verrassende tocht door de Spijkerbuurt. Later verder op een andere plek in Arnhem.

Tocht door de Spijkerbuurt, onze oude woonplaats 1

(foto overzicht Arnhem) Nadat we ons hadden ingeschreven bij Hotel Blanc, en onze spullen op de nette kamer hadden achtergelaten, besloten we Arnhem in te gaan. We gingen eerst op zoek naar een slijterij, om ‘s avonds zoals thuis ook met een borreltje te kunnen afsluiten. Op de oude plek van onze slijterij zat inmiddels een totaal ander bedrijf, en zo kwamen we via Bioscoop Rembrand terecht op de Steenstraat. We vonden daar al gauw de zaak waar we iets gegeten hebben na ons trouwen, wat we ooit lang geleden erg kleinschalig gehouden hebben. Er waren alleen de getuigen, Merlijn, en wij tweetjes, en dat nog op de gratis dag ook. Nou moest ik op zoek naar ons trouwboekje om erachter te komen dat we ooit op woensdag 19 juli 1989 getrouwd zijn. Het is nooit een dag geworden die we zijn gaan onthouden. Dat heeft onze familie ons ook nooit in dank afgenomen. 

Neen, op 2 november 1981 ging ik op zoek naar een Antenne, in mijn net nieuwe souterain en het daaraan vastzittende huis, en ik trof daar Rose, die daar ook net was gaan wonen op de voorste kamer van voorheen 2 kamers en suite, de voorkamer aan de Parkstraat De derde november kwam ze bij mij op de thee en ze is nooit meer weggegaan. De 3de november 1981 is zodoende de dag geworden die we als onze startdatum van onze relatie zien. Tegenover de zaak waar we op onze trouwdag een mini feestje hielden, hebben we een fles jenever gekocht. In de gauwigheid zagen we al heel wat bekende zaken, maar wat gelijk opviel was dat de ijszaak Trio er nog was en dat "de Muurtooi" waar we veel van onze "kunst" hebben gekocht er niet meer was. We sloegen bij die wijn annex slijterij de hoek om naar het voormalige zwembad/badhuis, en zijn via waar de circusschool stond en de familie Mirando woonde, de eerste spijkerdwarsstraat ingelopen, om te kijken of mijn allereerste huis/ souterrain er nog was, en ja hoor. De Gribus die je daar ziet was mijn eerste huis in Arnhem, en het huis daarachter op de hoek, was waar ik Rose leerde kennen. Boven mij was toendertijd een atelier, en ook toen was het al zo’n zootje. Ik had alle ramen en deuren vanaf straathoogte blauw geschilderd. Als ik nu rondkijk snap ik ook dat dit souterrain van dik 120 vierkante meter, toch wel een rampzalige indruk maakte op mijn ouders, die ik inderdaad moest binnenlaten via dat eerst zichtbare nu rood/roze/blauwe luik, om nog maar niet te spreken over de rioolbuizen die door mijn woonkamer en keuken heenliepen. Laatste foto, eerste verdieping, de kamer van Rose, naast die van Ferry, die we later ook veel beter hebben leren kennen.

Tot zover het eerste deel, want andere zaken roepen. 

Schuld en boete

Ik heb van Sandra twee boeken te leen gekregen terwijl ik bij haar aan het lezen was en zo af en toe duik ik erin. Zo ben ik net begonnen met het boek geschreven door Colin Dexter over de politie inspecteur Morse, die practisch idereen kent. De BBC heeft een prachtige serie van hem laten maken die een klasieker is geworden. http://www.absolutefacts.nl/literatuur/data/dextercolin.htm  Hierin kun je het een en ander lezen. Ik ben begonnen aan het boek " Het Wytham Mysterie" geschreven in 1992. De proloog is dit:

"Ïk moet met u praten." "Dat kan, m’n kind." "Ik ben niet zo vaak bij u in de kerk geweest." "Het is niet mijn kerk, het is God’s kerk. We zijn allen kinderen God". "Ik kom een grote zonde biechten." "Alle zonden horen te worden gebiecht." "Kunnen ze allemaal worden vergeven?" "Wanneer wij, zondige stervelingen zoals wij zijn, het over ons hart kunnen verkrijgen elkaar vergiffenis te schenken, moet je een aan de oneindig barmhartige Vader denken, die al onze zwakheden begrijpt – die ons allen veel beter kent dan wij onszelf kennen."  "Ik geloof niet in God." "En vind je dat van groot belang’"  "Ik begrijp niet wat u bedoelt." "Zou het niet van veel groter belang zijn, als God niet in jou geloofde?" "U praat als een jezüiet." "Vergeef me." "Het gaat niet om u – ik ben het die vergiffenis wil." "Weet je nog hoe pelgrim ten slotte zijn zonden aan God opbiechtte? Hoe de zware last meteen van zijn schouders werd genomen – zoals de pijn overgaat als een abces wordt opengesneden?" "Dat klinkt alsof u dat een eerder hebt gezegd." "Precies dezelfde woorden heb ik ook tegen anderen gezegd, ja." "Anderen?" "Over hen kan ik niets zeggen. Wat mannen en vrouwen ook bij mij komen biechten, dat biechten ze – via mij – aan God." "Daar hebben ze u dus eigenlijk niet voor nodig – probeert u te zeggen?" "Ik ben een dienaar van God. Soms is het mij vergund diegene te helpen die oprecht spijt hebben van hun zonden." "En hoe zit het met degen die geen spijt hebben van hun zonden?" "Ik bid dat God hun harten zal aanraken." "Zal God het hun vergeven – wat ze ook hebben gedaan? Gelooft u dat vader?" "Ja?" "De toestanden in de concentratiekampen…."  "Aan welke toestanden denk je dan, m’n kind?" "Aan de "zonden" Vader." "Vergeef me nogmaals. Mijn oren laten me in de steek – maar niet m’n hart! Mijn eigen vader werd in een Jappenkamp doodgemarteld, in 1943. Ik was toen 13 jaar oud. Ik weet heel goed hoe moeilijk vergiffenis kan zijn. Ik heb dit aan weinig mensen verteld." Hebt u het uw vaders folteraars vergeven?" "God heeft het hun vergeven, als ze Hem ooit om vergiffenis hebben gevraagd"."  "In oorlogstijd gruweldaden begaan, is misschien vergeefelijker." "Je kunt niet spreken van beter of slechter, of het nu vredestijd of oorlogstijd is.  Gods wetten zijn de wetten die door Hem zijn opgesteld. Die zijn onwrikbaar en standvastig als de sterren aan de hemelen – onveranderlijk tot in alle eeuwigheid. Als iemand zich van het dak van de Tempel naar beneden zou werpen, doet hij de wet van God en zichzelf geweld aan; maar nooit zal hij de universele wet breken die God ooit heeft verordoneerd." "U bent inderdaad een jezuïet." "Ik ben ook maar een mens. En alle mensen hebben gezondigd en God niet de eer gegeven die hem toekomt." "Vader…" "Zeg het maar m’n kind." "Misschien vertelt u wel door wat ik beken…." "Dat kan een priester nooit doen." "Maar stel dat ik wil dat u het doorvertelt?"  "Mijn heilige taak is het, absolutie te geven in de naam van onze Heer en Heiland, Jesus Christus, voor de zonden van allen die oprecht berouw tonen. Het is niet mijn taak me bezig te houden met het functioneren van de Wereldse Macht." "U hebt mijn vraag niet beantwoord." "Dat weet ik."  "Stel dat ik wil dat u mij aan de poliitie aangeeft?" "Dan zou ik twijfelen aan mijn plicht. Ik zou de bisschop om advies vragen." "Is iets dergelijks ooit eerder aan u gevraagd?"  "Nee, nooit" "Stel dat ik die zonde van mij nogmaals bega?" "Onthul je gedachten. Onthul me die zondige gedachten." "Dat kan ik niet doen." "Zou je mij alles vertellen, als ik kon raden welke redenen je dat niet kunt doen." "Die kunt u onmogelijk raden." "Misschien heb ik ze al geraden." "Weet u dan wie ik ben?" "O ja, mijn kind. Ik geloof dat u een oude bekende van me bent."

Waarom schrijf ik dit stukje over? Ik kan me indenken dat deze vraag naar boven schiet. Wel nu, ik las dit en dacht dit is een mooi voorwoord. Ik heb het boek nog niet uit dus ik weet nog niet waarom de Dexter dit heeft geschreven maar het zette me aan het denken aan de tijd toen ik een vooropleiding volgde voor het toenmalige verpleegdiploma B verpleegkundige, dus voor psychiat
rische patiënten. Dit deed ik in het ziekenhuis Wolfheze. Tegenwoordig heet dit ziekenhuis De Gelderse Roos, waarom mag Joost weten want Wolfheze is een heel oud begrip. Zelfs de spoorlijn die ernaast loopt staat berucht om de hoevellheid suïcide pogingen gelukt of mislukt. Dit is een ander verhaal. Waar ik het wel over wil hebben dat ik stages moest volgen bij de verschillende afdelingen en dat ik een aantal patiënten ontmoette die zich verminkten op een wijze dat als ik je dit vertel lopen de rillingen over je rug. Zij waren vaak, heel vaak protestanten in de groep die geloofden in de pré-destinatie. Dit wil zeggen dat wanneer je geboren bent je eindbstemming als vast staat. Hoe je ook leeft, wat je ook doet ten goede of ten kwade, het staat vast. Deze patiënten waren met volle  100% overtuigd dat ze zo slecht waren dat ze toch naar de hel gingen en dat ze deze mutilaties verdienden. Ze hielpen God een handje, als ik het zo mag uitdrukken. Dan ben ik toch wel blij dat ik katholiek ben opgevoed, al was het niet fanatiek. Je kunt het toch goedmaken. Wat kan ik toch rare gedachtensprongen hebben.

En nu heel iets anders. Met onze kitten gaat het goed, hij begint te wennen. Ook op een wijze die we waren vergeten. Toen we hem haalden van zijn geboorte plek stond daar een bak met eten. Wij hebben niet constant een bak vol voer staan want anders worden de andere katten moddervet. We hebben naast Jesse en nog 3 andere katten, dus is het eten op commando. Dat is Knul niet gewend. De eerste dagen is het voor een nieuwe kitten gewoonweg honger lijden totdat hij leert te eten wanneer het voor zijn of haar neus staat en de ene leert nu eenmaal sneller dan de andere. En wij moeten weer leren om te corrigeren en op te voeden want de andere beesten hebben dit proces al achter de kiezen. Knul heeft een keeltje en kan brullen! Een marktverkoopmens zou er jaloers op zijn dus staat de oude vertrouwde planten waterspuit weer naast onze zijde.  De meeste katten hebben daar heilig ontzag voor. Behalve één kat die daar niet om maalde behalve wanneer we recht op zijn krentje mikten, dat was Jodokus. Dat voelde hij wel. Deze is niet oud geworden. Hij had een hartkwaal. Op het laatst had hij last van hallucinaties en was hij voordurend bang. Gelukkig voor hem duurde dit niet lang, een paar dagen. Dit was een baasje en in het begin had hij regelmatig knok met Hot en soms won hij. Maar waar je het meeste ruzie mee hebt wordt later je beste maatje.

Onbestemde gevoelens

Nu ben ik sinds afgelopen dag begonnen met Methotrexaat, en de dag erna Foliumzuur. En de Prednison is opgehoogd. Nu is het tegelijkertijd van dat wanstaltige benauwde weer geworden. Ik hou mijn verschijnselen en alles wat met mijn ziekte te maken heeft bij, tot en met mijn humeur, en hoe ik naar de wc kan, maar het is moeilijk merk ik om vast te stellen wat nu waar vandaan komt. Nou heeft ook dit middel weer een opbouwschema, en een inwerkingstijd, dus is het belachelijk om er nu al conclusies aan te stellen. Het enige wat ik wel vaststellen kan is dat ik me niet lekker voel. Uitermate gedreven, een kort lontje, gauw verstoord, nog slechter slapen dan normaal, wat je noemt onbestemde gevoelens. Rose vroeg me er ook al naar, maar het is niet simpel om haar, en mezelf, en jullie lezers, van een fatsoenlijk antwoord te voorzien.

Waar komt wat vandaan? Nu zijn we in ons hoofd ook nog bezig gegaan met het verhuis idee, en dat brengt ook weer onrust met zich mee, al heb ik zo het idee dat we het komende jaar vast zullen verhuizen, en dat lijkt toch ook wel weer een hoop rust met zich mee te brengen. Raar maar waar. Na wat vaste huishoudelijke karweitjes ga ik vanmiddag weer eens een dienst draaien met Frans. Dat is voor mij alweer een tijdje geleden. Ik verwacht dat het niet druk zal worden, zeker gezien de maar niet aflatende regenval waardoor we vanmorgen ook al goed nat geworden zijn tijdens het uitgelaten worden door Jesse. Het was desondanks gezellig in het Sterrebos. Tot zover voor nu.

Verhuizen ???? Onrust !!!!

Gisterenochtend was ik zoals gewoonlijk op vrijdagmorgen voor mijn reumazwemuurtje in huize Frankeland. Ik ben er intussen aan gewend om daar tussen de ouwetjes in tweemaal per week onder toezicht van een fysiotherapeut aan mijn conditie te werken. Ik begin de mensen uit mijn oefengroep ook een beetje te kennen en sommige van hen komen daar al jaren, en hebben tevens veel ervaringen met langzaamaan slechter en minder beweeglijk worden. Twee van hen praten regelmatig over de fijne flat waar ze in terechtgekomen zijn aan de rand van het centrum van Schiedam. Ik hoor dat regelmatig zo aan, en vroeg nu eens een beetje door. Ze hebben deze nu nog redelijk betaalbare flats met behoorlijk grote afmetingen kunnen kopen voor een redelijk som. Het zijn van buiten af niet de mooiste flats, maar al je erin bent zie je dat toch niet. Zo’n som zouden Rose en ik bij de verkoop van ons huidige huis ook nog kunnen ophoesten, en dan zouden we gelijk af zijn van wederom veel verbouwingen, en aanpassingen van dit huis tot een peil dat we er samen oud kunnen worden, en dan nog zijn er hier geen mogelijkheden voor een scootmobiel, of iets dergelijks.

Aan de ene kant lijkt me het een ramp om dit huis wat we nu na 14 á 15 jaar eindelijk helemaal naar onze zin hebben gekregen, en van zowel voor als achter van een werkelijk fantastische ligging voorzien is qua uitzicht te moeten gaan verlaten. Toch, zowel met de enkel van Rose die kats versleten blijkt, als met mijn Poly Myositis, zijn 56 treden, hoe dan ook niet al te lang meer een haalbare kaart. En zoals het er nu voorstaat hebben we in ieder geval alles nog in eigen hand. De aanpassingen aan ons huidige huis zouden ook wel eens heel erg prijzig kunnen zijn, en dan nog blijf je ongemakken houden, als de douche, het kleine toilet, en meer hoogteverschillen.

Ik heb het er gisteren voor het eerst met Rose over gehad, en we hebben er genieende van ons waanzinnige uitzicht uitgebreid over gehad. We hebben daarna besloten in ieder geval eens even bij die mensen die er wonen te gaan kijken. Dan kunnen we ook beter zien of we daar überhaupt zouden kunnen wennen. Dan zouden we eens moeten gaan praten met de makelaar, want we kunnen dubbele lasten, zeker nu mijn inkomen zo gaat kelderen al helemaal niet aan, en naar onze mogelijkheden kijken. Ik heb er vannacht samen met de hitte toch wel erg onrustig van geslapen. Toch een dag verder lijkt het toch nog behoorlijk reëel. Toch alleen het idee te moeten verhuizen maakt me al onrustig.

Waar verbleven we ?

Rose heeft al vertelt dat we vlak bij het station in Arnhem een hotel hadden. Toen we op vrijdag 11 juli aankwamen was ik er van overtuigd dat ik, die taxichauffeur  in Arnhem geweest ben, dat ik wist waar het Hotel was. Na een flinke sjouwpartij bleek ik er ernstig naast te zitten. We hadden er echter toen al meer dan een kilometer sjouwen opzitten. Het bleek dat we schuin tegenover het station moesten zijn. Hier was ooit de garage van het taxibedrijf, en zo zie je dat herinneringen soms niet geheel en al betrouwbaar zijn. Het Hotel heet Hotel Blanc. We hebben het er goed naar de zin gehad. Er waren prima bedden, je kon er ook naar het flatbed screen tv beeld kijken zonder een nekverekking, zoals in Hotel Schimmelpenninck in Groningen(weblog nov 2007). Ook het ontbijt was uitgebreid genoeg, al snap ik nog steeds niet dat mensen in zo’n Hotel, waarvan ze zelf zeggen, een gezellig en daardoor "nog" betaalbaar Familie Hotel aanmaak, aanbieden die eruit ziet als sinaasappelsap, maar smaakt naar aanmaak. De ruimte waar ze dat aanbieden is overigens voorzien van prachtig behang. Toen we bij terugkomst een mailtje schreven aan het Hotel met de vraag om welk behang het gaat kregen we ook nog diezelfde dag een mailtje terug.

Het behang uit het café komt van het bedrijf Eijfinger. Deze hebben een eigen site.

Maar op de rol stond een ander adres: nl. www.marburg.com

serienummer: 1903.

In de zaal Manteau zit ook behang van Eijfinger dit komt van de duitse fabriek ‘Arte’ nummer 3505

Het schilderij is niet van J. Drupsteen van wie wel weten we niet.

Op de sites van beide bedrijven staan werkelijk prachtige behangstijlen.

We kunnen het desalnietemin aanbevelen. lekker midden in het centrum, en de bediening was correct en vriendelijk. Deze familie heeft in Velp ook nog een mooie logeerplek, met verschillende kamers in diverse stijlen. Op dit linkje naar het hotel nog veel meer foto’s en meer hierover. www.hotel-blanc.nl

 

Terug naar vroeger

Hot en ik waren uitgenodigd door Merlijn en zijn lief, Blonde Muts voor het gezamen.lijk vieren van hun 15 jarig samenzijn en 7 en een half jarig huwelijk. We besloten er tegelijkertijd een korte vakantie van te maken. We waren eerst van plan er een weekend Brugge of zo van te maken maar 2x vakantie is ietwat teveel voor onze portemonnee. Leven is keuzes maken  hebben we al lang geleden geleerd. We doken op internet en kozen een wat kleiner hotel vlak bij het station, wel wat duurder maar een stuk knusser. Het werd Hotel Blanc, een familiehotel bleek later. We hebben een goede keuze gemaakt bleek later en er komt nog een vervolg over het hotel. We hebben een gezamenlijke geschiedenis. Ik kwam er wonen in 1963 toen ik 13 was en hier ben ik groot geworden, samen gaan wonen, getrouwd, heb hier mijn kinderen gekregen, gescheiden. Toen ik Hot leerde kennen was dat in 1981. Hij was 21 en ik 31 jaar. Zucht, hij had toen  nog sterretjes in zijn ogen en was erg jong!! We waren de schande in de familie maar daar waren we allebei al aan gewend. Een aantal jaren later zijn we vertrokken naar het westen. Hot kreeg daar werk en waar je werk is daar is je thuis. We gingen toen naar Den Haag. Dat is bijna 20 jaar geleden en sindsdien zijn we alleen door de Arnhem gesjeesd om naar de kinderen te gaan en toen ze naar Rheden verhuisden hadden we al helemaal geen reden meer. Wanneer we een aantal dagen ergens verblijven duiken we in Google om het een en ander te leren over de plaats van bestemming. Zo leerde ik eindelijk waar de naam Arnhem vandaan komt. Er zijn twee verklaringen. De 1ste is dat de naam komt van Ameyn. Heem = thuis, en Am of Are komt van de Germaanse woord amu dat betekent Arend. de 2de betekenis is vanuit het latijns Arenacum wat ook thuis van de arenden betekent. Ze duiden op de vele arenden die vroeger op de heuvels en bossen van Arnhem huisden. De naam Arneym wordt voor het eerst genoemd in 893 door klooster Sint-Salvatorabdij. Zo, genoeg geschiedenis. In de volgende site kun je nog genoeg hierover lezen.   http://nl.wikipedia.org/wiki/Arnhem  We waren vergeten hoe mooi eigenlijk deze stad is. We zijn alleen rond het centrum geweest en in park Sonsbeek waar een grote mooie beeldententoonstelling "Grandeur’" te zien was. Ook hierover wordt later geschreven want anders wordt het te veel. We hebben elkaar ontmoet in de wijk het Spijkerkwartier, en daar bleven we wonen, ook hier gaan we later verder op door. We hebben weer aardige wandelingen gemaakt en heel wat voetstappen hernieuwd. Alles was verandert en toch weer niet. Laten we het hebben over het station. Toen we vertrokken zoveel jaar geleden waren ze net begonnen met het verbouwen van het station. Nu zijn ze nog steeds aan het verbouwen. Dit gaat nog jaren duren hoorden we zeggen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Station_Arnhem  Hier kun je er alles over lezen.

Update

Op eigen verzoek had ik gisteren een afspraak met mijn Reumatoloog. Om 09.35u had hij tijd voor me en 1. We hebben om te beginnen de bloeduitslagen besproken. Doordat het Calcium gehalte in mijn bloed consequent te hoog blijft heeft hij me vorige week een extra lab formulier toegestuurd, waarin Cortisol en PTH waren aangekruist. Dat laatste blijkt Parat Hormoon te zijn. (van internet: Bijschildkier hormoon) De dr. denkt dat er een stofwisselingsprobleem speelt, waardoor de regulatie van mijn botvorming wat van slag is. (De bijschildklier(glandula prathyreadeae) ligt achter de beide schildklieren, en is een hormoonklier die een hormoon afgeven dat samen met de calcitonine uit de schildklier betrokken zijn bij de regulatie van de botvorming) De uitslag hiervan is er nog niet, want dit is naar een gespecialiseerd laboratorium gestuurd. Hierover krijg ik binnen twee weken een email of een telefoontje van de dr. 2. Vervolgens hebben we mijn kortademigheid en hogere bloeddruk besproken. Omdat mijn longen niet piepen en het wel in(spanning)sgerelateerd is zijn pufjes hiervoor geen oplossing. Alles "gewoon" nog wat rustiger aandoen is zijn devies, idem met de bloeddruk. De middelen die bloeddrukverlagend werken zijn zeer ongustig i.v.m. de andere medicatie die ik gebruik, dus hetzelfde advies komt met een glimlach ter sprake. 3. We spreken vervolgens over mijn conditie, en mijn gewichtstoename, en hij geeft aan toch vooral te blijven bewegen en tweemaal wekelijks te blijven zwemmen. De gewichtstoename is een kwestie van discipline en is niet helemaal te voorkomen. 4. De vraag van de bedrijfsarts: Hij geeft aan dat de vraagstelling zeer beperkt is, maar dat hij een rapport zal samenstellen, en dat ook aan mij te zullen sturen zodat ik me daarop kan voorbereiden. 5. We spreken over het doorbreken van de huidige medicatie, waarbij verdere afbouw niet mogelijk blijft, ik veel pijn blijf houden en er ook steeds terugvallen zijn. We spreken af dat  de Prednison tijdelijk naar 15mg gaat en dat ik ga starten met Methotrexaat (ja het cytostaticum dat de laatste dagen flink in het nieuws is wegens veel sterfgevallen en het feit dat de inspectie veel reumatologen een extra waarschuwing gestuurd heeft). Ik start vandaag met 4 tabletten van 2,5 mg gevolgd door morgenochtend een tablet Foliumzuur, dit om de bijwerkingen gunstig bij te sturen. Ik ben daar dus vanmorgen maar mee begonnen, al had ik afgelopen nacht nog wat extra onrustgevoelens. Als laatste spraken we nog even over de fout van de tandarts, die door me niet op de hoogte te brengen over een ontsteking veel extra last bezorgd heeft. Tot zover de update hierover. http://www.tweelingenregister.org/nederlands/onderzoek/Cortisol_web.PDF

Vanmorgen zijn we na het innemen van de medicatie en het even aandacht geven aan ons nieuwe gezinslid Knul, die nog helemaal gestrest is net als de andere katten en Jesse overigens, Rodie gaan halen en hebben dik twee uur gewandeld. Een lange wandeling, waarbij we besloten ook nog even langs de dierenarts te gaan voor een afspraak voor Knul’s tweede injectie. We hebben daardoor nog net in de betrekkelijke koelte van de dag en lekker in de schaduw onze ronde kunnen maken.