Twijfel

Zoals Rose al schreef over haar huisarrest, en dat het werken, het lopen met Jesse, en alle andere zaken me teveel worden. Daar heeft ze helemaal gelijk in. Toch wil ik Jesse nog niet opnieuw uit logeren sturen. Ze reageert daar minder goed op en is bij terugkomst behoorlijk losgeslagen. Net nu we met wat lessen van de dog whisperer weer wat meer vat krijgen op ons meisje gaat ze niet weer weg. Tenminste niet als het aan mij ligt. Helaas zit ik wel weer midden in een terugval. Mijn fragiele stabiliteit is weer even ver te zoeken. De oorzaak? Ja daar heb ik geen helder antwoord op. Vorige week donderdag ben ik gestart met de verlaging van mijn wekelijkse Chemokuur. In plaats van 10 tabletjes ben ik naar negen tabletjes van 2,5mg gegaan. Zou dat het kunnen zijn? Heb ik me overbelast of heb ik rusturen overgeslagen? Neen. Wel merk ik al een tijdje dat het zuur in mijn spieren geslagen is en ik last heb van hele stijve schouders, nek en heupen. Zou het het angstige en vermoeiende lopen op de sneeuw en het ijs kunnen zijn? Het zal een rol spelen. Het feit dat ik zo breekbaar geworden ben na die grote hoeveelheden Prednison maakt je zelfverzekerdheid er niet groter op. Ik wil koste wat kost niet vallen, want wat dan? Ik gebruik overigens wel mijn postbestellers ijzers die ik al sinds mijn veertiende heb en tot op heden heeft dat goed geholpen. Gisteren twijfelde ik al of ik het werk wel aan zou kunnen, maar ik ben toch gegaan. Dat dit dan weer wel lukt is goed voor mijn zelfvertrouwen, maar het was wel weer randjeswerk. Na thuiskomst gisterenavond met Rose afgesproken dat ik het vandaag extreem rustig aan zou doen, en dat heb ik ook gedaan. De enige plicht was Jesse uitlaten, een paar opvangtelefoontjes plegen en rusten. Alledrie zijn gelukt. Zelfs het oefenzwemmen de laatste keer dit jaar laten schieten. Kregen we vandaag prompt ruzie, zoals gebruikelijk over onbelangrijke zaken, maar daar toch weer meer dan de beschikbare energie in gestopt.

Ik transpireer me te pletter zonder echt koorts te hebben, ik ben ontzettend kortademig, en duizelig en wij beiden hebben, Rose door haar door het ijs veroorzaakte huisarrest en ik doordat ik zo slecht in mijn vel zit, last van een kort lontje, en dan kunnen woorden al gauw verkeerd vallen. Zo zijn wij beiden bepaald niet de enigen die tobben met onzekerheden of verdriet. Goede vrienden uit Purmerend waar ik oh zo graag even naar toe zou willen gaan om hun verdriet met ze te kunnen delen. Idem met vrienden uit Zandvoort die na 40 jaar honden ineens zonder hond zitten omdat hun 13 jarige hond ze is ontvallen. Diverse collega's die deze week afscheid moeten nemen van hun vader en oma. Het is goed om te relativeren, maar soms is het lastig ook. Zelfmelij schiet niet op omdat je binnen de kortste keren verdwaald zit in een negatieve kringloop, en dat is wel het laatste wat we willen. Het leven is, en blijft een worstel/knokpartij, en wij hebben gelukkig ook heel veel om wel erg blij mee te zijn.

Ik heb mezelf nu tot morgenochtend 11.00u gegeven om te kijken of ik me ziek moet melden of niet. Een lastig dilemma, want waar halen ze nu nog vervanging vandaan. Ik zal eerst kijken wat een goede nachtrust voor me zal doen, en kijken hoe ik er aan toe ben na de ronde met Jesse alvorens het werk te bellen of niet. Wat het lastig maakt is dat we geen flexers meer mogen inzetten en dat als je je ziek meld dit gelijk een overbelastings situatie voor je collega met zich mee brengt. Iedereen zal zeggen dat ik me daar niet door moet laten leiden, maar het steekt wel dat als je op een plek werkt die ontzettend goed draait de ene bezuiniging na de andere volgt en dat leidinggevenden(vooral de hogere) niets bezuinigen, meer dan de zogenaamde Balkenende norm verdienen, in dure lease auto's rijden en zonder te kijken naar wat het teweeg zal brengen goed gemotiveerde werkenden die veel meer verdienen dan ze krijgen met een te hoge werkdruk opzadelen. Motiverend werkt dit natuurlijk niet. Wij zien de kwaliteit van zorg alleen maar verschralen. Genoeg hierover.

Ik ga kijken of ik dit stukje nog kan opleuken alvorens met Jesse naar buiten te gaan voor haar laatste ronde.

gevangen in eigen huis

Het klinkt dramatischer dan het is. Lastig is het wel! Doordat ik geen schoenen heb met een goed profiel ben ik genoodzaakt binnen te blijven. Baal wel als een stekker. Nu is Hot genoodzaakt om Jesse alleen uit te laten. Als dit nog langer duurt dan gaat Jesse gewoon weer logeren. Het is geen ramp voor haar want op haar logeeradres is zij echt het prinsesje. Maar nu spreekt zuster Rose en die kan onverbiddelijk zijn. Ik ga dit met Hot bespreken en dan beslissen we. Verslag volgt.

Ik ben nu bezig om de foto’s die nog niet zijn bijgewerkt aan te pakken. Er was dus een map van bladeren die gevallen zijn na een stevige nachtvorst. Ik hou ervan om rare dingen te fotograferen. Afval, muren, bladeren en alles waar we normaliter achteloos aan voorbijlopen. Wanneer ik in zo’n bui ben hoor ik Hot zuchten want echt tempo maken we tijdens die wandelingen niet. Hot loopt, wacht, verveelt zich, gaat spelen met Jesse als ze los loopt. Ik kan het niet laten. Later, achter de computer laat ik mijn creativiteit los. Nu ben ik met die bladeren bezig geweest en dan trek ik alle registers en filters los want realiteit is mij dan vreemd. Subtiliteit = saai!! Kijken wat ik ermee kan doen. En soms, zo af en toe zit er dan een juweeltje bij. Wanneer de winter zo tekeer gaat ga ik in mijn fotoarchief duiken en ga ik zoeken naar plaatjes die ik kan gaan gebruiken voor het maken van een fotoboek. Dit wil ik al een tijd lang maar ik gun mezelf er de tijd niet voor. Komt nog wel.   

Effe wennen

Na een dikke week niet op het werk te zijn geweest is het weer effe wennen. Afgelopen week gepoogd het nieuwe werkwoord genieten ten volle te benutten. Ook een week geen stukjes geschreven, behalve dan een tweemaandelijkse nieuwsbrief voor de Wereldwinkel. Dat laatste vond ik ook deze keer weer een stevige klus. Ik heb er in totaal bijna drie weken over gedaan. Onze penningmeester was ruim op tijd met de cijfers, maar Rose en ik hadden het te druk. Normaliter ga ik er voor zitten en een paar uur later is de nieuwsbrief wel klaar, maar deze keer wilde Rose graag weten hoe ik de krant maak, mede omdat ik heb aangegeven minder werk voor de wereldwinkel te willen en kunnen doen. Dit vanwege mijn gewone werk en mijn ernstig terug gelopen hoeveelheid energie door mijn ziekte. Ernaast zitten daar leer je weinig van dus wilde ze ook dingen overnemen, en terecht, maar dat maakte wel dat we er diverse malen voor moesten gan zitten. Pas vandaag kon ik na de ronde met Jesse vanmorgen, die door de gladheid en de ijzel een stuk korter was dan normaal, om de nieuwsbrief af te maken. Rose heeft tegelijkertijd haar kunstwerk wat meedoet met de Talens kunstwedstrijd met vernis afgelakt, en daarna heb ik haar signatuur en de datum er op gezet. Ik wilde de nieuwsbrief in eerste instantie al uitdelen met de algemene ledenvergadering van 14 december, maar toen was hij nog niet half klaar. Ik ben blij dat hij nu klaar is. De mensen met computer hebben 'm inmiddels ontvangen en vanaf woensdag ligt hij klaar voor de computer en/of printerlozen.

Op het werk is het stevig wennen. Er zijn een heel stel nieuwe mensen, en voor mij is het ook nog erg aanpassen aan het feit dat we de groep van 18 patiënten in tweeën gesplitst hebben. het is veel prettiger werken, maar ook minder overzichtelijk.

Ik begon de blog van vandaag met dat zowel Rose als ik het werkwoord genieten ten volle zijn gaan gebruiken. We hebben het hartstikke druk gehad, maar we hebben er ook stevig van genoten. Zowel van alle verplichtingen die we op ons genomen hadden als van de vrije tijd. Ook eerste Kerstdag is bijzonder geslaagd. De opkomst was minder dan gehoopt, maar het is ontzettend gezellig geweest en ik was minder gedreven en gejaagd dan voorgaande jaren. De samenwerking met Rose verliep soepel en de sfeer was top. Ook de echtgenoot van de overleden zus van Rose was er, en die had ook beslist geen spijt van zijn komst. Alleen de terugweg naar de veluwe 's avonds laat met ijzel was een enge zaak. Ik was dan ook erg blij dat we nog even met elkaar gesproken hebben nadat ze veilig thuis waren gekomen. Dat sliep een stuk rustiger.

Gisteren, mijn laatste vrije dag hebben we het heerlijk rustig aan gedaan. Er was nog een brede variatie aan restjes over en daar hebben we nog heerlijk van nagenoten. Ik heb ook wat extra bijgeslapen en voelde me vandaag fit genoeg om het werk weer aan te pakken, al had ik gisteren alvast wat te doen met een heftige melding. Ik heb deze week opvangdienst van collega's die met verbaal of fysiek geweld te maken hebben of gehad hebben en daar last van hebben. Dat waren onverwacht wat goed betaalde uurtjes.

Vandaag had Rose om 10.00 fysio, maar naar buiten kijkende hebben we besloten dat de ijzel tussen ons huis en de Metro veel te glad waren om het leven in de waagschaal te leggen. Ik denk dat het wel volgend jaar zal worden voor ze daar weer naartoe kan. Ik vond het ook niet goed dat ze me naar het werk bracht vandaag. Er is nauwelijks te lopen. Mijn collega wil zometeen ook met wat patiënten een stuk gaan lopen, maar ik persoonlijk vind het een veel te groot risico. Eerder vandaag is er al een patiënt lelijk ten val gekomen buiten. Ikzelf heb van die stalen onderbind ijzers onder mijn schoenen en daardoor ben ik veilig op het werk gekomen. (Ik heb die al sinds mijn veertiende, toen ik nog in Hilversum bij de PTT ging werken in de bestelling, een baantje toen via mijn vader gekregen) Ook het lopen met Jesse is daardoor net iets minder riskant.

Halleluja

 

We kregen dit filmpje via de post. Echt de moeite waard om even voor te gaan zitten. Prachtig de spontaniteit, de reacties en de gezichten te bekijken. Vroeger bracht dit me ook al in een emotionele bui. Gegroet.

Genieten = een Werkwoord

Hot schudt het een na het ander stuk uit zijn vingers en bij mij? Ik blijf maar filosoferen en worstelen met en  over de stelling die hierboven staat. Telkens blijft deze zin in mij naar boven komen. Hoe kom ik erop? Tja. Een aantal jaren geleden waren Hot en ik geregelde feestgangers, soms wel drie x per week. We gingen regelmatig uit eten, naar clubs enz. enz. We gingen laat naar bed en er toch vroeg weer uit. Het functioneren bleef gewoon goed mogelijk. Dit was dus duidelijk voor de tijd van het diagnosticeren van die vermaledijde klote ziekte poly miositis. Het was erg leuk maar wanneer we nu terugblikken wat we toen allemaal deden worden we nu allebei al heel erg  moe, alleen al van de gedachte. Maar dit is een ander verhaal. We ontmoetten dus allerlei mensen van diverse pluimage en leeftijden. Wat mij opviel was dat er veel mensen bij wijze van spreken tegen de muur gingen hangen met hun bekkie open en maar wachten tot de gebraden kippetjes er in  zou vliegen. Dat werd dus erg lang wachten en de verwachtte dromen kwamen niet uit of zodanig dat ze niet herkend werden want alles wordt  toch altijd anders dan je gedroomd heb. “Timing is all” is een oud gezegde. Herkenning ook.

Dus: Genieten =

  Met een lekker kopje verkeerd luisteren naar mijn lievelingsmuziek.

Een game op m’n computer spelen en gelijkertijd luisteren naar de radio.

Lekker tegen mijn lief aankruipen wanneer we samen wakker worden.

Een nieuw recept uitproberen en mijn lief te zien smikkelen.

Knul te zien spelen met een propje papier.

Mijn lief te zien koken terwijl hij iets lekkers voor mij loopt te brouwen.

Om tijdens de Algemene Vergadering te horen dat de opkomst zo hoog is dankzij het nieuwe bestuur.

Met z’n allen kunstwerken te creëren bij de afsluiting van het oude jaar en de resultaten te bekijken.

Naar de vogels kijken van ons nieuwe huis.

De stem van mijn zoon te horen wanneer hij belt.

Jesse te zien ravotten in de sneeuw.

Het lukken mijn mond dicht te houden wanneer ik een rot opmerking voel opkomen.

Genieten zit in kleine dingen van alles wat we doen en laten. Het valt snel weg in de vaart der alledaagse dingen maar het wordt zo koud wanneer ze er niet meer zijn.

Schiedam onder de sneeuw

De volgende plaatjes geven een mooi wit beeld van Schiedam.

Groot sneeuwplezier

Wat een sneeuw vandaag. Jesse genoot ervan, en ik ook zolang je niet op je neus gaat. Vanmorgen met Jesse naar de markt gegaan. Was gezellig, maar vooral op zo'n markt met allerlei lekkere hapjes en vriendelijke mensen bij wie je altijd kunt proberen iets te bietsen was het een crime om daarna heelhuids weer thuis te komen. Bijn twee uur mee zoet geweest. Gelukkig wel alles kunnen kopen wat we nodig hadden ondanks dat nog niet de helft van het normale aantal kramen er was door het weer. Jesse heeft zowel zalm als kaas gekregen en daarnaast nog lekkere hondekoekjes. Verder blijft ze lekker aan het sneeuwhappen. Tijdens de sneeuwstormen vanmorgen heb ik ook nog wat foto's gemaakt. Als je nagaat dat het officieel nog niet eens winter is, dan hebben we toch al wel een aardige portie binnen. Mooi is het wel, vooral op plaatjes. Rose heeft me vanmiddag toch naar het werk gebracht maar ik vond het doodeng. Geluukig liet ze me twintig minuten later even weten veilig aangekomen te zijn, want Jesse kan als ze iets interessants ziet natuurlijk trekken als een bezetene. Vandaag hoeft zij niet meer naar buiten. Gelukkig brengt mijn avondcollega me ook even thuis met mijn kerspakket. Dat scheelt sjouwen, en forceren. 

Het werk vlot ook goed vanavond. Er is een goede sfeer. Ongeveer de helft van de patienten is op verlof, en dat maakt net dat je royaal tijd hebt voor gesprekken en wat meer individuele aandacht. Dat we met zijn tweeen staan is ook meer uitzondering dan regel, maar vanavond werkt het erg prettig. 

Lekker werken

Ik had het vanmorgen niet gedacht, maar inmiddels zit mijn dienst er alweer bijna op en ik heb er toch plezier in gekregen. Ik heb stevig bijgelezen en ook acht gesprekken gehad met patienten die me vanzelf kwamen bijpraten. Gerapporteerd heb ik ook alweer. Kortom er waren maar een paar uur nodig om er weer helemaal in te zitten. Mijn collega is net naar huis. Die heeft een ochtenddienst morgenochtend en moet nog helemaal door de sneeuw over de gladde wegen naar de andere kant van Rotjeknor. Wat een weer. Alweer sneeuw en gladdigheid. Weer geworstel om fatsoenlijk met een trekkende hond overeind te blijven.

Ik sprak Rose net en die bleek al thuis van de Kerstmarkt. Er waren maar weinig Schiedammers die dit weer getrotseerd hebben om naar de Kerstmarkt in de foyer van het Theater aan de Schie te komen. Er was ook maar weinig omzet. Ik hoop dat de komende drie dagen toch beter zullen zijn. Maar waar ik over wilde schrijven is dat ik blij was dat Rose weer heelhuids thuis was. Met die plastic Airwalker om haar enkel heen is het niet te doen, lopen op sneeuw of over ijs. Het klinkt niet leuk, maar ik heb haar gezegd beslist niet met Jesse te gaan lopen dat doe ik wel als ik uitgewerkt ben. Zelfs mijn kerstpakket neem ik niet mee naar huis. Ik vraag morgen de collega waar ik mee werk wel om een lift naar huis. Voor nu, ga ik de avond afronden en een kop koffie zetten voor de nachtdienst. Ik hoop dat die fatsoenlijk in staat is veilig hiernaartoe te komen. Anders volgt er ongetwijfeld nog een blog. De groeten.

KERSTMARKT SCHIEDAM-FOYER THEATER A/D SCHIE-STADSERF SCHIEDAM

Vandaag ga ik na de onverwachts lange periode vrij in verband met het overlijden van Trude weer beginnen. Het is maar voor twee dagen, dus dat is goed te overzien. Ik heb in de (webmail) ziekenhuispost die ik vanuit huis lezen kan wel gezien dat er ontzettend veel nieuwe patiënten bij zijn gekomen dus zal ik veel bij te lezen en te praten hebben. Meestal maak ik me daar drukker over dan noodzakelijk is. Ik ben uiteindelijk ervaren en wat vandaag niet lukt dat schuift vanzelf naar morgen toe.

We hebben beide drukke dagen voor de boeg. Vandaag starten de Kerstmarkten en daar zijn we als Wereldwinkel Schiedam ook 4 dagen goed vertegenwoordigt. Vanmorgen zijn Ans, Tom, en Tim al voor negenen begonnen van onze kraam van drie bij drie meter.

Het speelt zich allemaal af in de Foyer van het Theater aan de Schie op het Stadserf.

Vandaag is het van 12.00u tot 21.00u

Vrijdag van 12.00u tot 20.00u

Zaterdag van 12.00u tot 20.00u en

Zondag van 12.00u tot 17.00uur

 

Rose en ik staan er ook volop. Vandaag heeft Rose dienst van 16.30 tot 21.00u. Aangezien ze vanmorgen ook al naar de fysio is voor haar oefeningen zal dat een lange dag worden.

Zaterdag en Zondag staan we regelmatig samen en wisselen elkaar zo nodig af, zodat ik toch mijn zo nodige rust kan nemen. Alleen het vooruitzicht van twee dagen zonder warm eten, en voor Rose zelfs drie is onaantrekkelijk. We gaan daar vast nog wat op verzinnen.

Komende week hadden we al eerder vrij gepland. Ik moet uiteindelijk 4 weken per jaar opnemen en we hebben er voor gekozen ieder kwartaal 1 week op te nemen. Dan valt het verlies aan inkomen wat minder tegen. Aangezien we toch niet meer op vakantie gaan bevalt dit eigenlijk het beste. Nu kunnen we komende week ook mooi het familiesamenzijn van eerste Kerstdag goed voorbereiden en uitrusten van de vermoeienissen die nu nog komen gaan.

We hadden afgelopen dinsdag ook een geslaagde Algemene Ledenvergadering. Er was een goede sfeer, een goede opkomst ondanks de gladheid en het voorzitten gaat me steeds beter af. Het zou mooi zijn als het voorzitten alleen uit die functie zou bestaan, want dan zou ik het voorlopig gewoon blijven doen. Helaas is delegeren nog steeds niet mijn allersterkste kant dus daar zal nog het een en ander aan moeten verbeteren. Ook financieel gaan we het dit jaar zeker redden. Een feit waar we met alle medewerk(st)ers best trots op mogen zijn. Ik heb dat ook helder in woorden omgezet. Daarna vielen ook de kleine Kerstpakketjes voor de vrijwilligers in goede smaak.

Ik ga nu eerst even pitten. Na mijn Chemo vanmorgen die gelukkig goed gevallen is ben ik voor de laatste keer dit jaar naar de Chinese Kruidenarts geweest en heb weer kruiden meegekregen. Het enige waar hij zich nog druk over maakt is over mijn nieren. De afvoer van alle chemicaliën die ik nodig heb is geen 100%, maar wel enorm verbeterd sinds ik aan deze kruiden begon. Ik ga vanaf nu eenmaal per week de kruiden nemen, en kijken hoe dat gaat. Na mijn slaap zometeen ga ik werken. Er is ook kerstborrel vanmiddag maar door het werk kan ik daar niet aan deelnemen. Wel krijgen we als het goed is iets van een Kerstpakket. Helaas is mijn baas niet te verleiden geweest om voor Wereldwinkel Kerstpakketten te kiezen ondanks aandringen onzerzijds. Later meer.

Lekker druk bezig.

Normaal hebben we het al druk in december. Wie niet?  Iedereen heeft het druk!! Wat een ander onderwerp stelt Rose nu aan de orde. De vorige die Hot schreef valt toch niet te evenaren. Hij had toen grote inspiratie en haalde de woorden vanaf zijn kruintje tot vanuit zijn tenen. Even overviel mij een gevoel van G#!!gr??rr##!!. Waarom ik niet?  De inspiratie overvalt ons beiden op gezette tijden alleen ze vallen niet altijd tezamen. Nu zit Hot bij me aan dezelfde tafel en hij is druk bezig de email kerstkaarten te schrijven en te verzenden. Ik hou de lijst bij en schrijf dit stukje. Daarna ga ik wat salades maken en verzanden Hot in het oude ritueeltje van; Rose “We hebben veel te weinig, we moeten bijkopen, maken “.  Met als reactie van Hot “We hebben al veel te veel, we moeten minderen!”.  Het zit zo. Vanavond houden we de Algemene Ledenvergadering en de 2^e helft delen we de kerstpakketjes uit en samen nuttigen we hapjes en drankjes. Erg leuk om het zo feestelijk af te sluiten. In ieder geval, de pakketjes zijn klaar en deze bestaan dit jaar uit waxinelichthouders, een wijnstandaard, een foto van ons uitje en de cadeaubonnen. Ik ben benieuwd hoeveel mensen er zullen komen i.v.m. de gladheid want het merendeel van onze medewerkers zijn boven de 60. Morgen ga ik naar de SKVR en dan maken we een gezamenlijk werkstuk. Ook dan nemen we wat hapjes en drankjes mee en sluiten we het jaar feestelijk af. 
Ik ga deze week 3x naar de fysio. 1 x wordt ik geknaaid en gekneed en de andere 2x doe ik oefeningen met allerlei apparaten. Ook draai ik deze maand gewoon winkeldienst en we staan 4 dagen op de Kerstmarkt in de foyer van het theater a/d Schie. We staan in ieder geval droog en dat is heel wat. We hebben een aantal jaren geleden ook op een Kerstmarkt gestaan en het merendeel van de tijd regende het pijpenstelen.  Wat had ik toen koude voeten!! Ook komt mijn familie dit jaar naar ons toe. Ook hierbij krijgen we dit gesprek van. Te veel!!  Te weinig!! We komen er wel uit en zoals gewoonlijk hoeven we geen zorgen te maken over het eten op 2^e Kerstdag. Dan eten we heerlijke kliekjes. Ons hoofdgerecht is al klaar en ligt in de vriezer. Rundvlees in wijnsaus. Erg lekker, een van mijn specialiteiten. Het worden er 10 man want Merlijn, vrucht mijner schoot en zijn gezin komen niet. Helaas, wij zullen hun erg missen maar de financiën en de drukte op zijn werk houden hun tegen. Ook bij hem zijn er te weinig medewerkers om alles soepel te laten verlopen. Net zoals bij Hot. Raar, want het hogere management verdient het merendeel van de centen en het voetvolk het minste en daarop wordt er het meeste bezuinigd. Dit gaat een keer fout! Moet je nagaan, ze hebben een afdeling bijgemaakt. Het diagnostisch centrum voor Korsakov patiënten met zo’n 4 mens personeel  extra erbij. Wat houdt dit in? In ieder geval dat de nachtdienst deze patiënten moet opvangen terwijl die in z’n eentje staat. Wat ben ik blij dat Hot geen nachtdiensten meer draait. Ondertussen gaat het dagelijkse leven ook gewoon door en die decemberdrukte? Ik vind dit heerlijk!