Que?

Ik Kijk naar buiten. het is 20.45 en het is donker. Daar hou ik van. Hot is vandaag tekeer gegaan als een razende Roeland. Er is heel wat door zijn vingers gegaan!! Boormachines, electrische schroevendraaier en het zaagapparaat. Planken, ophangsysteem voor die planken. Zijn handen zijn lelijk beschadigd en als hij zijn gevoel zou volgen dan lag hij nu snikkend in m'n armen. Neen, hij houdt zich groot en geniet nu van het resultaat zijner handen. Boeddha hangt/zweeft op het balkon en heeft het uitzicht waar hij recht op heeft en de planken hangen in het kleine kamertje wat zo langzamerhand mijn atelier aan het worden is. Nu heb ik de planken om alles op te ruimen, zodanig dat ik niet hoef te zoeken zodra ik een stuk gereedschap nodig heb. Een kwast bijv. Ik roep maar wat. Maar om die planken op te hangen moesten we ze eerst aanschaffen en dat gebeurde gisteren. Na het meten gingen we naar een doe het zelf bouwmarkt. Wat mooi meegenomen was dat ik een felicitatiemail had gekregen en wel € 5,- korting. Nooit weg. Het vervoer hiervan was het probleem. We laadden alles op een kar waarop je de planken legt en Hot reed deze naar huis. Een groot deel van de weg bestaat uit straatklinkers en dat was shaken. Het andere deel was asfalt, niet slecht dus. Dit was dus overbelasting 1. Gelukkig luisterde hij toen ik zei, tot hier en niet verder. Vandaag was het dus boren, schroeven en tillen. Hij had een plan in zijn hoofd en luisterde niet helemaal. Overbelasting 2. We waren van plan om de kamer in te ruimen. Niet dus, want dan volgt er overbelasting 3 en een hele boze Rose. Toch, we genieten van Boeddha die z'n plekkie heeft en het vooruitzicht van een opgeruimd kamertje. En ik? Vanmorgen gingen Jesse en ik op pad en we gingen een wandeling maken waar we beiden lang niet geweest zijn.
Ik lopen en zij trekken, zucht! Op den duur werd het gelukkig wat minder. We liepen langs het Sterrebos, zwembad Zuid, het motorloze schip van de zeeverkenners, een fitness centrum, Maasboulevard, het schip de Bertha, mijn favoriete 2e hands zaak, de Plantage, het voormalig PTT postkantoor, de oranje brug, de BK laan en via het Rubensplein naar huis. Daar was Hot dus aan het zwoegen. Daar stak ik een helpende hand toe en maakte ondertussen mijn overgebleven niet verwerkte foto's van de Kop van Zuid af.  Nu kijken we naar NCIS en tijdens de reclame schrijf ik. Hiertussendoor zijn de foto's die ik heb gemaakt terwijl Hot me tracteerde op een rondje fotomuseum en pannenkoekenboot. Van dat laatste hebben jullie de foto's van Hot al gezien. Enjoy, zeggen ze in Engeland en de U.S. of A. Doei!!

Fotosafari 2011-03-04

Toen wij gisteren naar het fotomuseum gingen gingen we dus per Metro eerst naar Beurs, daar overgestapt op de Metro naar Slinge en uitgestapt op het prachtige schuinlopende station Wilhelminaplein. Daar onder de weg door naar uitgang bij het Nieuwe Luxor. Boven gekomen sta je direct aan de voet van de Erasmusbrug, maar dan aan de Kop van Zuid.

De laatste 10 jaar dat ik daar kom of dat wij daar komen veranderd het iedere keer. Het is een grote bouwput. Eerst zag je direct aan het einde van de weg Hotel New York, en de andere kant opkijkende het Entrepot. Nu sta je midden tussen de wolkenkrabbers, en er komen er nog steeds bij. Twee artsen die ik van mijn werk ken zijn er gaan wonen.

De Een Mathias ging in een van de gerenoveerde pakhuizen wonen en de ander is nu geloof ik op 37 hoog gaan wonen in een van die wolkenkrabbers. Daar wil ik nog wel eens gaan kijken. Wauw. Zelf op vijf hoog wonende zitten we al eens midden in de wolken, maar hoe dat is op 37 hoog daar kan ik me weinig bij voorstellen.
 Bewust van de plek waar we naar toe gingen hadden we allebei ons fototoestel meegebracht om de kans te hebben leuke plaatjes te schieten.
 Hier zijn de mooiste die ik met mijn zak olympus genomen heb. Die van Rose zitten nog op haar toestel. Komen later.

De laatste is van de oude brug vanaf de nieuwe Erasmusbrug op weg van het Fotomuseum naar de Pannenkoekenboot. De tentoonstelling over ANGRY in het fotomuseum is overigens erg indrukwekkend en aanbevelingswaardig. Voor nu maar weer gegroet. Wij gaan weer verder met onze vakantie!!

8 dagen vrij

Gisterenavond om 22.52u liep ik het gebouw uit waar ik werk en begon onze vakantie. We gaan niet weg, maar het gaf direct al extra lucht . We gaan het thuis gewoon even heel lekker rustig aan doen. De laatste werkdag was druk, maar niet als de dagen hiervoor. Het was goed te doen, en ik heb me op geen enkele manier hoeven over te belasten. Mijn collega deed zijn deel en ik het mijne. De samenwerking was top. wat wel leuk is is het feit dat mijn collega momenteel verliefd is, en dat is aan veel te merken. Zijn blik, zijn afwezigheid en zijn andere gewoontes. Iedere paar minuten even op zijn telefoon kijkende en hij leert nu in een razend tempo smssen. Leuk. Als iets functioneel is leer je veel gemakkelijker. Ik ben nu blij dat het erop zit en ik nu 8 dagen vrij ben. Ook geen meldingen of iets dergelijks.

Een aantal zaken gaan wel gewoon door, maar dat geeft niet. Zo ben ik vanmorgen wel weer bezig geweest om de dame te pakken te krijgen die gaat over de grote kerstpakkettenorder. Oh, wat is die lastig bereikbaar. Je kunt nu eenmaal niet zomaar een mailtje sturen naar het algemene emailadres van dat bedrijf want dan zijn medewerkers op de hoogte van iets wat tot de Kerst een verrassing moet blijven. lastig.

Verder gaan Rose en ik dit Weekend even naar AHOY. Daar is PRIMAVERA 2011. Meer hierover op http://www.primavera2011.nl Er is veel te zien van de nieuwe collecties van 40 kunsthandels, galeries, juweliers en antiquairs. We krijgen al jaren een toegangskaart toegestuurd en op die manier is het al jaren erg leuk. Vandaag rust ik alleen maar uit. Mijn oververmoeidheid moet er even uit voor we andere zaken kunnen ondernemen. Met mijn rug gaat het al ietwat beter. Mijn Chemo van vandaag viel ronduit verkeerd. Dat zat niet mee, maar komen we in de loop van vandaag ook wel weer overheen. Dit weekend vieren we ook Rose haar verjaardag, en gaan er dan (misschien: http://www.pannenkoekenboot.nl/locaties/rotterdam/arrangementen_3.html ) ook even op uit. Je hoeft niet persé ver weg om plezier te hebben. 

't is goed dat er een weekje vakantie aan komt

Zoals al aan het begin van dit jaar gepland heb ik dit jaar in ieder geval vier keer een weekje vakantie. Ik ben er heel erg aan toe. Nadeel van al die medicatie is dat ik me eigenlijk altijd moe voel, en ondanks dat ik de dag in tweëen deel en over het algemeen goed slaap lijkt het alsof ik nooit echt uitgerust ben of raak. Die vier ingeplande weken zijn goed voor ons. We gaan toch niet meer echt op vakantie omdat dat gewoon niet meer gaat en of bevalt. We hebben gelukkig sinds bijna twee jaar onze eigen "vakantie" woning en wonen daar permanent. Die woning wordt steeds leuker en aangenamer, en het is zodanig dat we niet teveel tijd kwijt zijn aan schoonmaken en toch alles hebben wat we nodig hebben. Het heeft ook wel beperkingen, zoals bijvoorbeeld kunnen we niet gemakkelijk logees hebben, tenzij ze zelf bereid zijn hun luchtbed op te blazen (m.b.v. een pomp hoor) en overdags op te bergen. Lotte bijvoorbeeld, onze kleindochter kan natuurlijk makkelijk een weekje langskomen, maar het is minder luxe dan op de Rotterdamsedijk. Daarintegen is het uitzicht hier wel veel mooier. Jesse slaapt dan tijdelijk bij ons op de slaapkamer. De katten hebben hun eigen etage en houden vanaf hun hoge slaapplek altijd toezicht, zonder iemand overlast te bezorgen. 

Terug komend op die moeheid. Dat wil ik natuurlijk niet dagelijks. Het is vervelend om het daar vaak over te hebben, maar het is er wel altijd. Ook op het werk. De neiging om vaak te zuchten moet ik ook onderdrukken, want dat geeft de zelfde irritaties bij mijn omgeving, trouwens bij mij ook. Het komt me soms helemaal de strot uit. Ik besprak het vanmiddag nog kortelings met mijn behandelaar, een reumatoloog. Hij komt dat in zijn klanten(patiënten) kring regelmatig tegen en zegt bijna automatisch "daar moet je mee leren leven"!!!. K zeg ik dan, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ja, en toch heeft hij gelijk. Alleen hoe? De ene dag is de andere niet. Ik geniet bijvoorbeeld nu dubbel en dwars van het feit dat alles weer langzaam aan het vergroenen is. Helemaal te gek. Zoals vaste lezers hebben gezien is ook ons balkon weer steeds vrolijker aan het worden en dat soort zaken helpen natuurlijk wel bij het zo goed mogelijk de dag doorkomen.

Een weekje vrij is goed voor het doorbreken van de sleur. De sleur van het dagelijks terug komen. In dat weekje komen natuurlijk ook de gewone zaken weer terug, maar toch is het goed omdat de volgorde en de hoeveelheid anders is. Het ontbreken van iets vasts als het werk is heerlijk. We hebben ook nog niet te veel gepland. Dat is de kunst, want voor je het weet stel je alles uit tot "het weekje" en zit het overvol. Dat laatste gebeurd toch hoor. Is onvermijdelijk. Toch verheug ik me er op. Ook Rose komt in die week weer een jaartje dichter bij haar AOW.

Rose is ook al druk bezig met het doorbreken van sleurachtige zaken. Zo speelt ze nu alweer een week geen spelletjes meer op de computer. Ze kan zich daar zo nu en dan in verliezen en ze vond het welletjes. Het valt me op dat ze weer een hele reeks aan nieuwe wat meer ontspannender zaken gevonden heeft waarmee ze zich nu bezig houd. Ik ga ook weer eens wat minder achter de computer zitten. Zo is lezen ook een heerlijke bezigheid die ik weer aan het herontdekken ben, maar maar zelden tijd voor vrij maak.

Zo hebben we sinds we hier wonen al heel wat oude gewoontes
de deur uit gedaan, en dat is prima merk ik. Met sommige zaken is niks mis, maar soms is of een andere aanpak of iets totaal nieuws verrassend en uitdagend.

Zo ik geloof dat het weer voldoende is mijn stukje, al vanmorgen kreeg ik via hyves een leuk nieuwtje te weten. Lotte onze kleindochter gaat weer schrijven en ik heb eerst eens even gekeken of het al zover was en jawel, ze heeft weer een blog geschreven. Inhoud was ook bijna allemaal nieuw voor me, en top, leuk. Na wat aandringen en flink wat geduld is het dan weer zover. Ik vind het leuk dat ze ons bij wie er ook een link naar haar blog http://lottevoorjoumeneer.punt.nl/ te vinden is ervan op de hoogte bracht. Nog leuker ze heeft het vaste plan ons binnenkort op te komen zoeken hier in Schiedam. Top.

Vakantie is a state of mind

Vanmorgen na een aangenaam ontbijt  liepen we samen tegelijkertijd Jesse uit te laten en Rose naar de Wereldwinkel te brengen. We hadden het over onze vakantie. Deze is nu aan zijn achtste dag en het gaat heerlijk. We zijn behoorlijk ontspannen, maken niet te veel plannen, verdelen de vaste werkzaamheden, doen allerlei leuke zaken, en er komt ook nog het een en ander uit onze vingers. Heel vaak is dit anders gegaan en ik denk dat Rose en ik deze keer ons verstand in een bepaalde stand konden zetten waardoor wat er nu ook nog gebeurd deze vakantie tot een geslaagde heeft gemaakt. Morgen hebben we afgesproken een computerloze dag te houden. Ik heb van Rose een paar afleveringen van Judge John Deed gekregen en daar gaan we onder andere morgen naar kijken. Voor de rest zijn we deze week goed in staat te genieten. Van elkaar, van het weer, van de wolken, van de prachtige kleuring van de blaadjes, van het uitje met de Wereldwinkel, van onze "vakantie" woning, van het feit dat het gips van Rose haar enkel af is, van het eten en van het feit dat we weinig verplichtingen hebben. Die zijn er wel, en daar kwijten we ons ook van, maar we laten ons er niet door leiden.

Het maken van de reportage over het uitje van afgelopen week heeft me ook op plekken gebracht waar ik al lang niet meer mee bezig geweest was. Heel leuk en dit geeft weer stof voor nieuwe interessante blogjes. 

Experiment geslaagd?!

We hebben een weekje vrij. Wanneer we lange vakanties nemen is het soms heel lastig voor Hot om zijn grenzen in de gaten te houden. Zo gingen we een weekje Texel doen. We verheugden ons erop en prompt werd Hot weer ziek. Zijn spieren worden dan echt zuur, hij krijgt koorts en het gesodemieter begint weer. We weten nu dat dit komt omdat hij dan uit zijn dagelijkse ritme is en dan is zijn lijf gelijk helemaal van slag. Nu nemen we een week per 3 maanden vrij en dan doen het extreem rustig aan. We zijn als traktatie naar het Wereldmuseum in Rotterdam gegaan om naar een concert te luisteren. De musici waren 2 gitaristen, Santiago Gutiérrez Bolio, die ook componeert en Santiago Lascurain en een pianist Juan Zurutuza. Op de affiche stond Sounds of Mexico, Festival for Mexican classical Music. www.soundsofmexico.info  We hadden Santiago Lascurain eerder gehoord in het Stedelijk Museum te Schiedam waar ik ook een kort woordje met hem sprak. Hij vertelde me dat hij en meeste musici dit najaar nog terug uit Mexico zouden komen. Ik gaf hem m'n email adres en promt kregen we een uitnodiging. We hebben genoten. Het was een kleine theater zaal en we konden iedereen op zijn vingers kijken, de blikken die ze naar elkaar zonden en we waren dus deel van het geheel. Lang geleden kocht ik platen van John Williams and Julian Bream die ook klassieke gitaar muziek maken en op deze wijze heb ik klassieke muziek leren waarderen. Ik hou niet zo van die grote orkesten en wat ik toen gebler in de ruimte noemde. Je moet er mee zijn opgegroeid en dat is in mijn geval niet gebeurt. Al doende leert men denk ik.

Ook haalde Hot een fles Kethel 1 want door ons nieuwe lijfstijl van het koolhydraat arm eten zijn we hiermee ook gestopt. Drank zit immers barstens vol met koolhydraten. We dronken vroeger 's avonds wanneer ik Hot van zijn werk had gehaald een borreltje voor het slapen gaan. Hij is nog vol van zijn werk wanneer hij net van zijn werk thuis is en dan met een borreltje en praten komt hij dan weer thuis en kan het werk op die manier achter zich laten. We doen dit nu met met een bakkie thee en het praten. Dit gaat goed. Alleen met de borrel op merkte Hot op dat de pijn de volgende morgen in volle hevigheid weer terug is dus die nieuwe lijfstijl heeft nut en niet alleen voor de lijn.  De arts van de pijnpolie had dus helemaal gelijk. Alleen blijf ik hem een lul vinden.  Hot had een intake gesprek dat ergens aan het einde in het spreekuur had gepropt en het gesprek duurde kort, heel kort. Het zette ons wel aan het denken en het dieet moeten we zelf invullen. Dus het experiment is
geslaagd!!!

Metrosafari met kleindochter 3a

Dit keer een stuk over de Metrosafari met Lotte onze kleindochter van mijn hand. Zowel Rose, Lotte en ik waren allemaal voorzien van een fototoestel

Alleen Jesse ging mee als model. Lotte had in het begin zoiets van wat gaan we in vredesnaam doen? Maar toch was zij snel om en kreeg al fotograferende de lol snel te pakken. Deze foto is van haar hand voor het Metro station waar we vertrokken en ook weer eindigden. Persoonlijk vind ik dit ook een heel mooi station. Het ligt half bovengronds en half ondergronds. Vanaf het perron lijk je ook zo op een waterpartij waar Jesse's lievelings waterhoentjes zich vaak laten zien. In verband met het gips van Rose en i.v.m. mijn spierziekte komt het goed uit dat we er vrijwel bovenop wonen.Zoals je hier links kunt zien kun je er zowel overdekt op een Metro wachten als in het zonnetje of de regen. Gisteren waren een heel stel schoonmakers bezig met het schoonmaken van het glazen dak. Ook een leuke bezigheid om te aanschouwen.

Nu weer verder. Rose en ik waren ook nog nooit eerder richting "de Akkers" gegaan, dus voor ons was het ook een ontdekkingstocht. Eerst werd ons eigen station flink op de foto gezet.

Bij het eerste metrostel dat kwam stapten we in. Het was een gloednieuwe Bombardier. Een metrostel dat langer is dan die hiervoor geleverd werden. Anderhalf maal zolang, zodat je met twee metrostellen hetzelfde aantal passagiers kunt vervoeren als met drie oude. Deze treinstellen bestaan uit drie delen. Zijn hartstikke mooi, voorzien van camera's, groene zachte zittingen en heel veel aluminium. Stilstaand hoor je ze meer dan wanneer ze rijden. Dat is de air-conditioning. Binnen de kortste keren waren we op M station Vijfsluizen. Daar er weer uit. Daar op de grens van Schiedam zie je

de haven van Vlaardingen, met twee SF achtige enorme kranen, dan zie je ook de Paddenstoel van Mammoet,

het giga vervoersbedrijf welk oa. de Russische onderzeeër "de Koersk" gelicht heeft. Wij, Rose en ik gaan daar binnenkort ( 19 oktober) met de Wereldwinkel medewerkers een bezoek brengen. Daar verheug ik me ook al op. Daar hebben we ook bij de plaatselijke BMW dealer een leuke foto kunnen maken van zo'n moderne BMW Mini.

Het M Station Vijfsluizen heeft ook een mooie vorm. Het ligt in de bocht voor de Beneluxtunnel en ligt boven een viaduct en een busstation. Hoge roltrappen geven toegang tot dit Metrostation. We gingen ook even naar beneden. Rose, Jesse en ik met de roltrap, en Lotte steevast met de trap. 

Ik krijg deze reportage wederom niet af. Sterker nog ik ben pas bij het eerste station. Er komt dus weer een vervolg in de vorm van b-c-d e.d. Mensen die alle foto's willen zien, die moeten even een mailtje sturen, dan krijgen ze een gepersonifieerd linkje naar de hele reeks op facebook. Gegroet en later meer. 

Tocht door de Spijkerbuurt, onze oude woonplaats 2

Vanaf de hoek Parkstraat en eerste Spijkerdwarsstraat liepen we over de Parkstraat richting Prins Hendrik straat. Onderweg kwamen we op de hoek van de Spijkerstraat het oude witbetegelde consultatiecentrum nog tegen. Hoeveel voetsporen hebben wij hier niet liggen dachten we beide en er kwamen allerlei goede en natuurlijk ook slechte herinneringen boven. Zo hoor ik tijdens dit schrijven op het nieuws dat een boswachter in Groningen gestoken was door twee reuze wespen. De boswachter kwam zelf op de radio dus het zal wel meegevallen zijn, maar het deed mij terugdenken aan de Kluiskamp, een kinderkamp  wat ieder jaar gehouden werd in de kluizenaarsvallei in Velp, een hartstikke leuk kinderkamp, met ieder jaar een ander thema, waar ik jaren lang ook aan deelgenomen heb. Een jaar ik liep er rond als medicijnman, hadden we er last van een gigantische wespenplaag, en volgens de gemeentemedewerkers die de wespen veel te laat kwamen verwijderen, waren het er meer dan 10.000. Ik weet nog wel dat we er gek van werden. Ik heb daar heel veel kinderen en medewerkers kunnen helpen met Ledum D6. Een druppel op de tong en een druppel op de beet zelf en weg was de jeuk, de verdikking en de last hiervan. Die week was ik de meest gewaardeerde medewerker/medicijnman.  Kortom een leuke herinnering, waar ik later nog eens een uitgebreider stukje zal weiden. Ik ben overigens benieuwd of dit kamp nog steeds bestaat. Als ik nu naar die net geplaatste foto van mezelf als medicijnman kijk dan zie ik er nu trouwens toch nog wel goed en jong uit !!

Verder in de Spijkerbuurt, ik liet mezelf weer eens afleiden. Overigens ook zo’n onderwerp op zich. Ik denk dat het bij mijn medicatie hoort maar op een score van 10, kom ik qua concentratie momenteel niet boven een drie. Rose vind dat overigens wel leuk, want ik ben daardoor wat speelser, wat minder doelgericht, waardoor we wat meer variatie in onze relatie hebben gekregen. Mede daardoor kijk ik op mijn werk ook nog eens extra uit. Toen we bij de volgende hoek kwamen zagen we eerst de dansschool, Wensing, die daat zit/zat, en daar recht tegenover het prachtige pand waar we de renovatie nog meegemaakt hebben. Het was een verhuisbedrijf annex transport bedrijf, en er zijn veel appartementen in gebouwd, die aan de achterkant regelrecht gingen grenzen aan een ecologische tuin, ook aangelegd in de laatste jaren van ons verblijf in Arnhem. We kregen direct het idee om daar even naar te gaan kijken, en ontdekten dat de toegangshekken onder de huizen door tot onze grote spijt afgesloten waren. Een kwartiertje later bleek toen een van de bewoners daar zijn fiets wilde gaan stallen dat vandalisme in Arnhem al net zo’n probleem is als in Schiedam, want twee weken voor ons bezoekje waren alle fietsen daar door vandalen vernield, en sindsdien zit het hek op slot. Doordat wij deze bewoner spraken kregen we toch de gelegenheid om de tuin te bezoeken, en wat is deze prachtig begroeid geraakt. De tuin is helemaal aangelegd met sloopafval en hergebruikte materialen. Ik geef even een fotoverslag. Ik doe het hier met kleine fotootjes, klik er rustig op voor een beter beeld. Toen we er na deze leuke wandeling met veel hoogteverschillen, nauwe paadjes, grote hoogteverschillen, een zandbak, een binnenplaats, een prachtig "moai" voorouderbeeld, weer uitwilden hoefden we alleen maar even naar een van de balkonnen te roepen en kwam deze bewoner weer naar de poort op ons er weer uit te laten. Hij vertelde ons nog dat dit slot hem en veel van de bewoners tegen de borst stoten, en dat het hopelijk snel weer vrij toegangelijk zal worden. Na hem hartelijk bedankt te hebben gingen we weer onderweg. Eerst kwamen we weer in de Prins Hendrikstraat terecht, die op de een of andere manier veel donkerder leek dan toen we er woonden, maar dat zal wel komen doordat de bomen ontzettend dik begroeid zijn en waarschijnlijk  de laatste jaren niet gesnoeid zijn. Ook de Jolly Joker, het café waar we schuin tegenover woonden was weg. Er zit nu wel weer wat, maar we hebben niet de tijd genomen om te kijken wat. Wel was duidelijk zichtbaar dat ons huis aldaar grondig gerenoveerd geworden is. Het balkon van de eerste verdieping, waar wij in eerste instantie alleen een kamer en suite en een keuken met douche daarin hadden en later ook het zij voorkamertje gevorderd hebben, hing toen wij er vertrokken als een zielig vogeltje bij, en is nu in oude luister hersteld/vervangen. We hebben in dit huis ook veel beleeft, en er ook gewoont met mensen die nog steeds tot onze vriendenkring behoren, zoals bijvoorbeeld Philippe. Ook met mensen die we ons liever niet herinneren, maar ala. Er kwamen hoe dan ook weer veel memorabele zaken terug.  Ik weet nog dat we ineens een kogelgat bleken te hebben in ons ruim 30 jarige bruine dafje 33 (helaas geen foto, alleen een foto van een nageschilderde kleine uitvoering, wel met de beschilderingen van watermolen, windmolen, gebroken geweertje en atoomteken, alleen de miniatuur anarchistenvlag heb ik nergens kunnen vinden, de auto die 1 op 16 reed en die we later stomgenoeg nog doorverkocht hebben aan een vriend van Peter Faber, en waar ik nog een lange tocht mee door Africa gemaakt heb, voordat ik Rose leerde kennen), notabene door het gebroken geweertje dat achterop de achterbak geschilderd was door Harry van der Veen. Er bleek een inval geweest bij onze linker buurman, die dealer in van alles en nog wat bleek. We waren er gewoon doorheen geslapen, niet denkbeeldig gezien alles wat we rookten in die tijd. Alweer afgeleid. We moesten nog wel even schuilen voor een extreem heftige bui, maar zijn daarna de Parkstraat weer ingelopen, en constateerden dat ons laatste huis er ook nog steeds staat. Zelfs de door mijzelf aangebrachte tralies bij de voordeur, ter beveiliging zat er nog, de kurkvloer, de eerste die ik ooit gelegd heb lag er ook nog in goede staat bij, en de bomen in de tuin doen het ook prima, en zijn een behoorlijk stuk gegroeid. Het laatste huis was een zgn maisonette woning. Twee verdiepingen, een voor en achtertuin, en 85m2. Het was een heerlijk huis na al die oude ononderhouden rommel daarvoor. We kregen het omdat Rose al die tijd haar inschrijving bij het woningbureau up to dat gehouden had. Het was ook moeilijk om dat huis te verlaten toen we voor werk richting Den Haag vertrokken. In tegenstelling tot de verhalen hebben wij altijd reuze prettig gewoont in de Spijkerbuurt. Er gebeurde van alles en daardoor zag je er ook geregelder politiesurveillances, maar dat heeft ons nooit gestoord. Er was een zeer gevarieerd winkelaanbod, en je kon er ook heerlijk uit eten, bijvoorbeeld bij de Blauwe Hoek, toendertijd vooral ook bekend van de niet te versmaden knoflooksaus waar je gewoon niet genoeg van kon krijgen.

Op de Parkstraat schuin tegenover ons oude huis is nog zo’n tuin aangelegd, als waar ik hierboven al de nodige foto’s heb laten zien. In dit geval een watertuin. Er was al wel sprake van in de tijd dat we er woonden, maar nu zijn we er ook gaan kijken. Ongelooflijk wat er allemaal mogelijk blijkt als je iets maar echt wil, en dat gewoon tussen de gewone oude bebouwing in. Geniet mee, van deze impressie: Het is een prachtige tuin geworden. het lijkt me werkelijk prachtig zo’n achtertuin, al is ook deze tuin niet hangplek vrij, maar logisch dat deze plek ook populair is. Ik zou het ook prachtig vinden, en alle buurtcentra e.d. zijn nu eenmaal wegbezuinigd. Zolang de zogenaamde hangers maar met respect omgaan met, heb ik er geen problemen mee. En wat ik hiertegen kwam komen flessen en andere rommel wel in de daarvoorbestemde plekken terecht. Er zitten hier ook een andere vorm van hangjongelui. Het aantal padden en kikkers is fantastisch. Op sommige plaatsen zijn ze oorverdovend aanwezig. Het op de foto krijgen is weer een ander verhaal want ze hebben zo’n schitterende schutkleur, maar kijk mee:  

Tot zover deze verrassende tocht door de Spijkerbuurt. Later verder op een andere plek in Arnhem.

Tocht door de Spijkerbuurt, onze oude woonplaats 1

(foto overzicht Arnhem) Nadat we ons hadden ingeschreven bij Hotel Blanc, en onze spullen op de nette kamer hadden achtergelaten, besloten we Arnhem in te gaan. We gingen eerst op zoek naar een slijterij, om ‘s avonds zoals thuis ook met een borreltje te kunnen afsluiten. Op de oude plek van onze slijterij zat inmiddels een totaal ander bedrijf, en zo kwamen we via Bioscoop Rembrand terecht op de Steenstraat. We vonden daar al gauw de zaak waar we iets gegeten hebben na ons trouwen, wat we ooit lang geleden erg kleinschalig gehouden hebben. Er waren alleen de getuigen, Merlijn, en wij tweetjes, en dat nog op de gratis dag ook. Nou moest ik op zoek naar ons trouwboekje om erachter te komen dat we ooit op woensdag 19 juli 1989 getrouwd zijn. Het is nooit een dag geworden die we zijn gaan onthouden. Dat heeft onze familie ons ook nooit in dank afgenomen. 

Neen, op 2 november 1981 ging ik op zoek naar een Antenne, in mijn net nieuwe souterain en het daaraan vastzittende huis, en ik trof daar Rose, die daar ook net was gaan wonen op de voorste kamer van voorheen 2 kamers en suite, de voorkamer aan de Parkstraat De derde november kwam ze bij mij op de thee en ze is nooit meer weggegaan. De 3de november 1981 is zodoende de dag geworden die we als onze startdatum van onze relatie zien. Tegenover de zaak waar we op onze trouwdag een mini feestje hielden, hebben we een fles jenever gekocht. In de gauwigheid zagen we al heel wat bekende zaken, maar wat gelijk opviel was dat de ijszaak Trio er nog was en dat "de Muurtooi" waar we veel van onze "kunst" hebben gekocht er niet meer was. We sloegen bij die wijn annex slijterij de hoek om naar het voormalige zwembad/badhuis, en zijn via waar de circusschool stond en de familie Mirando woonde, de eerste spijkerdwarsstraat ingelopen, om te kijken of mijn allereerste huis/ souterrain er nog was, en ja hoor. De Gribus die je daar ziet was mijn eerste huis in Arnhem, en het huis daarachter op de hoek, was waar ik Rose leerde kennen. Boven mij was toendertijd een atelier, en ook toen was het al zo’n zootje. Ik had alle ramen en deuren vanaf straathoogte blauw geschilderd. Als ik nu rondkijk snap ik ook dat dit souterrain van dik 120 vierkante meter, toch wel een rampzalige indruk maakte op mijn ouders, die ik inderdaad moest binnenlaten via dat eerst zichtbare nu rood/roze/blauwe luik, om nog maar niet te spreken over de rioolbuizen die door mijn woonkamer en keuken heenliepen. Laatste foto, eerste verdieping, de kamer van Rose, naast die van Ferry, die we later ook veel beter hebben leren kennen.

Tot zover het eerste deel, want andere zaken roepen. 

Waar verbleven we ?

Rose heeft al vertelt dat we vlak bij het station in Arnhem een hotel hadden. Toen we op vrijdag 11 juli aankwamen was ik er van overtuigd dat ik, die taxichauffeur  in Arnhem geweest ben, dat ik wist waar het Hotel was. Na een flinke sjouwpartij bleek ik er ernstig naast te zitten. We hadden er echter toen al meer dan een kilometer sjouwen opzitten. Het bleek dat we schuin tegenover het station moesten zijn. Hier was ooit de garage van het taxibedrijf, en zo zie je dat herinneringen soms niet geheel en al betrouwbaar zijn. Het Hotel heet Hotel Blanc. We hebben het er goed naar de zin gehad. Er waren prima bedden, je kon er ook naar het flatbed screen tv beeld kijken zonder een nekverekking, zoals in Hotel Schimmelpenninck in Groningen(weblog nov 2007). Ook het ontbijt was uitgebreid genoeg, al snap ik nog steeds niet dat mensen in zo’n Hotel, waarvan ze zelf zeggen, een gezellig en daardoor "nog" betaalbaar Familie Hotel aanmaak, aanbieden die eruit ziet als sinaasappelsap, maar smaakt naar aanmaak. De ruimte waar ze dat aanbieden is overigens voorzien van prachtig behang. Toen we bij terugkomst een mailtje schreven aan het Hotel met de vraag om welk behang het gaat kregen we ook nog diezelfde dag een mailtje terug.

Het behang uit het café komt van het bedrijf Eijfinger. Deze hebben een eigen site.

Maar op de rol stond een ander adres: nl. www.marburg.com

serienummer: 1903.

In de zaal Manteau zit ook behang van Eijfinger dit komt van de duitse fabriek ‘Arte’ nummer 3505

Het schilderij is niet van J. Drupsteen van wie wel weten we niet.

Op de sites van beide bedrijven staan werkelijk prachtige behangstijlen.

We kunnen het desalnietemin aanbevelen. lekker midden in het centrum, en de bediening was correct en vriendelijk. Deze familie heeft in Velp ook nog een mooie logeerplek, met verschillende kamers in diverse stijlen. Op dit linkje naar het hotel nog veel meer foto’s en meer hierover. www.hotel-blanc.nl