Chinese Arts 14 en meer

Even kort. Ik had gisteren weer een uitgebreide behandeling bij Shong Shan, en dhr. heeft weer flink wat naalden gebruikt en i.v.m. mijn lage rugpijn ook extra pads geplaatst waarop stroomstootjes gegeven worden. Ook dit heeft een gunstig effect, en mijn lage rugpijn is duidelijk minder. Met een cijfer zou ik zeggen van een negen naar een zeven. Kortom, naast de pijnmedicatie vind ik deze behandelingen toch een zegen. Helaas liep de dag toch niet zoals ik zou willen, en had ik heel erg veel last van mijn Chemokuur, en was er de nodige spanning tussen Rose en mij, en dat voelen mijn spieren ook gelijk. Het feit dat Rose binnenkort voor minstens 12 weken het gips in gaat in verband met het plaatsen van een enkelprothese of het vastzetten van die enkel, dat brengt ook de nodige spanning met zich mee. Ik ben bezig om te proberen te regelen dat er een douche stoel in de douche gaat komen en dat er de nodige spullen van de thuiszorg in huis komen, maar dat maakt het feit dat er weer allerlei zorgen op ons afkomen niet minder. Er moet ook vervoer op maat geregeld worden, omdat we nu eenmaal door mijn medicatiegebruik geen auto meer kunnen rijden. Je hebt daar wel weer een enorme portie geduld voor nodig want dit werkt bepaald niet als taxi vervoer. Geduld is na het onthaasten nog steeds niet mijn sterkste punt. Het feit dat ik mezelf constant loop te begrenzen aan de ene kant en dat ik daarnaast toch weer veel te zorgen heb is lastig. Het praten en voorbereiden kan alleen maar ontlasten, maar is een worsteling. Als ik dat opschrijf vind ik mezelf soms een grote zeur, maar is natuurlijk toch ook de realiteit. Samen komen we er wel uit, maar ook voor Rose is het lastig dat haar problemen zich nu opeen lijken te stapelen. Kortom bij ons beiden komt de ouderdom met gebreken. Ook financieel lopen de kosten ook niet synchroon met de inkomsten. Het een krijg je vergoed, maar het feit dat daarnaast bijvoorbeeld ook de linkerschoen van Rose nu verhoogd moet worden om extra slijtage aan knie en heup te voorkomen is niet inbegrepen. Noch het feit dat omdat de lage tonen in haar enig werkende oor ontbreken, en daar een speciaal gehoorapparaat voor nodig is, wat dan weer niet valt binnen de eisen van de ziektekostenverzekeraar. Shit, shit, shit. Zo hebben we geen auto, maar toch vliegt het geld er aan alle kanten uit.

Op dit moment hebben ik wel weer even genoeg afleiding, want ik ben aan het werk. Het is maar goed dat we vanavond met zijn tweëen werken want er zijn bijna geen mensen op verlof. Er zijn veel nieuwe opnames geweest deze week, en die mogen nog niet op verlof, maar het is lang geleden dat we met zijn veertienen aan tafel zaten op een vrijdagavond. Het was overigens wel gezellig zo aan een tafel, met zijn allen. Maar gedurende de maaltijd kwam ook de dokter nog, en dat betekende veel extra onrust. Over onrust sprekende, het is nu weer onrustig aan het worden. Zojuist kwam een collega van gesloten opname even spuien. Ze was daar de drukte van een heel stel compleet psychotische, en manische patiënten even moe en kwam even bijkomen. Op zulke momenten ben ik extra blij dat ik de lange tijd op gesloten opname en crisis achter me gelaten heb. Ik hou het hierbij, want mijn werkzaamheden laten niet langer op zich wachten. Gegroet.

Hard werken voor Rose

Naast me staan al onze cd’s. Rose en ik hebben al voor de verhuizing besloten dat we ze niet weg doen, maar anders gaan opbergen. Zo hebben we een echte dj koffer aangeschaft met de 600 bijbehorende hoesjes. Ze is vlak na de verhuizing al begonnen met het inschrijven per muzieksoort in excel om ze op alfabetische volgorde te krijgen. Ze had alleen nog niet geheel en al door wat een hoop werk dat is. Ook de muzieksoort is nog best wel een probleem. Denk aan Rai muziek, Arabische muziek, Indische muziek, Ravi Shankar, Blues, Jazz, House, Dance, Minimal muziek, en dan nog de mix cd’s zo gekocht, maar ook zelfgebranden. En dan heb je ook nog Philip Glass, Steve Reich en allerlei muzikanten die bij allerlei muziekstijlen horen. Waar valt bijvoorbeeld Can onder, nu heeft de muziek van Can het genre POP gekregen. Oh, wat a job. Ik tracht haar te helpen, en gelukkig heeft ze steeds meer controle over het excelprogramma, bijvoorbeeld de knoppen data, sorteren enz. Volgens mij wordt het helemaal te gek, en al die hoezen kwijt zijn is ook wel ideaal. De Lp’s zijn al weg en vervangen door 10 schijfjes(1200 LP’s) en nu zijn ook bijna de CD’s weg. De DVD’s volgen ook nog. Misschien kunnen we nog wel kleiner gaan wonen. Grapje hoor, want verhuizen wil ik nooit meer. Ik ga me nu klaarmaken om richting mijn werk te gaan. Rose heeft zojuist besloten dat de Rai muziek van Cheb Khaled, en Zahouhania onder de Wereldmuziek gaan vallen. Ik ben benieuwd op het allemaal terugvindbaar zal zijn, maar haar pogingen zijn fantastisch. Later meer.

Abteiberg museum en van Bommel van Dam museum 1

Derde werkdag achter elkaar, en ook deze verloopt goed. Wel moe, maar goed in staat me te concentreren. Ook thuis begint de boel weer wat te normaliseren. Morgen gaan we na het bezoek aan de chirurg van het st. Fransicusziekenhuis i.v.m. de definietieve vastzetting van de enkel van Rose Jesse weer ophalen. Het is toch zo maf, hoe je zo’n natte neus van onze Griekse langpootmug kan missen. Ook de ochtendwandeling waarbij we de inmiddels vaste groep ontmoeten missen we. Dinsdag zal de boel weer langzaam normaal gaan worden. Ik verheug met erop.

Binnenkort, de 7de november hebben Rose en ik een nieuw dagje uit met de vrienden van het Stedelijk Museum, en we hebben vandaag kunnen regelen dat Jesse ook die dag weer fatsoenlijk onderdak heeft. In dit geval bij Juliëtte en haar Rosa in Delft. We gaan die dag naar Venlo en Mönchengladbach. Daar gaan we naar museum Abteiberg. Daar is ook een beeldentuin  bij. Kortom weer een mooie kans om een mooie reportage te maken zoals Rose en ik gewend zijn te doen bij dit soort dagjes.http://www.museum-abteiberg.de/ . In Venlo bezoeken we het museum van Bommel van Dam http://www.vanbommelvandam.nl/ . De beide foto’s maken me wel nieuwsgierig. Maar ik ga nu nog niet te veel kijken op de sites want ik word graag verrast. Overigens gaat ook een goede vriend van ons mee, en met een beetje mazzel kunnen we tussen de middag in Venlo lunchen met S, waarvan ik gisteren vertelde haar langdurig via de telefoon gesproken te hebben. Zij woont vlakbij Venlo. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken. Zo, nu ga ik weer aan het werk. Gegroet.

Cool hoor !!!

Vanmorgen voor de vierde maal achter elkaar doorgeslapen tot na achten. Het is wel buitengewoon vreemd, zo ons huis zonder Jesse. De katten bevalt het wel. Zij kunnen rustig hun ongestoorde gang gaan, terwijl Jesse zich normaliter ook met hun activiteiten en stunts bemoeit. Rose is na het opstaan begonnen een ontbijt te maken en is daarna heel voorzichtig per openbaar vervoer naar de Wereldwinkel vertrokken voor een ochtend dienst daar.  Ik had haar om 12.30u even aan de lijn en ze vertelde dat het redelijk goed gaat. De antibiotica kuur slaat dus goed aan, en dus kunnen we nu snel gaan plannen Jesse terug te gaan halen. Ik heb aan Hans en Mieke vanmorgen al een mailtje gestuurd waarin ik vertelt heb dat het wat beter gaat en dat we haar snel komen halen.

Ik ben om 11.45u begonnen aan mijn tussendienst van vandaag. Ik vind het wel prettig om zodoende even een avond tussen mijn diensten door de avond met Rose te kunnen doorbrengen. Ik functioneer weliswaar het beste tijdens avonddiensen, maar het gevolg is wel dat ik minstens vier avonden per week niet thuis ben, en Rose dus onder andere alleen is met het eten. Ik kon vanmorgen lekker rustig starten. Heb mijn symptomenlijst  bijgewerkt, een was aangezet, en die vervolgens ook in de droger gedaan, alle kattentroep opgeruimd, wat administratie gedaan, een paar boodschappen gedaan in het heerlijke natte en winderige herfstweer, een paar telefoontjes gepleegd, waarvan het telefoongesprek met S in Venray verreweg het prettigst was. Ik bleek haar zo rond tienen wakker te bellen en reken maar dat ze bijna een uur later goed wakker was. We hebben heerlijk bijgepraat. Onder het bellen heerlijk naar de steeds kaler wordende bomen gekeken die steeds mooier worden qua kleur. Wat is de herfst toch een mooi deel van het jaar.

Hier op het werk is het qua aantal patiënten rustig, maar er is een patiënt bij die alle aandacht naar zich toe trekt. Deze lijkt wel een hogeschool theateropleiding gedaan te hebben, en daar heeft hij niet alleen last van. Iedereen in zijn omgeving ook. Om de haverklap staat deze pat. weer in het kantoor, en helaas deze persoon heeft onder andere last van een selectief gehoor, en dat is lastig als je iemand van adviezen probeert te voorzien. Ala, dit is nu eenmaal mijn werk. Gisteren ook gewerkt en na een verduiveld en bijna ongelooflijk drukke week was het genieten van de vredelievende sfeer, en ik kwam dan ook redelijk ontspannen thuis. Dit in tegenstelling tot de eerdere avonddiensten waarbij ik zo geladen en vol terugkwam dat het uren kostte om tot rust te komen na afloop. Ondanks die totale en eigenlijk voor onze afdeling ongewone chaos en drukte heb ik mijn COOL weer tredelijk terug kunnen vinden. Daar ben ik overigens erg blij mee en ook trots. Het is goed voor mijn zelfvertrouwen dat ik zelfs een crisisachtige sfeer, waar ik vroeger zo van hield op gesloten opname en crisis nog blijk aan te kunnen. Maar het is wel veel prettiger dat die crisisachtige en vijandige sfeer weer naar de achtergrond verdwenen is. Het bewaker en politieagent spelen ligt me minder, en de patiënten vinden het ook heerlijk dat in ieder geval nu in het weekend de sfeer weer wat beter is. We hebben afgelopen week wel even stevig alle grenzen moeten aanscherpen, maar dat is dan ook niet zonder resultaat gebleven.

Zojuist even Rose aan de telefoon gehad, en die heeft een goede dienst gedraaid zonder zich te forceren. Ze zit nu wel met het pootje omhoog, maar ik ben wel erg blij dat we nog niet overhaast besloten hebben Jesse terug te halen, want ze zou zich gegarandeerd weer forceren.

Prachtige nieuwe Strip van Robert Crumb

Van de week hoorde ik het samen met Rose al bij het OOG op morgen, ‘s avonds tussen 23.00 en 00.00u dat er van de week een nieuw boek van Robert Crumb was uitgekomen. De vertaler, Nicolaas Matsier, was in het OOG om erover te vertellen, en deze deed dit al zeer enthousiast. Vandaag kom ik op mijn werk en een van de patiënten heeft het al gekocht, en aangezien hij weet dat ik stripfanaat ben, kwam hij het gelijk laten zien. Het ligt nu naast me en het is prachtig getekend. Het zijn echt de tekeningen van Robert Crumb, een van de tekenaars, waar Rose en ik gek op zijn, en al het een en ander van in huis hebben. Ik ben vervolgens gelijk gaan bellen met striphandel ‘t Centrum, om bij Bep en Mar te informeren of ze het nog hadden. Helaas hebben ze nog maar 1 exemplaar, en het exemplaar wat hier naast me ligt is het andere wat ze hadden. Ik heb het wel besteld, en kan as. donderdag of vrijdag ons exemplaar gaan halen. Het is ook nog betaalbaar. € 22,50 Ik zal de voorkant alvast even laten zien.

Vrij worstelen

Hoe lastig kan het leven in elkaar zitten. Eigenlijk al sinds onze vakantie begin september voel ik me heel behoorlijk goed. Maar, ja daar is die vervelende maar weer. Er zitten bij mij grote risico’s aan me redelijk goed voelen, want dan verlies ik de moeilijk en langzaam opgebouwde voorzichtigheid, en laat ik de bij mij ingebouwde gedrevenheid en daarbij behorende haast weer los. Ik schreef er deze week al eerder over. Rose en ik hebben vannacht de afspraken maar weer eens herhaald, want ik ging gisterenmiddag wederom onderuit. Aangezien dat de laatste weken vaker gebeurd, en dat is weliswaar onder behoorlijke druk, ik mag het niet weer laten gebeuren en dat blijkt een echte worsteling.

Waardoor ik toch steeds mezelf neig te verliezen, ik weet het niet. Op mijn werk accepteren ze me ook als ik alles wat rustiger doe. Het is nergens voor nodig zo te rennen of me dusdanig te laten opfokken dat ik er weer van over mijn toeren raak. Ik dacht gisteren ook even dat ik me vandaag zou moeten ziek melden, maar ik heb me voorgenomen om mijn COOL weer terug te krijgen en dan lukt het vast wel. Ik wil het dus nu niet houden bij goede voornemens, maar vandaag daadwerkelijk niets anders doen dan rustig werken. Kijk de omstandigheden spelen natuurlijk ook een rol, maar ook daar zal ik mijn rust bij moeten blijven behouden.

Gelukkig lijkt het er op dat de zware antibiotica kuur begint aan te slaan bij Rose. Het lopen gaat nog heel moeizaam, maar is al iets minder pijnlijk. Gisteren had ze de nodige onderzoeken in het Vlietlandziekenhuis, en die zijn goed verlopen, en daarbij had ze geen rolstoel nodig. Jesse is sinds maandagmiddag bij Hans en Mieke, en dat ontlast de verplichtingen, waar we normaliter zo van genieten, toch enorm. We missen onze Griekse langpootmug enorm, dus stelde ze mij na twee keer heen en weer naar het toilet al voor om haar terug te halen, maar aangezien ik deze week erg veel werkuren op de agenda heb staan kon ik haar gemakkelijk overtuigen dit nog even uit te stellen. Zowaar ging net de bel en is zowaar onze HP laptop voor de tigste maal opgehaald. Nu door een ander bedrijf, E Care, het bedrijf waar de laptop verzekering bij loopt, welk als laatste organisatie moeten oordelen of we een nieuwe krijgen of dat ze deze alsnog gaan repareren. Persoonlijk hoop ik dat ik dit apparaat nooit meer terug krijg. Echt een apparaat waar niets van deugde vanaf het begin, en tot op heden alleen maar frustraties heeft opgeleverd, en inmiddels ook verouderd is.

Ik zit nu even te genieten van een heerlijk kopje koffie, en tegelijkertijd even naar buiten te kijken en iedere dag opnieuw blijft het een verrassend uitzicht. Zwermen vogels die voorbijkomen, draaiende molens, van kleur veranderende bomen, die ook steeds doorzichtiger worden. Prachtig. Nog even terugkomende op mijn worsteling. Ik moet nu gewoon gebruik maken van de door ons zelf veranderde omstandigheden, die veel beter en houdbaarder zijn dan voor onze verhuizing. Rose en ik gaan nu even de zomerkleren verruilen voor het wintergebeuren, en daarna ga ik rustig richting mijn werk.   

Worsteling met hoofdbrekers

Hallo beste lezers. Ik ga nu beginnen aan een stukje dagboek, zoals ik dat in tijden niet geschreven heb. Rose en ik zitten even in troubled water. Om misverstanden te voorkomen, daar bedoel ik niet onze relatie mee. 3 november beginnen we aan ons 29ste jaar samen en ik heb er geen twijfel aan dat we met elkaar door willen. Ik werk meer dan 100%, en dat houd ook in dat ik wel eens ernstig moe thuiskom. Vrijdag was zo’n dag. Ik heb heerlijk gewerkt met collega W en dat loopt meestal prima, en zo ook nu, maar het was een avond met veel serieuze en energieopslokkende zaken. Juist op dit soort momenten kom ik helemaal in mijn element, want daar liggen juist mijn kwaliteiten, maar het risico daarvan is wel dat het me soms teveel meevoert. Een probleem waar ik mijn hele leven al mee worstel. Het werk bied me ook alle mogelijke afleiding, en daardoor geniet ik er ook zo van om weer helemaal op de werkvloer terug te zijn. Maar zoals jullie weten hebben we onze levens stevig aangepast, en als hoofdbestanddeel daarvan de haast uit ons leven gebannen. Toen in de nacht van donderdag Rose plotsklaps niet meer op haar rechtervoet kon staan schoot ik even in paniek. Paniek is zoiets wat ik vroeger nauwelijks kende, maar sinds de inname van heel veel Prednison, en vooral ook mijn wekelijkse Chemokuur MTX heb ik paniek gevoelens wel goed leren kennen. De paniek sloeg niet door, en ik ben gewoon weer gaan slapen. ‘s Morgens Jesse gaan uitlaten, daarna de dr. gebeld en een bloedonderzoek afgesproken om achter de oorzaak van de waarschijnlijk een ontsteking zijn de pijn veroorzaker aan Rose’s rechtervoet te komen. M.b.v. een lift door vriendin Tineke bij Medisch Centrum Schiedam gekomen, waar al een bloedafname formulier klaar lag. Om half twaalf hadden we een afspraak bij ABC gehoortechniek voor mijn jaarlijkse gehoor onderzoek, en om de mogelijkheden te onderzoeken voor een gehoorapparaat voor Rose, om zo mogelijk de lage bastonen, die zij is kwijtgeraakt weer terug te krijgen. Het was nog een behoorlijk stuk tussen de huisarts en de gehoorspecialist, en we hebben dus gedeeltelijk de bus genomen. Toch heeft Rose zichzelf met zelfs m.b.v. een hulpstok toch geforceerd. Via de markt, de nodige inkopen en met tram en metro waren we dusdanig op tijd thuis dat ik Jesse voor mijn werk nog een ronde heb kunnen geven. Daarna gaan werken, en na het werk weer met Jesse op pad. Bij thuiskomst was ik moe en druk, en hebben Rose en ik het flink pratend gezellig gemaakt, maar ik denk dat het 02.00u was voordat ik voldoende tot rust gekomen was om te gaan slapen. Er was ook voldoende om over te praten. Rose heeft de afgelopen twee weken tweemaal een 24uurs bloeddrukmeting gehad wegens extreem hoge bloeddruk. Na de eerste meting kreeg ze al een bloeddrukverlager. Nifedipine Retard 30mg, maar bij de tweede 24uurs meting bleek de onderdruk wel wat gezakt, maar toch nog zo rond de 110. Als pleeg weet ik natuurlijk dat ook dit veel te hoog is. Nu heeft ze een verdubbeling gehad, en dit lijkt te doen wat het doen moet. Ik ben hier toch best benauwd over want in Rose’s familie zijn haar vader en haar broer al vroeg aan dit soort problemen overleden dus hou ik haar zuinig als ik ben behoorlijk in de gaten. Ze gebruikt voor die ooit op vier plaatsen gebroken versleten enkel ook ontstekingsremmers pijnstillers en die drukken de bloeddruk meestal omhoog. Hier gaat een eind aankomen omdat haar enkel waarschijnlijk dit jaar nog definitief vastgezet gaat worden, maar daar schieten we op het moment niks mee op. Alsof bovenbeschrevene nog niet genoeg is blaft ze haar longen uit haar lijf. Er zijn foto’s gemaakt en daar bleek uit dat er wel een infect in de longen zat, maar dat dit inmiddels genezen is, maar dit heeft het hoesten niet minder gemaakt. Daarnaast was er wel weer iets positiefs. We hebben beide de eerste griepprik gehaald voor de normale griep overigens zonder nadelige bijverschijnselen, omdat we beide ondertussen toegetreden zijn tot de officieel chronisch zieken. Rose met chronische bronchitis als COPD’er, en ik met mijn spierziekte. Die prik was overigens wel weer een belevenis apart, want je staat als je die gaat halen in een hele lange rij met chronici. Zo leer je nog eens mensen kennen, en kom je volop oude bekenden tegen, waarmee je in zo’n lange rij op heel aparte wijze bij praat. Wauw, de ouderdom komt met gebreken. Rose is na de tweejaarlijkse MRI ter controle van groei van de 18 jaar geleden weggehaalde brughoektumor bij de neuroloog geweest voor de uitslag en die was dat er geen enkele groei meer inzit. Kortom ze zal hiervoor de komende vijftig jaar geen operatie nodig hebben, (en tegen die tijd zien we wel weer, dan ben ik 99, en Rose 109). Zaterdagmorgen gewoon opgestaan en een grote ronde met Jesse gedaan naar het Sterrebos, daarna ontbeten, en me vervolgens klaargemaakt om naar de Wereldwinkel te gaan. Rose had dienst en aangezien ik beslist niet wilde dat ze haar pootje weer forceerde heb ik haar dienst gedraaid. Het was overigens buitengewoon leuk om weer eens in de winkel te staan, en oa. ook om collega M wat beter te leren kennen. Ik heb de afgelopen jaren nauwelijks in de winkel gestaan omdat ik in de ziektewet zat, en aangezien mijn patiënten ook over de Hoogstraat lopen en zo nu en dan de Wereldwinkel binnenkomen kan dat gewoon niet samen. Nu ik uit de ziektewet ben heb ik helaas wel eigenlijk te weinig tijd, maar in gevallen van nood kan het dus nu weer wel. We hebben voor een behoorlijk bedrag omgezet. Daarna ben ik de weekend boodschappen gaan doen achter ons oude huis, en heb gelijk al het statiegeldgebeuren weer omgewisseld en aangevuld. Zo’n boodschappenkarretje waar ik vroeger niet mee zou willen worden gezien bied wel uitkomst zeg! Vervolgens Jesse uitgelaten, en toen na een soepje klaargemaakt door Rose op de bank in slaap gevallen. De avond was fijn, weliswaar met zo nu en dan dichtvallende ogen, maar ik kan me het merendeel van de crimeseries waar we t/m de closer naar gekeken hebben nog herinneren. Daarna hebben we samen nog een spelletje Fisdom Spooky gedaan, heb ik Jesse haar laatste ronde gegeven en vervolgens werd het weer laat. Toen vanmorgen de wekker ging merkte ik al dat mijn spieren niet meer wilden. Mijn sleutelbenen deden gigantisch zeer en mijn hart klopte als een gek. Terwijl ik de medicatie klaarzette en een zo nodig Diazepammetje nam om toch de ronde met Jesse te kunnen doen, ben ik na het douchen een gaan zitten met een door Rose gezet kopje koffie om het tabletje even te laten inwerken. Ik ben daarna voor de grote ronde gegaan, en had voor nood mijn telefoon bij me zoals intussen een goede gewoonte geworden is. Gelukkig kwam ik Wim en Mira tegen en later ook Wim, Tineke en Tommie. Ik denk dat ze me wel wat stil vonden, maar ik was ontzettend blij anderhalf uur later weer thuis te zijn. Wim bood nog aan om in geval van nood Jesse zo nu en dan wel te willen uitlaten. Tof hé!! Rose heeft een heerlijk ontbijt gemaakt en wij hebben tijdens het eten daarvan aflevering 6 van de eerste serie van de Sopranos gezien. Daarna ben ik met een tweede diazepammetje gaan slapen. Rose heeft me langer laten slapen dan ik van plan was, maar ik was er enorm aan toe Ik heb duidelijk weer eens teveel hooi op mijn vork gedaan. Maar nu heb ik Jesse haar rondje weer gegeven, en voel me al een stuk beter. Onder het schrijven heb ik ook een lekkere witlof, aardappel, champinons, spek en gehaktschotel in de oven gezet, en die staat nu te sputteren. Zo heb ik nog even tijd om dit stuk een beetje aan te kleden. Rose heeft ook een mail geschreven aan onze vrienden Hans en Mieke of ze op dagen dat ik werk voor Jesse kunnen zorgen. Nu moeten we morgen nog een poging doen om achter de uitslagen van het bloedonderzoek van Rose te komen, want vrijdag in onze huisarts met zijn gezin op herfstvakantie gegaan, zonder eerst m.b.v. de uitslag een behandeling voor te stellen. We zijn over het algemeen heel erg tevreden met deze heerlijk open en spraakzame arts, maar nu heeft hij helaas een steekje laten vallen. Morgen zien we verder. Inmiddels is de ovenschotel verorberd en dat smaakte heerlijk, en er is zojuist een mailtje binnen zodat Jesse morgen uit logeren gaat. We gaan haar eventjes verschrikkelijk missen. Voor Jesse zelf is het allesbehalve een ramp. Aan boord is ze zo’n beetje koningin Jesse, en ze vind het heerlijk om daar deel van de roedel te zijn, en natuurlijk halen we haar zo snel mogelijk weer terug, maar hebben we even de handen iets vrijer. 

Jesse

RJ

Lang, lang geleden toen de wereld nog jong was en de soldaten met poetskatoen schoten kreeg ik vn m’n lief een fototoestel met alles erop en eraan. Ik denk dat ik dit al eens schreef. We gingen toen op vakantie in Ameland en aangezien je toch wat moet fotograferen werd hij het. Overal waar we gingen kwam hij op de gevoelige plaat te staan. Overal was ik er met mijn toestel totdat hij echte emoties liet zien en woest werd. Nu, zoveel toestellen later is hij nog steeds mijn favoriete onderwerp en jaag ik nog steeds op hem. Hij echter is daardoor een beroeps model geworden en schiet niet in de stress wanneer ik de lens op hem richt en door de jaren heen heb ik hem toch wel mooi geportretteerd. Dit is de laatste serie. Kijk en huiver. Want dit is mijn lief. Hij heeft wat meer rimpeltjes dan toen want hij was een jong broekje die ik langzaam zie transformeren tot een wat rijpere man. Een mooi proces vind ik.

Chinese Arts 13

Zoals vaste lezers inmiddels gemerkt zullen hebben ga ik minder vaak naar de Chinese Arts toe. Niet dat ik het er ongezellig vind of zoiets, maar zijn werk werkt langer, en op het ogenblik heb ik voldoende aan 1 behandeling per twee weken. Daar komt bij dat ik van het IZZ maar € 500,- per jaar vergoed krijg, en dus moet ik zorgvuldig kijken hoe ik dat het beste verdeel. De accupunctuur- en elektrobehandelingen samen kosten € 35,- per keer. De Mori Form en Ten(tura) Complete Form tabletten kosten nog eens € 27,50 per twee weken, en die worden niet vergoed. Ook de massages waar de Chinese Artsen om bekend zijn zitten helaas niet in het pakket van de meeste verzekerings maatschappijen. Ik had geluk vandaag. Mijn behandeling duurde zeker een dik kwartier langer, en wederom zijn mijn vermoeidheid, mijn pijn en mijn snelle boosheid aangepakt. Deze verlenging kwam omdat de arts een ander binnekreeg voor een massage, en die behandeling loopt in een keer een half uur door. Mijn naalden worden na 15 minuten even opnieuw geaard, ik zeg geaard, maar weet eigenlijk niet hoe je dat noemt. Hij, en in dit geval als uitzondering ook zij, kwam even binnen om de nogal grote hoeveelheid naalden op verschillende plekken even aan te raken, waardoor de werking verbeterd. Het is wel geinig hoor. Er zijn twee kleine behandelkamertjes achter elkaar, en de tafel waarop je ligt is eigenlijk wat te klein voor mij, maar als hij of zij dan langs je heen moeten aan het voeteneinde is het knap krap. Ik zei nog hoe doen jullie het nu als de patiënt nog 20 cm langer is. Beiden moesten hartelijk lachen. Ik ben er wel achter dat het er tijdens deze behandelingen lekker gemoedelijk aan toe gaat, en dat ik me er behoorlijk relaxt voel. Ik was ook in eerste instantie behoorlijk cynisch, maar ik merk dat waar ik het voor nodig heb, het gewoon werkt, en dat is top. Oh ja, nog even over hoe ik er binnen kwam en hoe ik er vandaan ga. Vandaag heb ik aangegeven dat mijn pijnlevel 6 was, mijn vermoeidheidslevel een 6 en mijn korte lontjes level een 7 was. Dat loopt tijdens zo’n behandeling dan even op tot rond de negen, maar zakt gedurende de dag weer af tot het beginpunt. Deze cijfers zijn natuurlijk volkomen subjectief, maar aangezien ik ze dagelijks al een dikke twee jaar bijhoud geven ze toch een behoorlijk beeld over hoe ik me voel. Tot zover mijn verslag over mijn bezoekje aan de Chines Arts op het land van Belofte vandaag. Ik blijf het een prachtige naam vinden voor een Arts die niets beloofd maar wel veel te bieden heeft.