We dansen samen de Tango!

Mijn gips is weer terug om m'n enkel. Ik ben weer aan de dans, de tango. Twee stappen vooruit en een stap weer terug. Je was te vroeg verwijdert, mijn steun en stille vriend in bange dagen. Ik vind dat zo'n mooie vergelijking. Deze gebruik ik altijd wanneer het goed met me gaat want alhoewel mijn vriend gips er weer is loop ik zelfverzekerder en zonder pijn. Telkens wanneer ik op wilde staan moest ik even wiebelen en staan voordat ik verder ging. Wanneer ik gebruik maakte van mijn air walker om een blokje te lopen moest ik dit minstens een dag lang bezuren. Ook heb ik mijn oude kruk weer gepakt en samen staan we sterk. Hot zag mijn gestuntel voor zijn doen lang aan. Maandag echter, was hij het zat en greep in. Nee, hij deed geen enge dingen maar pakte de telefoon en belde het ziekenhuis om advies te vragen. De dokter, die dienst had verordineerde dat we direct naar het ziekenhuis moesten komen. We belden hen nog voordat Jesse was uitgelaten, dus kreeg zij een kort rondje en na 20 minuten stond de taxi voor de deur. De dokter zag een zeer geïrriteerd pootje en er werden allerlei acties ondernomen. Er werd besloten dat de schroef die uitsteekt, zal worden verwijdert. Dus gingen we langs het lab om geprikt te worden want heel misschien was er een ontsteking, we moesten langs de anesthesiologie waar er werd gekeken wat de beste behandeling voor me zou zijn, en er werd een hartfilmpje gemaakt en de bloeddruk werd opgemeten, die was perfect!! De dokter bestelde een nieuwe schroevendraaier  omdat er een schroef niet goed zat en dat komt maar zelden voor. Ook gingen we langs de apotheek voor enkele medicijnen. Tevens was de gipsmeester gebeld en die zette weer een mooi pootje in elkaar. Niet van gips maar van een kunststof, lichter en minder kwetsbaar dan gips. De dokter zag aan mij dat het tijd wordt dat ik weer dingen buitenshuis moest gaan doen. dat constante binnen zitten is niet best. Ik ga dus in de winkel draaien. Dus 19 augustus wordt waarschijnlijk het gips verwijdert en misschien blijf ik een dagje in het ziekenhuis om de schroef te  laten verwijderen en nu krijgt mijn pootje weer de rust en de tijd om goed te herstellen. Wauw!!

Realiteit(en)

Moeilijk te accepteren

Mijn vakantie is begonnen sinds afgelopen vrijdag 23.15u

De eerste vakantiedag is vaak gespannen

De spanning die langzaam is opgebouwd is niet direct weg

Vrij zijn na op de tenen lopen is moeilijk

Werken en verzorgen

Heerlijk om te doen

en weer te kunnen

Leren vrij zijn is een kunst

Bij de een is het een aangeboren kwaliteit of eigenschap

Bij de ander gaat het gepaard met zenuw tikken of heftig kloppend hart

Een diazepammetje later,

en flink wat slaap

Nu maandagmorgen begint het te komen

Het besef vrij te zijn

Het huis is weer schoon

Rose heeft voor het eerst de stofzuiger weer in de hand gehad

Haar zelfvertrouwen neemt weer toe

Ook het kattenplafond heeft een beurt gehad

Vanavond een WW Breedoverleg

We zijn met zijn negenen

Ik begin door te krijgen dat ontspannen gewoon thuis zal moeten gebeuren

Reizen(jes) zitten er niet meer in

Onze kleindochter wordt 16 vandaag maar we kunnen er niet naar toe

Dromen of advertenties over een busreis naar Cappadocië gaan weg

Het kan gewoon niet meer

Misschien ooit nog eens een kleine cruise,

waarbij je je hotelkamer bij je hebt, en wanneer nodig kunt

rusten en ontspannen

Blij dat we een prachtig vakantiehuis met uitzicht gekozen hebben.

Genieten kan ook gewoon uit huis

Zoals gisteren met de Norwegian Epic

is ook te gek

Dan kan je met een fototoestel in de hand toch

vakantie vieren

Norwegian Epic te Schiedam

Rose en ik zaten even wat te eten en ineens viel mijn oog op een groot schip in de verte

Ik had op het nieuws al wel gezien dat de "Norwegian Epic" Rotterdam aandeed tijdens zijn proefvaarten. Dit zojuist in Frankrijk afgebouwde cruiseschip is het een na grootste cruise schip aller tijden. Toen we hem zagen was hij heel langzaamaan achteruit aan het varen, zoals te zien op deze foto achter de Molen van Nolet. Ik heb gelijk onze spiegelreflexcamera gepakt en heb in totaal 149 foto's gemaakt in korte tijd.

Ik heb er een paar uitgehaald om dit vooral indrukwekkende schip wat morgen nog een keer terugkeert naar Rotterdam vat te leggen. Echt mooi vind ik het schip niet, maar wat een giga flatgebouw op het water. Het is hoofdzakelijk indrukwekkend qua grote.



Ik was behoorlijk onder de indruk. Wat een enorme schuit!!!

Almost Holiday

Hier ben ik nog een keer vanaf mijn werk. Vanaf het werk voorlopig even voor het laatst want Rose en ik zijn even vrij. We gaan niet weg, maar wel gaan we samen bekijken welke mogelijkheden de gipsloze Enkel van Rose heeft.

Het was wel even slikken vanmorgen. Rose was oh zo positief, en het viel behoorlijk tegen. Zo'n tijd ingepakt in gips heeft haar rechterbeen behoorlijk laten slinken, en is natuurlijk ook niks meer gewend. Zo wilde ze eigenlijk vanaf morgen de hond met me gaan uitlaten, maar dat zal wat mij betreft nog even niet doorgaan, of Jesse's rondes worden wel heel erg geminimaliseerd.

Vooral de kleine klimpartij die ze vanmorgen moest doen om een röntgenfoto van een belaste enkel te kunnen maken was eng, en zeer gevoelig. Rose heeft natuurlijk nauwelijks evenwicht en was dusdanig wankel, dat ik er maar even bij gebleven ben. We waren na het gesprek met dr. Gerard blij dat we de airwalker bij ons hadden, en zodoende kon Rose wandelend op lucht het st. Franciscus Gasthuis verlaten. We hadden een leuke taxichauffeuse die ons retourbracht naar Schiedam. Het is wel lekker luxe dat het taxibedrijf alles ook afhandeld met onze ziektekostenverzekeraar.

Ik vind het overigens heerlijk dat ik nu 10 dagen niet hoef te werken. Het wordt even tijd. Ik hou het alweer een behoorlijke tijd vol, en nu is het tijd voor even wat anders. Vaste plannen hebben we nog niet. We hebben 1 vergadering voor de boeg, 1 nieuwsbrief voor de Wereldwinkel, een avond SKVR, en eigenlijk nog de nodige telefoontjes voor het kerstpakkettengebeuren, maar dan is het nog geen vrij. Reizen en uitjes zitten er natuurlijk gezien de kwetsbaarheid van de enkel nog niet in, dus zodoende kunnen we ook niet naar de zestiende verjaardag van Lotte, onze kleindochter, as. maandag. Ik ben er dit hele jaar nog niet geweest, daar in Rheden. Ik hoop dat dit als ik stabiel blijf functioneren toch wel weer terug komt dat reizen. We zien wel.

Jesse ga ik pas zondagmorgen halen, want morgen is het veel te druk. Vandaag natuurlijk geen boodschappen kunnen doen, en dat zal toch moeten gebeuren. Ach het is nu eenmaal zo, en dan hebben we haar gelukkig negen dagen achter elkaar.

Mijn gips is weg

Zo, vanmorgen was het zover. De wekker ging vroeg, heel vroeg af. De taxi was al besteld en de chauffeur belde al om 6.55 aan. We hadden rekening gehouden met de normale file. Die was er dus niet en zo waren we binnen 10 minuten in het ziekenhuis. We waren dus veel te vroeg dus het restaurant was nog niet open voor een bakkie. Hot had al een paar krantjes gepakt en we gingen dus naar de poli om mijn map te halen. Dit bleek later een onnodige handeling te zijn geweest want geen hond vroeg ernaar. Daarna gingen we naar de gipskamer. Er waren nog wat meer lotgenoten met beklede enkels. Met veel geraas ging mijn trouwe steun en toeverlaat eraf. Wat een herrie was dat, het leek wel of we bij de tandarts waren. Voor het eerst sinds 4 weken kon ik mijn enkel bekijken samen met Hot. We konden wel zien dat dit pootje een geruime tijd geen daglicht had gezien en dat de spieren lange tijd geen belasting had gevoeld. Er werd me op het hart gedrukt door de gipsmeester dat ik niet mag scrubben of epileren. Alleen vertroetelen en verwennen. Voor het eerst op mijn bloter voetje met een klein verband eromheen. Nu voel ik die platen en alles is dus gevoeliger dan ik had gedacht. Gisteren riep ik vol jeugdig enthousiasme dat ik de huishoudelijke hulp niet meer nodig heb en dat ik morgen met Hot naar de Rotterdamse markt kon gaan. Neen dus.  Daarna gingen we dus naar de beeldvormende techniek afdeling om foto's te laten nemen terwijl ik op een kist stond. Ik riep om Hot pom me te ondersteunen terwijl ik via een klein trappetje naar boven stond. Onzeker, dat was ik. Toen gingen we weer naar de poli waar we op dr. Gerard wachtte. Hij was tevreden, maar vertelde me dat ik de eerst komende 6 weken het toch heel rustig met het lopen moest doen. Ik sprak hem niet tegen. Dus loop ik rustig door het huis rond met mijn nieuwe stille vriend, de stok. Toch, er zit vooruit gang in en alle andere materialen dat we van de thuiszorg hebben geleend gaan weer weg. Dus dáág tegen mijn trippelstoel waarmee ik lekker door het huis kon rijden, dag drempels, dag rolstoel, waar Hot zich te pletter moest duwen en ook dag tegen de rollator die ik nog niet één keer heb gebruikt. Ik zal wel weer wennen aan dit nieuwe gevoel en we hebben al een afspraak met de orthopedische winkel waar ik een aangepaste schoen laat maken. Hoe dat gaat? Ik zie het wel. Gelukkig heb ik nog wel de taxi vergoed die me naar allerlei zaken brengt waar ik verder kom met het zelfstandigen van het lopen. Geduld is een skône zaak en ik beging het te leren. Langzaam toch!!

Druk

Vanavond voor mij een na laatste dienstje weer aan het werk. Wederom was het erg druk. Een volle bak, wat patiënten aangaande dan en ik kreeg er wat werk bij voor de agressie opvang. Mijn collega die dat deze week zou doen heeft het nog drukker, en zodoende kreeg ik wat ernstige meldingen te verwerken. Ik heb beide melders al gesproken en schrok van hetgeen ze vertelden. Ik ben heel wat gewend, maar beiden zijn dusdanig aangeslagen dat ze aan verwerking nog maar nauwelijks toekomen. Een van de ergste dingen die konden gebeuren gebeurde prompt. Het alarm wat iedereen bij zich draagt werkte niet. Het is dus een gelukje dat er geen doden gevallen zijn. Iets wat ook wel alarmerend is is het feit dat de regering het al jaren heeft over dat er minder gesepareerd moet worden in Nederland. Als je dan in een gewoon psychiatrisch ziekenhuis geconfronteerd wordt met een patiëntengroep die met een dusdanig strafblad rondloopt en wat alleen maar groter word dat deze mensen eigen lijk in een TBS fasciliteit thuis horen dan is het natuurlijk niet vreemd dat er veel gesepareerd word. Nadeel hiervan is dat collega's erg snel gedemotiveerd worden en snel uitgeblust zullen raken.

Het is mijzelf in het verleden ook te vaak gebeurd dat ik weken/maanden en soms zelfs langer thuis kwam te zitten, en dan was er voor mij nog een goede opvang, middels Rose, want van je baas kon je helemaal niets verwachten. Met een tekort qua personeel wordt het echt tijd dat er zuiniger met personeel omgegaan dient te worden. Zo weer even genoeg frustraties opgeschreven. Ik ga nu wandelen met een aantal patiënten. Gegroet.

Het laatste Uitje met vrienden v.h. museum Schiedam deel 2

Zo, ik begin nu met het laatste deel van onze reis in ons geliefde België. Nadat we het eerste  museum MDD hadden verlaten gingen we gezwind naar het door de gids aanbevolen restaurant om te te lunchen. Het was niet wat je noemt, een gezellige plek. We werden naar achteren geloodst waar zich ook de kinderspeelplek bevond. We gingen zitten en terwijl de kinderen vrolijk krijsten en schreeuwden bestelden we ons eten. Het is nog steeds een raadsel waarom kinderen dit zo graag doen. Dat schreeuwen en dergelijke. Misschien willen zij zo graag bewijzen dat ze bestaan of dat anderen horende doof zijn. Wie dit weet krijgt van mij een leren medaille. Een groot deel van de mensen bestelden Belgische keuken glorie, kroketten.  Kaas, garnalen en groente kroketten. Hot doet er bij wijze van spreken een moord voor, zo lekker vind hij ze. Ik bezweek voor een grote maaltijdsalade met gamba's. Dus smulden we met z'n allen. Trouwens, Hot en ik lieten het tap bier goed smaken.  ('t was overigens Tripel Karmeliet]

Daarna gingen we verder naar het Roger Raveel Museum, Gildestraat 2-8, B-9870 Machelen-Zulte. Het is een prachtig museum dat alleen werk van hem vertoont. De bewoners van deze streek gebruiken deze plek ook om hun trouwfoto's te laten nemen. Zo stond er een stelletje trots te poseren toen we aankwamen.
Zoals ik schreef is het een prachtig museum. We werden  langzamerhand naar boven gestuurd terwijl onze gids gepassioneerd over zijn werken vertelt. Ze loopt kittig heen en weer en laat haar handen flapperen en zwaaien om haar woorden te versterken. Zo zijn zijn werken in volgorde vanaf het begin van zijn carrière tot nu getoond. Zo zijn z'n begin jaren zeer zwaar door geld gebrek. Zijn manier van schilderen is om de illusie van ruimte te geven. Het werk loopt als het ware door de begrenzing van de omlijsting heen geschilderd.
Wat regelmatig terug komt zijn palen die naar beneden doorlopen.  Ook schildert hij regelmatig katten. Dit vinden Hot en ik als katten minnende mensen bijzonder geinig. Wij vonden het leuk om naar de gids te luisteren terwijl we overal rond keken. Zijn werk vond ik eigenlijk niet echt bijzonder. Maar toch, tijdens de tocht naar boven, merkte ik dat de schilder steeds mooier werk maakte en zijn 3 d werkstukken zijn leuk!! Je kunt er omheen lopen, ertussen door lopen want het zijn wat je noemt "kartonborden mensen". Je moet er lopen om te snappen wat ik bedoel. Het is speels. Ook was er een mooi stuk dat met wol is geknoopt.  Ik, als collage liefhebber vindt het enorm leuk wanneer de kunstenaar met diverse materialen experimenteert. Ook gebruikt hij later, beddenpoten, gordijntjes en kippengaas. lekker speels en dan maakt leeftijd niets uit. Ik ontmoet nu nog steeds mensen die wanneer ze in hun twintiger jaren zijn zo oud kunnen zijn en ouderen zo jong. Jongeren hebben iets in hun hoofd. Zo is het en zo blijft het. bekeringsdrang beginnen dan en de humor is zwaar afwezig. Ik had dit ook toen ik in de jeugd van mijn leven was. Maar na een aantal keren op m'n snufferd te zijn gevallen zag ik de betrekkelijkheden van levenswijsheden in en leer steeds meer om mezelf te lachen en dat werkt bevrijdend.  Het was een leuke rondleiding en aan de ontspannen houding van onze mede kunstgenoten kon ik merken dat ik niet de enigste was. Om meer te weten over dit museum kijk dan op www.rogerraveelmuseum.be geniet nog van een paar foto's en tot mijn volgende blog. Gegroet, zou Hot schrijven. Bij deze.

MOE

Wederom aan het werk, deze keer is het niet bepaald relaxt. Neen, het is eerder ontstellend druk. De brandweer is voor de vierde keer in drie dagen geweest. deze keer voor een alarm in het naburige gebouw. We hebben sinds kort een nieuwe brandmeldinstallatie, en die maakt me toch een kabaal. Ongelooflijk. Het hielp wel om alle aanwezigen in dat gebouw buiten te krijgen. Zelfs de doven onder de aanwezigen op afdeling ouderen werden door het kabaal naar buiten gedreven. Het bleek deze laatste keer gelukkig loos alarm.
Een van de opgenomenen had kennelijk een ruitje van een der alarms kapot geslagen. Maar voordat we dit gevonden hadden was ik en buiten adem en stond de brandweer alweer op de stoep. Gelukkig kon ik de schakelaar om het kabaal te stoppen vinden in de nieuwe alarmschakelkast.

De dienst begon ook vreemd. Terwijl ik wachtte op de collega met wie ik op de dienstlijst stond kwam er een vaste flexer, die niet op de dienstlijst stond. Wat bleek. Mijn vaste collega bleek ook zonder dit overigens te weten of dat er overleg over was geweest op de dienstlijst van de gesl;oten afdeling te staan. Ze kwam overigens pas om 16.30u opdagen. Waardeloos. Alles bij elkaar waren er vanavond op alle afdelingen flexers aan het werk. Gelukkig gaat tot op heden alles goed, maar het is een beetje een heksenketel. Vroeger in al mijn jaren op gesloten en op crisis was ik dit gewent, maar nu ben ik erg blij dat het niet altijd is als vanavond. Oh, wat zal ik slapen vanavond.

Wat helemaal te gek is is dat ik morgenochtend Jesse ga halen. Rose verheugd zich er ook al op. Morgenavond gaan we asperges eten. Lekker op de ouderwetse manier met ham, gewelde boter en eieren. Ik verheug me ook daar al op. Ben benieuwd hoe dat onze buurvrouw bevalt. Ik ga nu gauw weer verder met rapporteren.  

Ontspannen dienst op mijn afdeling. Gekkenhuis bij de buren.

Vanavond sta ik alleen op zes patiënten. Redelijk relaxt. In ieder geval goed te doen. Meer dan voldoende tijd voor ieder aanwezig individu. Er wordt veel voetbal gekeken. Gisteren zelfs de afdeling oranje gemaakt met de door de collega's aangeschafte slingers, vlaggetjes en ballonnen. Ik heb n.a.v. een idee van een der patiënten nog even gekeken of er as. maandag via de beamer in de vergaderruimte misschien gezamelijk naar een groot scherm gekeken zou kunnen worden. Ik kreeg het niet voor elkaar, maar voor as. maandagmorgen m.b.v. de TD moet dit toch nog geregeld kunnen worden. Het is altijd leuk om dit soort wedstrijden van een aparte sfeer te voorzien.

Toen ik vanmiddag binnenkwam bleek dat op de gesloten afdeling vanmorgen door een van de patiënten brand was gesticht. Niet de eerste keer, maar altijd erg indrukwekkend en huiveringwekkend. Ze werken daar momenteel met een door ziekte en bezuinigingen veels te uitgedunt team, en het lijkt alsof er eerst iets heel ergs moet gebeuren voordat de leidinggevenden daar aandacht aan besteden. In al die tijd dat ik op gesloten en crisis werkte was het al niet anders. Meestal gebeurt er pas iets als het kalf verdronken is, en ik hoop dat dit hier niet zal hoeven te gebeuren, maar de collega's van die afdeling lopen er al helemaal gedemotiveerd en uitgeput bij. Er wordt door hen natuurlijk ook gehoopt op assistentie van bijvoorbeeld mijn afdeling, Maar ik werk vanavond, en dat is ook bepaald niet voor het eerst alleen, dus van veel assisteren kan het van mijn kant dus niet komen, nog afgezien van mijn lichamelijke gesteldheid. Idem werken er op de andere 2 afdelingen nauwelijks collega's. Overal hebben de vercommercialisering en het beleid van Klink en Balkenellende gezorgd voor minimale bezetting en het geld blijft in de zakken van bestuurders, managers, interims e.d. vloeien. Hoe je nu zonder schaamte als directeur in een leasebak van het ziekenhuis rond kunt rijden en ook nog meer dan € 180.000,- kunt verdienen en tegelijkertijd zulke situaties kunt laten ontstaan is mij een raadsel. Ergerlijk, maar waar.

Ik hou er gelijk maar weer mee op want voor ik het weet gaat er teveel van mijn toch al gering aanwezige energie in dit soort zaken zitten. Toch hoorde ik vanavond dat zonder dat er overleg over is geweest besloten is mijn collega van morgenmiddag/avond in te zetten op gesloten, waardoor ik er waarschijnlijk bij terugkomst van alle verlofgangers wederom alleen voor zal staan. Nou kan ik dat wel aan, maar het is te gek voor woorden. Ik ga weer aan het werk. Soms helpt het om je frustraties van me af te schrijven. Met een ding ben ik heel erg blij, en dat is dat ik zelf niet meer op gesloten en crisis werk, want ik zou dat niet meer kunnen.

Nog 7 onzekere dagen

Gisterenavond kreeg Rose een telefoontje van Hans, degene waar Jesse al deze tijd verblijft, behalve dan op de dagen dat ik twee dagen achter elkaar vrij ben. Hans meldde dat het eten van Jesse bijna op was. Rose is gelijk zakjes eten klaar gaan maken en die ben ik vanmorgen gelijk weg gaan brengen naar de Excelsior, het schip waarop Hans en Mieke wonen en waar Jesse hond aan huis is. Het weerzien was heel hartelijk. Jesse was intens blij, wist niet van ophouden, bleef tegen me aan leunen na me helemaal afgelikt te hebben. Daarna ging ze stevig spelen met Rex de jonge ADHD herder van Hans en Mieke. Jesse wist ook daarin niet van ophouden en bracht zichzelf helemaal van streek. Ik ben maar kort gebleven en vond het lastig Jesse daar achter te laten.

Jesse moest echt vastgehouden worden. Zo had ik haar nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig ga ik haar maandagmorgen weer halen en dan gaat ze voorlopig nog maar een keer voor een periode van 3 dagen weg. Daarna hebben we zo'n 10 dagen vakantie en kan Jesse weer eens helemaal aan haar eigen huis wennen.

In de wandeling naar de Excelsior liep ik op mijn dooie akkertje, toch had ik ernstig last van mijn heupen. Ik had het niet op de heupen, nee, ik had er last van. Niet voor het eerst, maar zelfs met kleine passen en heel rustig leek het wel alsof ze heel erg onder druk staan. Het is moeilijk uit te leggen, en op mijn dagelijks ingevulde symptomenlijst staan mijn heupen al erg lang als hoofdstuk, maar dit gevoel is nieuw en maakt me erg ongerust. Nog een onderwerp om komende week mee te nemen naar de arts. Kortom Pijnpoli en Heupen worden de hoofdonderwerpen voor mij dan. Komende week is natuurlijk ook spannend voor Rose.

We gaan vrijdag al heel vroeg naar het st. Franciscus Gasthuis. Om 07.45u wordt het huidige zwarte gips verwijderd. daarna worden er foto's gemaakt en dan zien we dr. Gerard. Haar specialist. Die zal bepalen wat er dan gaat gebeuren. Worden er direct maten genomen voor haar orthopedische schoeisel, krijgt ze nog een keer gips, of gaan we naar huis met de air walker waar ze ook voor de operatie mee rondliep. Het is spannend. Het is momenteel nog spannender, want Rose is nu sinds dik een week af van alle pijnstillers, ontstekingsremmers en ook de bloeddrukverlagers. Ze heeft sinds die week dat ze mag lopen wat last van wat beweging in het gips, en door de vochtige lucht lijkt haar voet ook wat verdikt. Rose heeft het idee dat de platen en de schroeven wat aan het werken zijn. Het kriebelt bij wijze van spreken van binnen en dat maakt haar ongerust. Ik heb zojuist ook maar eens even haar bloeddruk gemeten en die was prachtig. 120 over 65. Kortom de bloeddruk is bepaald niet te hoog. Pijn heeft ze ook niet, maar zowel binnen het gips als in haar hoofd is het onrustig. We hebben het zelfs even gehad of het nuttig was om even de spoedeisende hulp te gaan bezoeken, maar hebben besloten het even af te wachten en als het as. maandag nog zo is even dr. Gerard te gaan bellen.