NL Doet Oranje Fonds Rembrandtlaan Schiedam

Vanmorgen vroeg al zag ik een aantal

Wereld Winkel Etalage op Hoek Rembrandtlaan

erg actieve mensen uit de buurt die zich vaak bezighouden met het zo leefbaar mogelijk houden van onze buurt.

Zo hebben ze zich erg ingezet voor het toonbaar maken van een pand waar wij op uitkijken. Er zat vroeger voor we hier woonden een goeie en goedkope keurslager, maar het is een verpaupert pand waar alleen de slopershamer nog goed voor is. Een tijdje geleden zaten er krakers, en een paar maanden geleden is er een groot doek omheen gespannen van een zelfportret van Rembrandt. Daaronderr hebben ze platen hout neergezet en daar wat vitrines ingezet. Vandaag hebben die

De buurt aan het werk NL Doet

buurtbewoners zich met verf bewapend en die platen en vitrines geverfd en gevuld. Een van de zeven vitrines is nu dan ook gevuld met wat etalagemateriaal van de Wereldwinkel.

Het ziet er in ieder geval wel weer wat toonbaarder uit. Kijk maar mee.

Woensdag de 7e alweer

Still going strong. Alweer mijn tweede woensdag binnen. Toch is dat redelijk te doen. Ik heb gisteren de uitslag gekregen van mijn tweede bloedonderzoek. Dr. Gerards belde en vertelde me dat mijn CK gezakt was van bijna 700 naar bijna 600. Hij vindt dat ik de nu ingeslagen weg moet volgen en de maatregelen niet hoef aan te passen. Er moet nu dus nog een daling naar rond de 200 komen, en dan schat hij in dat ook de koorts weg is en ik weer aan mijn conditie kan gaan werken. Aan de ene kant vond ik dit goed nieuws, maar als niet al te geduldig type duurt het me eigenlijk gewoon wel te lang. Ik had gehoopt nu zo langzaamaan wel weer naar buiten te mogen met Jesse en ik verlang ook weer naar zwemmen, fysio enz.

Gelukkig zijn er op de computer op de momenten dat ik niet in bed lig genoeg dingen te doen, maar ik heb behoefte aan frisse lucht, wandelen en afleiding. Ik merk dat werk naast sleur en druk ook volop afleiding bied en dat mis ik wel. Tussen Rose en mij gaat het gelukkig goed ondanks dat we zoveel tijd met elkaar doorbrengen, maar ik kijk alweer uit om terug naar het werk te gaan.

Ik merk wel dat en de Prednison en het gebrek aan beweging me nog groter maken dan ik al ben. Verder slaap ik veel. 

De vergadering die we afgelopen maandag hier thuis hadden heeft waarschijnlijk een nieuwe voorzitter opgeleverd voor de Wereldwinkel. Dat maakt het feit dat ik er in september mee ga stoppen wel wat gemakkelijk. Het feit dat daarmee de sluiting van de Wereldwinkel Schiedam weer een tijd uitgesteld kan worden doet me goed. Ik kan dan gewoon in september mijn werkzaamheden officieel bij de kamer van Koophandel overdragen aan mijn opvolger en dat geeft toch rust. Zo was het wel een vermoeiende vergadering met 39° koorts, maar achteraf dik de moeite waard. Rose is momenteel een extra dienst draaien in de Wereldwinkel en ik ga zo weer mijn bed in. Later meer.

Beladen Vergadering

Afgelopen Dinsdag hadden wij onze laatste Algemene Ledenvergadering van dit jaar van onze winkel. Het zou een beladen vergadering worden. Er stonden allerlei moeilijke agendapunten op de lijst. Welke? Nou wij, het bestuur waren een tijd geleden uitgenodigd door een goed bekend staande koffiebranderij, om bij hen voortaan de koffie en de thee af te nemen. We waren enorm enthousiast. Er vielen zogezegd een aantal handelaarslagen weg waardoor we meer winst hadden, de thee wordt in de landen van herkomst afgewerkt waardoor daar meer winst valt te behalen, we zouden weer een exclusief merk in de winkel hebben en nog vele andere redenen. Alleen, helaas gaf ons onvolprezen food opperhoofd niet thuis. Wanneer hij nl. boven de € 700,- bestelling had dan is de verzending gratis. Dit is, zo bleek, een van zijn drijfveren om de food afdeling onder zijn hoede te nemen. Dus sprak hij zijn “VETO” uit. Neuteboomkoffie erin, hij eruit. Als dit het enige reden was dan, denk ik, hadden wij deze uitdaging wel aangegaan. Maar helaas was dit niet het enige. Dus bliezen wij de stemming af. We zijn een vereniging en grote veranderingen worden per stemming af- of aangenomen. Maar er komen meer problemen. Doordat de subsidies zijn afgeschaft wordt alles in WW land veranderd. Er staat een fusie in de planning en er komt een differensiatie van de winkels. Er komen dus 4 type winkels. Hoe dat er uitgaat zien? Alles staat nog in het concept stadium maar het rommelt. Een aantal winkels, 25 stuks denk ik, zijn al uit de landelijke vereniging gestapt en 22 denken erover na. Hot en een ander bestuurslid gaan de laatste tijd naar de districtsvergaderingen om de vinger aan de pols te houden. Bovendien gaan Hot en ik uit het bestuur. Hot door zijn ziekte en ik zit er al 8 jaar in. Je wordt per termijnen van 4 jaar aangenomen/gekozen. Maar de sleet zit er bij mij in en de lol gaat er van af. Dus zoeken we naar nieuwe bestuursleden. Het lijkt echter dat iedereen in het donker zit te fluiten. Iedereen die we vragen wil het niet doen. Of ze hebben geen zin, of ze denken dat ze geen capaciteiten hebben. We zijn nu al zo’n 6 maanden aan het zoeken. We hebben het lief gevraagd, enthousiastmerend gevraagd, in de notulen gevraagd en ook buiten de winkel gevraagd. Dus was het tijd voor de botte bijl. Zo van, als er zich niemand beschikbaar stelt is het afgelopen met de winkel. Dan worden wij het laatste bestuur. Alles verandert en blijft hetzelfde. De vorige keer toen we nieuwe mensen zochten stonden we ook met hetzelfde dillema. Afwachten dus.

SARAH

We waren in Limburg voor de viering van de 50 ste verjaardag van een grote vriendin van ons. Wij kwamen de dag voor haar verjaardag al aan om ook de tijd te hebben om lekker bij te kunnen praten. We zien elkaar niet vaak, maar het is altijd goed. Ze was vorig jaar ook op mijn verjaardag toen ik Abraham zag. De zoon heeft samen met zijn vriendin 's nachts het huis versiert, en dat was professioneel gedaan.

Hier rechts draagt zoon lief Sarah naar buiten om de versiering van het huis te vervolmaken. Het was een grote verrassing voor de jarige hoe het huis er uit zag. Met vriendinnen had ze al eerder haar verjaardag gevierd in verband met de vakantieafwezigheid van sommigen, en die hadden
haar al eerder voorzien van een hele mooie multiculti SARAH. In de nacht transformeerden zoon met zijn vriendin deze Sarah met een masker en zetten haar uiteindelijk voor de deur. Het zag er buitengewoon leuk uit. Het werd ook een heel gezellig feest. En dat is volgens mij nog niet helemaal afgelopen want het krijgt zaterdag- oftewel vandaag nog een vervolg. Rose werkt vandaag in de Wereldwinkel
en ik moet ook weer naar mijn werk. Vanuit Schiedam nog een heel fijn vervolg feest toegewenst. Groetjes en bedankt voor het heerlijke samenzijn.

Maffe sfeer

Op zo'n avond waarbij je als betrekkelijke buitenstaander binnenkomt bij allemaal eigengereide kunstenaars die allemaal met hun specifieke eigenschappen bij elkaar zijn hangt een aparte sfeer. Ik ben natuurlijk niet helemaal nieuw mee. Het is denk ik de vierde of vijfde maal dat ik foto's kom maken. Van uitgebreid voorstellen is het nooit gekomen. Van sommige weet ik de naam, en eigenlijk alleen Nico K, de docent weet officieel wie ik ben. Hij geeft aan het leuk te vinden en iets van afkeuring is ook bij de anderen niet te bemerken.

Iedereen heeft op zo'n avond wat te drinken en te eten meegebracht en dat krijgt eerst ergens een plekje. Daarna is het wat rondhangen. Nico had een van zijn wat oudere werken neergezet, zodat we enigszins konden zien met wat voor technieken hij zelf werkt. Ook had hij bovenop een bureau een bak met voor hem inspirerende sjablonen, krantenknipsels en wat etsen en zeefdrukken neergelegd, waar voorzichtig door heen gebladerd kon worden. Dit om inspitatie op te doen voor het werkstuk van de avond.

Vorig jaar had hij een stuk papier van een meter op zes lang op de grond van zijn toen nog lege atelier / lokaal neergelegd en dat is die avond tot een zeer kleurrijk geheel verworden. Nu is de achterkant van dit papier in de gang opgehangen en verworden tot een totaal ander kleurrijk werk. Langzaamaan kwam iedereen voor korte of langere tijd naar de gang en warempel ook deze avond kwam er toch een geinige en heel diverse samenwerking op gang. Waarbij op sommige momenten geplakt werd en er zelfs achtervolgingen plaatsvonden.

Er werd met handen, kwasten, rollers, plak, tape, tekst, verf, wasco en houtskool gewerkt. Rond half tien kwam ook Nico nog naar de gang en heb ik zelfs nog een kort filmpje geschoten van de commentaren en indrukken die hij uitdrukte. Door de meegebrachte hapjes en drankjes is de sfeer aan het einde van zo'n avond wel een stuk losser en warmer dan aan het begin. Sommige deelnemers waren ook druk in de weer met hun diverse moderne mediatoestellen en maakten net als ik foto's. Rose is naast me ook druk in de weer met de foto's die ik gemaakt heb. Zo is het helemaal geinig om te kijken wat de dubbele impressie van ons beiden op zal leveren in de volgende rapportage, nu in tekst en dan in beeld.

 

Na afloop zijn Rose en ik de twee verdiepingen in het gebouw weer afgedaald en zijn richting de tram gelopen. Ook buiten heb ik nog enkele foto's genomen. We voelden allebei de wijn die we niet meer gewend zijn, maar het was een echte topavond geworden. Ik heb deze avond lang gestaan, gehangen, bewogen en meer van mijn spieren geeist dan ik normaal ben, maar vond het ook de donderdag op de werkvloer met lichte kater en al niet erg daardoor nog "na te genieten" van deze avond. http://hotrose.web-log.nl/family_hotrose/2010/07/de-laatste-avond.html Hier een linkje naar de avond in juni 2010.

Schaapscheerdersfeest Beatrixpark Schiedam

Vanmorgen vroeg even Jesse een ronde gegeven. Het goot van de regen, dus dat voorspelde niet veel goeds voor deze dag. Die vroege ronde nog voor het douchen en/of ontbijten voorkomt nog steeds lekkage en is dus dik de moeite waard.

Wel vroeg opgestaan want vandaag staat Rose samen met Ans en Nils met een kraam van de Wereldwinkel Schiedam in het Beatrixpark. Bij de Kinderboerderij, het helaas gesloten Pannenkoeken restaurant en de speeltuin wordt ook dit jaar weer het Schaapscheerdersfestival gehouden. Meestal een heel gezellig samenkomen. We liepen na een goed en voedzaam ontbijt richting station Nieuwland en zijn via Bijdorp naar het Beatrixpark gelopen. Het was er al een drukte van belang. Zelfs voor opening was het al gezellig en ondanks dat het park nog vochtig was zag het er mooi uit. De dieren in de kinderboerderij maakten een kabaal van jewelste, maar die zijn die vroege drukte natuurlijk ook niet gewend.

Jesse hield zich ook gedeisd, want die moest tijdens de opbouw wachten aan het gele hek om de kinderboerderij. Ze mag natuurlijk de kinderboerderij niet op, al zou ze niets liever willen. maar zoals gewoonlijk krijgt ze tijdens het wachten kilo's aandacht van mensen die haar zielig vinden.

Er hing om 10.15u al een gezellige sfeer , Volop mensen van de dierenbescherming, de Hargahoeve, de Kattenopvang, maar ik heb ook kruidenkaas gezien, de dierenambulance, en vele andere kraampjes. Het is van 12.00 tot 16.00uur dus ga even kijken. Veel plezier!!

Kerstpakket offertes definitief de deur uit

Rose en ik zijn er lang mee bezig geweest, maar zowel afgelopen maandag als vandaag zijn er twee offertes de deur uit gegaan met een pracht aanbod voor een waanzinnig Kerstpakket. Wij als Wereldwinkel hoeven er niet veel aan te verdienen, dus kunnen we qua inhoud een prachtig pakket aanbieden relatief voor een krankzinnig lage prijs. Hierdoor hopen we een giga order te kunnen geven aan veel kleinschalige producenten in Vietnam en India. We hebben er dit jaar voor gekozen om een pakket samen te stellen van gerecyclede artikelen. In dit geval van rubber en afvalmateriaal van Glossys (tijdschriften). We konden lange tijd niet tot een goede keuze komen en of we daartoe gekomen zijn weten we nu natuurlijk nog steeds niet, want dat hangt er van af of we de opdracht daadwerkelijk krijgen. Je moet met zoveel dingen rekening houden, het is gewoon niet normaal. Zo'n pakket moet niet te vrouwelijk of te mannelijk zijn. Ook moet het geschikt zijn voor allerlei soorten geloven. Dat is alles bij elkaar knap lastig en ik heb er menig uurtje van wakker gelegen. Lukt het dan zitten er heel veel mensen in Vietnam en India voorlopig goed in hetgeen ze kunnen eten of hun kinderen en gezin kunnen voorzetten en onze winkel kan tegelijkertijd ook nog jaren open blijven. De winkel verkopen lopen al jaren terug. Gek is dat natuurlijk niet, want iedere winkel heeft daar last van en als je ziet hoe de inkopen op of via internet oplopen kan het natuurlijk ook niet anders, maar ook afgelopen jaar hebben de markten buiten de winkel en de kerstpakketten voor het merendeel van de omzet gezorgd.

Voor nu is het in ieder geval weer helemaal uit onze handen. Dat gaf een zucht van verlichting. Of we nu afnemers krijgen of niet wij hebben ons best gedaan en hebben er nu geen invloed meer op. Zelf al krijgen we de opdrachten dan geven we het grote werk uit handen en dat geeft volgens mij ook wel weer een heel goed gevoel, maar dat is nog even afwachten.

Rose heeft vandaag ook haar notulen van de bestuursvergadering van afgelopen maandag weer afgerond en met mijn Chinese kruiden lijk ook ik weer enoigszins op de goede weg. Ik ga lekker voor de bak hangen, terwijl Rose naar school is. Gegroet voor nu.

Waar ben ik gebleven?

Even terug gelezen. Ik ging naar de fysio gisteren. Daar is Bert dik een half uur aan het kneden en knaaien geweest en op het laatst werd ik ook nog gekraakt. Dat deed wonderen. Thuisgekomen ben ik gaan pitten en daarna douchen, scheren, en alles klaarmaken voor de Algemene Ledenvergadering van de Wereldwinkel gisterenavond. Helaas was de man van de financiën er niet. Toch zowel het jaarverslag als het financiële deel daarvan goed gekeurd gekregen. Al zeg ik het ook zelf fantastisch gelukt en met mooie cijfers het afgelopen jaar kunnen afsluiten. Het werd een lange vergadering. We waren pas om 22.50u klaar, terwijl mijn streven altijd is om rond 22.00u af te ronden. We hadden veel belangrijke onderwerpen. Helaas is het niet altijd zo dat het iedereen in het gezelschap de ander netjes laat uitspreken en /of het respect heeft niet door anderen heen te gaan zitten praten. Gisteren waren er diverse bijna oncorrigerrbare stoorzenders. Mijn collega bestuurslid M wist ook op hele heldere manier netjes te zeggen dat het zo niet goed ging en dat ze de boel graag anders en respectvoller ziet. Samen denk ik dat we het er toch weer goed vanaf gebracht hebben. Zoals overal heb je mensen die altijd iets te klagen hebben en aangezien dit een echte specialiteit geworden is blinken ook sommige van onze medewerk(st)ers daarin uit. Na een wandeling in de koelte en het uitlaten van Jesse lagen we er pas tegen twaalven in, maar de wandelingen hadden onze beider hoofden weer wat geschoont. Ook de irritatie over het zonder afzeggen afwezig zijn van onze financiële man verdween gelukkig snel en heeft me geen nachtrust gekost. De rugpijn was na een zit van drie uur ondanks mijn corset wel weer heftig terug. Ik heb op dat moment besloten ondanks het feit dat ik moet werken vandaag toch te gaan zwemmen. Dat baantjes zwemmen afgewisseld met oefeningen in dat heerlijke warme water heeft me goed gedaan. Nu zwetend en hijgend zit ik aan een kop koffie, die Rose gezet heeft. Zometeen even pitten en dan naar de fysio terug voor nog een kraakaktie. Daarna ga ik door naar mijn werk. Gelukkig nog maar 1 dag en dan 9 hele dagen vrij. Ik heb wel met tegenzin zojuist onze agenda wat moeten legen. We zouden eerst naar Purmerend gaan as. vrijdag naar Jan en Jo, maar ik ben gewoon te moe. Kortom we hebben dat een stukje uitgesteld. Niet afgesteld hoor, want ik verheugde me er al erg op. Zo ben ik zonder haast toch druk als een klein baasje. Later meer. Gegroet. 

Op Apegapen

 

Gisternavond laat, zo rond half twaalf kwam ik thuis, totall loss. Helemaal op apegapen.

Apegapen

ape·ga·pen (ww.)
Op apegapen liggen, d.w.z. naar den laatsten adem hijgen, zieltogen, op sterven liggen. Volgens een in het Ndl. Wdb. II, 528 gegeven, niet zeer waarschijnlijke verklaring moet men het wkw. apegapen beschouwen als eene koppeling van twee gelijksoortige woorden, of wel als een herhalingsvorm in den trant van hassebassen, hossebossen, harrewarren, hinkepinken, geeuwgauwen, geeuwegapen en dergelijke. De oorspronkelijke vorm zou dan zijn hapegapen, misschien met toepassing op happen (naar adem happen). Uit happen en gapen, happegaben, hapegapen kon in schertsende volksspraak licht apegapen ontstaan door de bijgedachte aan een wijdgapenden aap.

Door ziekte van een collega was het hele rooster omgegooid en was mijn directe collega naar de nachtdienst overgeplaatst, heb ik alleen gewerkt, en daardoor heb ik overigens zondag ook een extra dienst,  en normaliter gaat ongeveer de helft of meer van de patiënten op verlof. Nu was er een enorme portie nieuw opgenomenen afgelopen week en die hebben de eerste 7 dagen strikt binnen, en mogen alleen onder begeleiding van een van de begeleiders naar buiten. Kortom ik zat gisteren met 13 patiënten aan tafel. Ik had de twee huiskamers samen gevoegd zoals gebruikelijk in het weekend, maar het zat knap vol. Dat samenvoegen vind ik ook prettiger, want dan ben ik er tenminste bij. Anders eet een van de huiskamers alleen, en gebeurd er van alles waarover ik vervolgens niet kan rapporteren, noch kan ik ingrijpen waar dat noodzakelijk is. De sfeer was goed, al heb je bij zo'n stel nieuwelingen er altijd bij die zich of nog niet op hun gemak voelen of aan het uitproberen slaan. Korthouden is dan het beste recept. Ik begin de maaltijd altijd met een moment stilte en zo sluit ik ook af. Het maakt me niet uit of er mensen zijn die willen bidden of iets dergelijks, maar zo  heb je tenminste een echt begin en ook een echte afsluiting. Ik eis dan ook respect en stilte van een ieder. Er komt in zo'n groep van normaal eenlingen die ook maar ongewild bij elkaar zitten toch wel het een en ander aan aanpassingsvermogen om de hoek kijken om fatsoenlijk met elkaar door een deur te kunnen blijven gaan. De meesten stellen helderheid en structuur in zulke situaties eigenlijk ook meer dan op prijs.

Desalniettemin, het was druk. Veel gesprekken, veel telefoontjes, een nieuwe opname die nog niemand kende en erg achterdochtig en afhoudend in contact was. Iemand die onverwachts veel te stellen had met familie en een onverwachts verlies te verwerken kreeg waar veel emoties aan te pas kwamen. Emoties vierden sowieso hoogtij gisterenavond. Logisch natuurlijk. De meeste patiënten hebben de afgelopen periode voor opname op de een of andee manier hun gevoelens weg gestopt m.b.v. drank, medicatie en/of drugs. Bij ons komen ze dan plotsklaps zonder te zitten. Ze krijgen daar in het begin nog vervangende medicatie voor, maar dat wordt zo spoedig als mogelijk is ook weer afgebouwd. En dan komt de klap, lastig slapen, heftige dromen, heftige gevoelens, pijn, verdriet, verlies, spijt, te veel om op te noemen en die komen allemaal boven.

Toen de nachtdienst op kwam dagen om half elf was ik nog niet helemaal klaar met het rapporteren. Ik heb eerst overgedragen, maar moest vervolgens nog minstens twee patiënten schrijven. Een daarvan had ik volgens de regels eigenlijk moeten ontslaan omdat die de derde overtreding had gemaakt. Helaas is het WE en kon ik ook met niemand overleggen, maar ik vond dat er omstandigheden om het ontslag in ieder geval tot na het wekend uit te stellen. Zulke situaties moet je wel goed op schrift stellen, want het moet voor iedereen duidelijk zijn hoe ik tot mijn besluit gekomen ben want anders heb ik heel veel uit te leggen. dat schrijven heeft nog een voordeel. Als je dat goed en duidelijk gedaan hebt is het ook gemakkelijker om dit soort gebeurtenissen op het werk te laten, waar het ook thuishoort, i.p.v. dat je het mee naar huis neemt. 

Toch als je op zo'n avond bijna iedereen gesproken hebt, en er de heftigste zaken voorbij gekomen zijn is het volkomen onmogelijk om alles direct uit het hoofd te zetten bij thuis komst. Ik heb even een blokje met Jesse gelopen voor dat ik naar bed ging en Rose en ik hebben ook nog even lekker naar het OOG liggen kuistern vergezeld door een kopje thee. Mijn kop hield er echter nog niet direct mee op. Zo was er iemand die me had moeten bellen 's avonds, ook ter controle van de gemoedstoestand van die persoon gedurende zijn verlof, en die heeft dus niet gebeld. Tja, loslaten dan maar hé! Je kunt uiteindelijk niet alles tegelijk doen in je eentje.

Ik heb gisteren ook nog twee ontslagbrieven geschreven. Eerst een taak van de dokter in samnewerking met de secretaresse, maar aangezien de secretaresses ernstig in aantal zijn verminderd maar hun taken niet, is dit nu een extra taak voor ons. De dokter controleerd dat en dan gaat het kant en kllaar richting het secretariaat. Mijn eerste ontslagbrief bestreek 2 a4tjes, en dat is inmiddels teruggebracht tot tussen de 8 en 10 regels/zinnen, na diverse terechtwijzingen. Ik wilde het allemaal te goed doen. Ondertussen en ik er wel knap goed in geworden. 

Nu na een goede nacht slaap, een buitengewoon uitgebreid en lekker ontbijt, een ronde met Jesse van een dik uur, een boodschappenronde, en een koffiebezoek aan de Wereldwinkel waar Rose met een pijnlijke voet aan het werk is vanmorgen ben ik me aan het klaarmaken voor mijn dagrust. Vanavond gaan we lekker eten bij een oude vriend. Daar verheug ik me op. Jesse past op het huis, met de katten. Gegroet, later meer.

Hilversum 7

Een dag vrij vandaag. Na een heel drukke vijfde werkdag gisteren hadden we een heerlijk einde van de dag met een nieuwe soort thee. Die nieuwe gewoonte om de dag met thee af te sluiten bevalt beter dan gedacht. Onze oude gewoontes waren aan vervanging toe en deze is veel gezonder en we komen ook nog aanpraten toe, maar stoppen daar eerder mee en zijn dus als om 07.00u de wekker gaat een stuk beter uitgerust dan voorheen. Daarna Jesse en de katten uitgebreid begroeten, pillen uitzetten, computer opstarten, post nakijken, tanden poetsen, scheren, douchen en ontbijten. Vervolgens vanmorgen samen met Jesse Rose weggebracht naar de fysiotherapie en tegelijk boodschappen gedaan. Vandaag bij een supermarkt die vandaag voor het laatst zijn deuren opende waardoor onverwacht voordelig ingekocht. Thuisgekomen wat post doorgenomen en om 13.00u gaan slapen tot 14.45u. Door nieuwe medicatie heb ik vooral 's middags ontzettend last van koude voeten. In de bijsluiter van die Propranolol staat dat ook helder vermeld. Ook dat het na verloop van tijd(niet hoeveel tijd) over gaat. Na een kleine drie weken zit ik daar nu nog steeds op te wachten. Vandaag is het extra erg. Ik ben nu al zeker drie uur bezig weer warme voeten te krijgen en dat is buitengewoon onprettig durf ik te zeggen. Bij het tweede wakker worden heb ik koffie verkeerd gezet en Rose maakte een lekkere krentenbol met kaas. Vervolgens vroeg ze me om even naar het net door haar geschreven Jaarverslag voor de Wereldwinkel over 2010 te kijken. Het is haar eerste keer, dus is het erg nieuw en spannend voor haar om te doen. Ik durf te zeggen dat wat ik tot nu toe gelezen heb er goed uit ziet. Anders dan ik zou doen, maar dat wil zeker niet zeggen slechter. Ik wilde dit helemaal niet doen op mijn enige vrije dag, maar als het uitkomt maakt Rose ook wel eens gebruik van mijn slechte begrenzing vaardigheden. Nu is het dan toch zover dat ik ga beginnen aan mijn laatste stuk over Hilversum. De eerst foto is van mijn deelname aan de avondvierdaagse. In een walgelijk wit broekje loop ik mee. De prachtige ford Taunus en Volkswagen zijn meer de moeite waard. Ik begin letterlijk in mijn jeugd. Een foto van mijzelf en mijn moeder bij de originele PIPO wagen die zoals je zult zien ingepakt gewoon buiten stond en dat kon ook nog in die tijd. Ik denk dat het 1966/67/68??. Die serie werd opgenomen in de bossen rond Lage Vuursche, bij Baarn waar we ook zo vaak pannekoeken(oude schrijfstijl) gingen eten, waar mijn ouders en ons gezin vrijwel ieder weekend gingen wandelen. 

Een prachtig gebied. Ook onze Koningin had vlak daarbij een kasteeltje waar ze vaak verbleef, en binnenkort als ze de troon door geeft na een stevige verbouwing weer wil gaan wonen. Vaak hebben we daar ook een beetje aan Marechaussee pesten gedaan. Zij die daar de bewaking van Kasteel Drakestein http://www.kasteleninutrecht.eu/Drakestein.htm verzorgden mochten niet bewegen of reageren en dat was heel leuk. De weg naar Lage Vuursche liep door de prachtigste bossen en langs een mooi golf terrein, waar ik ooit Danny Kaye(geboren 18-01-1913) die hier was o.a. voor Unicef en ………….. ooit nog eens in levende lijve gezien heb. We woonden ook vlak bij paleis Soestdijk, en waren eerst met mijn ouders en later met de scouting met Koninginnedag vaak daar te vinden. Zo heb ik ook nog cadeautjes, worsten, gebak, bloemen e.d. voor Koningin Juliana aangenomen met een hele groep verkennertjes in uniform. In dezelfde tijd voor diezelfde scouting deed ik ooit ook nog eens een heitje voor een karweitje bij Mieke Telkamp die vlak bij mij om de hoek woonde (die van Waar heen Waar naar toe-menig crematie en begrafenis)Terug denkende kan ik het me nauwelijks nog voorstellen. Wat een andere tijden. In die tijd kwam ook Veronica aan land na de tijd dat ze als Piraten zender op de Norderney rondvoeren en illegaal waren. Ik denk dat ik duizenden stickers heb bezorgd in Hilversum. Op een oude bandrecorder, die later nog menigmaal is mee verhuisd, maar hier in Schiedam uiteindelijk toch niet reanibeerbaar meer bleek en bij het ONS belandde, namen mijn vriendjes en ik ook regelmatig zelf ingesproken programma's op. Een leuke tijd waarbij ik heel veel de studio's bezocht. Met Piet Ròmer als hoofdpiet ben ik ook regelmatig mini piet geweest op TV en mocht met Sinterklaas ook vaak op huisbezoek bij de studio medewerkers. Een Sinterklaas die bij ieder huisbezoek de nodige borreltjes voorgeschoteld kreeg en het niet lang vol hield. Toch wel toffe herinneringen komen er ook nu weer boven drijven. De zwart wit foto van die oude garage is trouwens de garage waar mijn vader later zijn allereerste nieuwe auto zou kopen. Een prachtige witte Mazda 1800. Een van de eerste echte mooie Japanse auto´s waar ik ook zelf nog in gereden heb. Vervolgens na de AVRO nu ook de KRO studio. Het logo van de Norderney, het oude Veronica schi
p.

 

 

 Het openlucht zwembad Craailo op weg naar Bussum waar ik veel ben wezen zwemmen en waar ik later bij de dierenambulance ging werken daar vlakbij. Bij het Asiel. Dan het toenmalige RK Lyceum, later Alberdinck Thijm college wat nu de Internatinal School Hilversum heet, waar mijn French Sister op de MMS, mijn broer op de HBS en later ik op de MAVO zat, op diverse locaties. Een foto van de Savornin Lohmann school waarop ik zat nadat mijn ouwelui me van die vorige school afhaalden heb ik nergens kunnen vinden. Dat was nabij Kerkelanden. Een rot eind fietsen. Je zat bijna in Loosdrecht en moest bergop Dan gaan we verder bij halte sportpark, een paar honderd meter van ons huis vandaan. Het is wat jaren voor mijn tijd daar, maar zowel de oude trein als de auto´s geven zo´n mooi beeld van hoe ik nog wel gezien heb dat ik het niet kan laten. Ook station Hilversum is er nu niet meer, maar heb ik nog wel gezien.De volgorde gaat nu weer moeilijk doen, zoals gewoonlijk wanneer een stuk de neiging heeft te lang te worden. Ik eindig met een oude ansichtkaart van de Vitus en Hotel Gooiland. Ik ga nu weer verder met het heden. ´t was een leuke aangename duik in mijn verleden. Punt.