Wereldwinkel Schiedam Nieuws

Gisteren middag hadden we als bestuur, de chef kok van restaurant "t Stadhuys, aan de Grote Markt 1a, in het prachtige oude Stadhuis van Schiedam zover gekregen dat hij de trekking verrichte van een loterij waarbij een ontbijtpakket te winnen was. We hadden de man van een van de bestuursleden zover gekregen dat hij er foto's van wilde maken. Gisterenavond verscheen er al een stukje in de Weekkrant, De internetversie van "Het Nieuwe Stadsblad" een huis aan huisblad in Schiedam. Verder heb ik het naar diverse kranten gestuurd. Het ging om een actie van fairtrade waarbij sinds World Fairtrade Day een speciale actie gehouden werd. In een later stadium is er nog een prijs te winnen, maar dat gaat via Culemborg.

http://www.deweekkrant.nl/artikel/2011/mei/30/winnaar_ontbijtpakket_wereldwinkel_schiedam_getrok

Miezerig

Wat een verschil. Gisteren druipend van de transpiratie, vandaag druipend van het lopen in een wolk. Ik liep vanmorgen om kwart voor acht al buiten met Jesse voor het kleine rondje voor het ontbijt, en bij thuiskomst stond Rose al klaar met een handdoek om haar af te drogen. Mistroostig keek ik ernaar en dacht!        En ik dan!! Toch vlak na het ontbijt zijn we gedrieënlijk weer gaan lopen en het is eigenlijk best wel lekker die nattigheid. Ik werd er na mijn derde goede nachtrust tenminste goed en redelijk goed gehumeurd wakker van. Ondanks dat ik maar 1 vrije dag had voel ik me redelijk uitgerust. Dat is een enorm verschil met vorige week om deze tijd. Toen was weliswaar de pijn wat lager op de schaal, maar wat een onrust zat er in mijn lijf. Ook dat is nu een stuk minder.

Ik weet wel dat als dat niet veranderd de komende veertien dagen, dat ik bij de volgende evaluatie met de pijnpoli waarschijnlijker wijze niet zal doorgaan met de medicatieproef.

Ik krijg zojuist een sms'je over een vergadering vanmiddag, dus ik moet onverwacht snel gaan slapen, ter voorbereiding van mijn in dit geval extra lange werkdag. Voor nu gegroet.

1e evaluatie met pijnpoli SFG

Vanmorgen de dokter van de Pijnpoli gesproken, om even te evalueren of ik profijt heb gehad van de inname van Rivotril en het daarop volgende infuusspoel programma van afgelopen maandag. Ik hab na die dagbehandeling enkele dagen wat minder pijn gehad, en heb daardoor in totaal 3 tabletten Zaldiar(tramadol en paracetamol) minder kunnen gebruiken. Dat was een voordeel en een vermindering, maar ik vond de nadelen van de behandeling eerst met Rivotril erg onprettig. Ik sliep er goed op maar de slaap zat vol met nachtmerries en hallucinaties, en de dagen na de infuusspoeling kon ik niet of nauwelijks slapen.

Of dat helemaal door de infuzen gekomen is of door de belazerde omstandigheden en vernaderingen op het werk is niet geheel duidelijk. Wat mij wel helder is is dat het ook nog erg verslavende middel Rivotril meer nadelen dan voordelen heeft en

dat ik daar niet mee verder wil. De dr. wil me wel over 15 dagen opnieuw spreken om te horen of ik dan nog meer gevolgen te melden heb. Aangezien ik nu al geen gevolgen meer kan benoemen heb ik daar weinig verwachtingen van, maar we wachten gewoon af.

Afgelopen nacht sliep ik na wederom een hele maffe en heftige dienst met heel veel onrust op de afdelingen om ons heen in het ziekenhuis. Voor sommigen was het nog veel heftiger en ik heb ook mijn diensten als opvanger nog even aangeboden, maar daar was op dat moment geen behoefte aan. Men vond het wel prettig dat het aangeboden werd. Menigeen zal een minder goede nachtrust gehad hebben dan ik. 

Het wakker worden vanmorgen was ook lastig, zowel bij Rose als bij mij. Dat zorgde voor een heftig en onuitgeslapen begin van de dag. Inmiddels is bij ons beiden de rust weergekeerd en hebben we een lekkere wandeling met Jesse gemaakt wat ontspannend werkte. Voor nu verder geen nieuws. Rose is even naar de Bloedbank voor haar maandelijkse plasmaferese en voor de rwest van de dag is het heerlijk rustig. Gegroet.

Tijdelijke opknapbeurt

In juli 2010 schreef ik een stukje over een pand bij ons in de straat wat gekraakt was. De oude slagerij. Dat duurde niet lang. Ik voeg het linkje van dat stuk bij: http://hotrose.web-log.nl/family_hotrose/2010/07/huis-gekraakt-in-de-straat.html Nu is de gemeente van plan op de plek van die leegstaande slagerij de boel tijdelijk er een beetje beter uit te laten zien. Dit voordat het gebouw en die ernaast plat gaan en plaats gaan maken voor nieuwbouw. Waaronder plek voor een supermarkt met ondergrondse parkeergarage. Aangezien dit nog wel een paar jaar op zich kan laten wachten willen ze het nu tijdelijk oplossen met een gespannen lap voor het gebouw. Kijk mee.

Voorlopig nog niet zo gek denk ik. Ben benieuwd of het ervan gaat komen. Als het zover is dan zien jullie het hier. Gegroet.

Change

Afgelopen nacht na een slopende dienst op het veranderde werk wel weer eens heerlijk geslapen. Gelukkig konden mijn collega en ik aan het einde van de dienst nog even lachen en een beetje ontspannen. Twee van de ons bekende patiënten kwamen terug van verlof en eventjes was de sfeer weer even als van ouds. Hoe het heeft kunnen gebeuren is me nog even onduidelijk. Maar de patiëntenpopulatie is van gemotiveerde patiënten met een verslaving plotsklaps veranderd in mensen die om welke reden dan ook al beschermd wonen, niet zelfstandig zijn, gehospitaliseerd zijn en niet of nauwelijks in staat zijn om het therapieprogramma wat wij aanbieden kunnen volgen. Kortom naast de personele wisselingen hebben we grotendeels een verandering naar initiatiefloze mensen die afhanklelijk zijn en heel veel stimulering en hulp nodig hebben.

Zo beleefde ik gisterenmiddag een avontuur waar ik met drie van deze patiënten naar de dichtsbijzijnde supermarkt ging. Onderweg bleek al dat de conditie van een van hen dusdanig was dat we op de heenweg drie maal moesten rusten, en op de terugweg viermaal. Onderweg brak een van de schoenen van een der deelnemers en deze moest dus op blote voeten verder. Ik stelde voor dat het beter zou zijn om terug te gaan, maar aangezien deze patiënt rookwaar en snoep wilde kopen kon ik praten als brugman maar te bexefnvloeden was hij niet. Na een lange bizarre tocht om glas heen kwamen we aan bij de supermarkt en daar startte het volgende avontuur. Ik blijf er kort over, stel je fantasie in ip bizar en laat de rest even aan de verbeelding over. Het eindigde toen de schoenloze patiënt bij een kassa wilde afrekenen waar geen tabac te koop was, en uiters onbeschoft tekeer ging tegen de jonge en geschrokken kassière. Ik moest even ingrijpen. We werden nog bijna de winkel uitgezet. Tot overmaat van ramp moesten we daarna nog naar de Tabaczaak, de drogist en ik wilde dat de schoenloze iets van slippers kocht en kon hem bewegen die bij de Wibra te gaan kopen. Uiteindelijk kwamen we met slippers en compleet qua aantal en behoorlijk nat van de regen net op tijd retour bij de kliniek voor het avondeten.  Ik heb lang niet alles vertelt wat er gebeurde onderweg, want ik zou er 4 a viertjes mee kunnen vullen. Geldleenpraktijken, hoge schulden, scheldpartijen, vreemde gewoontes en dergelijk.  Het is maar goed dat er geen filmploeg bij was.

Dat was nog maar het begin van de dienst waarna ik in ieder geval goed geslapen heb. Over de rest zwijg ik, want ik ga me voorbereiden op de dienst van vanmiddag. Ik moet alles bij elkaar schrapen om voldoende motivatie bij elkaar te krijgen. Dat is ook volstrekt nieuw, maar morgen ben ik gelukkig een dagje vrij.

Hoog oplopende innerlijke onrust

Na weer de nodige wakkere uurtjes vannacht ga ik toch een poging doen om hetgeen te verwoorden wat me erg bezig houd. Daar is dit dagboek uiteindelijk voor en dat werkt inmiddels jaren goed. Misschien doet het van me af schrijven me ook nu goed.

Wat een geflikvlooi, bemoeizucht, begaan zijn, ingrijpen op verantwoordelijkheden, afnemen van zelfvertrouwen, misverstanden zonder navragen en verpesten van de sfeer onderling tussen de collega's, om nog maar niet te spreken over het verlies van kwaliteit van zorg t.o.v. de patiënten op mijn werk etc.

Deze opsomming van gegevens over de afgelopen tijd geeft aan dat er iets ongelooflijks aan het ontwikkelen is wat bij mij persoonlijk en veel van mijn collega's aanleiding geeft voor onrust.

Als sommige mensen denken wat een vage hoop gezemel waar niemand iets van kan maken, dan zit daar wat in. Ik moet het zo vaag houden omdat ik niemand persoonlijk wil beschuldigen de oorzaak te zijn van het feit dat ik na heel veel jaren plezier in het werk voor het eerst zonder plezier richting mijn werk moet. Inhoudelijk blijft zorgen voor mensen de hoofdzaak daar, en dat zal ik overigens met alles in mij blijven doen. Helaas zorgt de naxefviteit van diegenen die momenteel de leiding hebben op de wijze als genoemd in de tweede alinea ervoor dat de motivatie om samen te werken en vooral de omstandigheden waarin dat moet gebeuren zeer nadelig veranderd zijn de afgelopen tijd. Dit zorgt ervoor dat de meest gemotiveerde collega's vertrekken en diegenen die dat nog niet besloten hebben een extra zetje in de rug krijgen om dat alsnog te doen.

Ik vind dat een heel verdrietige ontwikkeling, terwijl het team waarmee ik werk een ongelooflijk goed samenwerkend en elkaar aanvullend team was. Helaas ben ik door mijn ziekte niet meer in de gelegenheid om van werkgever te veranderen en zie ik dit er midden in staande gewoon gebeuren, terwijl ik niet de energie heb om er daadwerkelijk wat aan te doen.

Vooral de sfeer verandering is fnuikend. Er gebeuren zaken achter de rug om, zonder ze te bespreken, en zonder openheid en dat is misschien nog wel het ergste. Daar kan ik volstrekt niet tegen.

Ik weet niet wat me afgelopen nacht gedeeltelijk uit de slaap hield, of het de Rivotril proef is die inmiddels toch aardig uit mijn lijf moet zijn, of het de infusen zijn die daarop volgden, de geluiden in huis, maar in ieder geval hebben de groeiende onvrede en de machteloosheid t.o.v. die veranderingen en verslechteringen op het werk zijn absoluut zaken om stevig over te piekeren.

Ik kan het ook zo bekijken. Gedurende de momenten die ik wakker lig heb ik in ieder geval voldoende te doen. Slik!!

M'n jochie

Er zijn van die dagen dat ik regelmatig aan hem denk. Mijn jochie dat me al jaren geleden heeft verlaten. Herinnneren, het is altijd anders. De ene keer overheerst toch verdriet, de andere keer de weemoed. Soms, hou ik mijn ogen dicht en voel hem in mijn armen. Ik ging gisteren naar Pakhuis 33 om de uitslag van de strijd te horen. Helaas, niet dus. Maar ik had een klein boekje in mijn tas gestoken om de tijd te doden tijdens het wachten. Onze journaliste, die zo af en toe schrijft vanuit Amorgos, een schoon Grieks eiland was zo vriendelijk mijn meesterwerk heen en weer te rijden en ook samen met me te zijn tijdens de uitslag. Het is een gedichtenboekje van de Indiase dichter-filosoof Rabindranath Tagore en dit gedicht maakt mij denken aan mijn verloren zoon.

Het einde

Het is tijd voor mij om te gaan, moeder! Ik ga heen.

Als je je armen uitstrekt, in de verblekende duisternis van de dageraad, naar je kindje in bed, dan zeg ik: "kindje is er niet!" Moeder ik ga heen.

Ik zal een zacht windvleugje worden en je liefkozen; ik zal de rimpels worden van het water als je baadt en en je kussen en weer kussen.

In de winderige nacht, als de regen op de bladeren klettert, dan zul je mijn gefluister horen in je bed en mijn lach zal met het weerlicht door het open venster in je kamer flitsen. Als je wakker ligt en aan je kindje denkt, laat in de nacht, dan zal ik tot je zingen vanaf de sterren: "Slaap, moeder, slaap!"

Op de dwalende manenstralen zal ik over je bed sluipen en op je boezem liggen, terwijl je slaapt.

Ik zal een droom worden en door de smalle spleet van je oogleden zal ik in de diepten van je slaap glijden en als je ontwaakt en verschrikt rondkijkt, dan zal ik als een tintelende vuurvlieg in de duisternis wegzweven.

Als bij het grote Poejafeest de kinderen van de buren komen en in het huis spelen, dan zal ik versmelten in de fluitmuziek en de hele dag kloppen in je hart.

Tantelief zal met Poejageschenken komen en vragen: "Waar is ons kindje, zuster?"

Moeder, je zult maar zachtjes zeggen: "Kindje is in mijn oogappel, in mijn lijf en in mijn ziel."

Het maakt mij stil en toch een beetje blij. Het komt uit het boekje "De wassende maan". en is geschreven in 1917. Het is oud en toch tijdloos tegelijk.

Inlevering kunstwerk voor Talens Palet expositie/beoordeling

Vandaag is het eindelijk zover. Rose levert haar werkstuk in bij Pakhuis 33 op de voormalige Mullerpier (ik geloof nu de van Vollenhovestraat) voor beoordeling door mensen van Talens, die door het hele land bezig zijn werk van amateurkunstenaars te bekijken en te selecteren voor een grote expositie in Apeldoorn. Rose heeft er lang aan gewerkt en ik vind het heel mooi. Het is een collage van dieverse materialen en technieken bij elkaar. Het is naar een vast thema:

Het thema van het Talens Palet 2011 is een fragment uit Caesarion van Tommy Wieringa

Ze is het nu met een vriendin uit Delft aan het wegbrengen. Zenuwachtig hoeft ze niet meer te zijn want iets veranderen zit er toch niet meer in en nu is het aan de bewonderaars wat die er van vinden. Morgen of op zijn laatst zondag weten we meer. Voor wie gexefntterresseerd is op facebook onder Talens Palet kan men de exposities en de beoordelingen in het hele land volgen. http://www.talenspalet.nl/  http://www.facebook.com/profile.php?id=100001513541989

Ik was vanmorgen erg onuitgeslapen. Ik weet niet of dat nog steeds een gevolg is van het experiment met de medicatie gevolgd door de testen en de infusen afgelopen maandag, maar ik heb al in geen twee weken meer fatsoenlijk geslapen. Ik denk dat ik uiteindelijk meer slaap dan ik bewust door heb, want anders was ik al lang ingestort, maar aangezien rust voor mij toch al zo belangrijk is, begint het wel een beetje op te breken.

Daar komt bij dat zelfs alle vrije dagen helemaal vol zitten en daar komen er vanaf vandaag nog drie drukke werkdagen bij dus gaan we zien hoe dat gaat. Wat ook even tegen viel vanmorgen was het feit dat ik na een behoorlijke ronde met Jesse, ook met haar naar de markt ging, en vervolgens pakten wij beide op de laatste dag van mijn jaarabonnement bij de RET de tram naar Schiedam Centrum, omdat ik helemaal beladen was met inkopen. Daar aangekomen kregen we te horen dat door een onverwachtse storing de Metro onze richting op tot ver in de middag niet rijden zou. Ik naar het busstation. Daar vertelde een chauffeur me dat ze niet bij ons Metrostation konden komen en dat ik nog zeker een uur moest wachten. Niet gedraald en maar gaan lopen. Toch is volbeladen met boodschappen en langs het water lopen met al haar favoriete watervogels daarin langs twee stations een behoorlijk stuk, dus ik ben erg blij weer thuis te zijn. Vlak bij huis kwam me al een RET bus voorbij en die reed overigens wel gewoon naar ons Metrostation. Ik gromde even, maar ala. Bij thuiskomst gingen Juliëtte en Rose beladen met kunstwerk er net van door. Ik heb me snel maar even verkleed want ik droop van transpiratie, en het is nu eenmaal momenteel even geen hoog zomer qua temperatuur dan.

Ik ga zo even voor een uur of anderhalf plat als voorbereiding op het werk van vanmiddag. Ben benieuwd hoe de dag verder verloopt. Voor nu gegroet.

2e retourtje SFG deze week zit er weer op

Vanmorgen stond na de tweede avonddienst deze week wederom de wekker krankzinnig vroeg. Het deed me even terugdenken aan de tijd dat ik op mijn veertiende als postbesteller bij de PTT in Hilversum terecht gekomen was voor een zaterdag en vakantieaanstelling. Dat begon dan om 03.30u. Nu stond de wekker om 05.30u. Jesse moest natuurlijk ook gewoon uit en er moest rxf6ntgenfoto's gemaakt worden van de voet en de enkel van Rose. Daarna hadden we een controlebezoek bij dr. Gerard. De taxi reed om 06.55u voor. Het zag er op de snelweg in eerste instantie dreigend druk uit, maar toch waren we om 07.10 al bij het SFG. Kortom rustig een krantje kunnen lezen tot de rxf6ntgenafdeling openging. Er werden drie foto's genomen en een half uurtje later bleken eigenlijk alle foto's er goed uit te zien, alleen is door de operatie de balans in Rose haar rechter voet wat veranderd en is haar toch al wat doorgezakte voorvoet nu aan het veranderen in hamertenen, waardoor de tenen zo'n beetje onder elkaar gaan kruipen. Daar kan de dokter wel weer voor gaan opereren, maar daardoor kan Rose dan minstens zes weken haar voet niet afrollen, en dan is lopen dus onmogelijk. Ook voor de pijn in haar voorvoet is ingrijpen op dit moment geen oplossing. Pas als de pijn toeneemt kan de dokter m.b.v. cortico-steroide vloeistof in het desbestreffende gewricht m.b.v. rxf6ntgen doorlichting een goed gerichtte injectie plaatsen. Op dit moment hebben we gezamelijk ervoor gekozen dat zowel het operatiemes als de injectie voorlopig achterwege blijft. Wel gaat Rose naar de pedicure om te kijken wat die kan doen aan de eeltvorming onder haar tenen om de overlast te beperken. Ook een eventuele aanpassing aan de schoenen zou "kunnen" helpen, maar haar net aangepastte schoenen zijn NET klaar, en de ziektekostenverzekeraar ziet ons aankomen!! We werden al vroeg weer onder aan ons appartement afgezet. Moe maar wel wat wijzer. Ik ben daarna gelijk met Jesse weer gaan lopen, nu voor een grote ronde en heb gelijk wat boodschappen gedaan voor het avondeten. Nu zit Rose de notulen van het Breed Overleg van de Wereldwinkel van afgelopen dinsdagavond te maken en kijk ik zo nu en dan even naar de storm buiten. Wolken suizen voorbij en een enkel spettertje daalt neer. Ik dacht dat het zou gaan storten zoals voorspelt, maar daar ziet het nu weer niet naar uit. Ik denk dat ik zo even wat bij ga slapen. Voor nu gegroet. 

Een zware dobber

Alle werkzaamheden vallen tegen sinds mijn dagopname in het SFG. Ik heb me ook even niet aan het advies van de dokter gehouden om de Rivotril op te gebruiken. Ik merkte dat het gebruik als proef nog wel ging, maar toen hij maandag zei dat ik het potje maar leeg moest slikken en opgebruiken kwam ik in protest. De proef was uiteindelijk afgelopen maandag in het SFG, en ik ben wel erg benieuwd naar de resultaten maar ik had genoeg van de hallucinaties/nachtmerries/onrust die de inname met zich meebracht. Ik heb om te kunnen werken mijn rust veel te hard nodig en hoop dat het snel volledig uit mijn lijf verdwenen zal zijn.

Gisterenavond kwam ik na een best zware dienst thuis en ik was erg moe, maar waar ik normaliter uitzie om mijn bed in te gaan en mijn rust te gaan beginnen kreeg ik het benauwd en was zenuwachtig naar wat de nacht nu weer in petto zou hebben. Mijn nachtrust was wel iets rustiger dan voorgaande nachten en ik ben nu wel weer in staat tot activiteiten, maar het blijft moeizaam gaan. Ook het opstaan om 07.00u á 07.30u is bizar moeilijk. 

Rose is nu voor de grote ronde met Jesse onderweg en ik ga zo naar "huize Frankeland" voor mijn fysiooefeningen in het zwembad. Misschien helpt dat om me weer wat beter te doen voelen.

De vergadering van de Wereldwinkel die ik gisteren door de onverwachtse ruiling op mijn werk heb moeen missen is goed gegaan. De vervangend voorzitster is een goede opvolger, hoorde ik van Rose. Dus ik kan volgend jaar september met een gerust hart afscheid als voorzitter nemen. Al viel de melding in het Breed Overleg van Rose, dat zij volgend jaar na acht jaar bestuur daar ook mee stopt zwaar. Ach ja het is niet anders. 

Voor de rest heb ik niet veel nieuws. Vanmiddag moet ik werken en morgen moeten we om 06.45u al in de taxi zitten naar het SFG. We hebben dan een controledag voor Rose. Foto's en een afspraak bij de enkelspecialist. Dat word nog lastig, want vanavond werk ik tot 23.00u. Dat wordt een kort nachtje. Dan slaap ik morgenmiddag wel bij.

Voor nu iedereen een goede dag. Die ga ik er ook van proberen te maken. Gegroet.