Nu 29 jaar geleden gingen Boudewijn, een vriend van ons, Rose, Merlijn, Erwin en ik 's morgens zwemmen. het was vakantie en warm en we hadden er allemaal zin in. We pakten ons bruine dafje 33 met allerlei afbeeldingen uit mijn actietijd, en gingen naar een plek die ik had leren kennen in mijn tijd op "de Meerberg", waar ik de MBO Inrichtings Werk deed. Vaak gingen we als het warm was in de lunchpauze met een groep medestudenten naar een grindgat langs de Waal bij de Ooij. De Bisonbaai geheten in een mooie bocht van de rivier. Een prachtig poldergebied. De eerste keer dat ik er kwam wist ik niet eens waar ik moest kijken want mijn mede leerlingen trokken zonder gene hun kleding uit en gingen het water in. Dat was mijn eerste keer dat ik naakt recreërde. Dat bleek uiteindelijk een heerlijke en lekkere gewoonte die nog heel vaak navolging kreeg. Zo ook die zomervakantie. De kinderen waren ook nog klein en hadden op dat moment nog helemaal geen moeite met het naakt zwemmen. Het werd een ontzettende rotdag. We hadden hele heldere afspraken met zowel Merlijn als Erwin, die op dat moment ook zwemles van mij kregen. Ze mochten zelfstandig tot hun knietjes in het water. Het liep daar maar langzaam af. Eigenlijk deden ze dat beide ook keurig. Op een moment was ineens Erwin uit beeld, en ik stond direct op om goed te kijken waar hij was. Het was vrij druk dus hij zou ook achter iemand kunnen staan. Dat bleek niet het geval en na vijf minuten vond ik hem zelf op nog geen meter van de kant. Hij was achterover gevallen en waarschijnlijk was hij omver gezwommen door iemand die aan het snorkelen was. Ik heb hem op zijn hoofd gehouden, over mijn schouder gelegd en hem gepoogd te laten overgeven. Aan de kant direct begonnen met reanimatie, maar omdat hij ook wat overgaf ging dat niet goed. Er kwamen direct een groepje mensen aan da de eerste hulp en reanimatie overnam en al gauw ging zijn borst weer op en neer, maar er kwam geen kleur op zijn gezicht. Naar wat later bleek waren die vier mensen die het overnamen een operatieteam uit het st. Radboud ziekenhuis die daar ook lagen te zwemmen. Op het moment dat ik uit het water kwam was Boudewijn ook gelijk gaan rennen richting de boerderij/café Oortjeshekken (dat terras daarvoor op de foto was er nog niet hoor) daar om een ambulance te bellen. 
Het was de tijd voor de mobieltjes. Het duurde enorm lang voordat de ambulance kwam en toen die uiteindelijk kwam was er ook al een huisarts(ook een zwemmer) die net tegen het team van het st. Radboud vertelde dat ze maar moesten stoppen omdat Erwin hersendood zou zijn. Vooral omdat de ambulance er dicht bij was had ik daar de grootst mogelijke moeite mee, en werd boos. Ik wilde gewoon niet geloven dat dit mogelijk was. Wij allen waren nog in een soort van roes. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik het nu opschrijf, en het is vandaag 29 jaar geleden. Van wat er vervolgens allemaal gebeurde weet ik niet zoveel meer. Wel dat we door de politie meegenomen werden naar Beek Ubbergen en dat Erwin met de ambulance mee ging naar Nijmegen. We zijn langdurig ondervraagd en zijn ergens laat in de middag door de politie weer afgezet bij de boerderij waar onze auto geparkeerd stond. Ze hebben ons op weg naar vrienden in Arnhem waar de vader van Erwin was ook begeleid en gevolgd omdat ze bang waren dat ik niet goed zou kunnen rijden. De rest is achteraf maar een zweem van herinneringen. Wel weet ik dat er veel ongeloof, schuldgevoel, een soort van als hel rondspookte in onzer hoofden, en dat we 's avonds nog naar Zevenaar gegaan zijn, waar we werden opgevangen door andere vrienden.
Hoe kom er er zo bij om dit nu dan wel op te schrijven, ja, ik weet het eigenlijk niet. Het is een hoofdstuk in ons leven met een werkelijk Giga impact op ons leven. Ik kende Rose en de kinderen pas vanaf 3 November het jaar ervoor, dus onze relatie was nog heel pril. Inmiddels zijn we 29 jaar verder en onze relatie heeft dit en nog veel meer overleeft. We pogen deze dag al sinds die tijd altijd samen door te brengen, en meestal werkt de dienstlijstmaker mee. Eerst heeft ons leven door deze gebeurtenis stil gestaan, ik kon geen vast werk houden en deed van alles en nog wat, het was ook niet echt handig voor het afmaken van mijn studie, en nog veel meer werd er door bexefnvloed. We blowden in die tijd ook veel, maar uiteindelijk heeft het onze relatie wel ontzettend versterkt. Kom je zoiets samen door dan weet ik zo gauw niet wat er zou moeten gebeuren om die nog stuk te krijgen.
Ons leven leek ontwricht, maar al met al hebben we het gedurende de jaren toch aardig op de rails gekregen.
Zwemles heb ik nooit meer gegeven daarna en als we op vakantie gaan of iets dergelijks voorkom ik om bij al te kleine kinderen en water te zijn. Dat zijn wel factoren die nog steeds een rol spelen. Voor de rest zijn we weer met de wereld verder in beweging gekomen en daarmee meegegaan, 
met vallen en opstaan.
Het heeft ons een zet in de richting van het blijf nu maar in het Hier en Nu gegeven, en die kennis kan ik zeker nu ik mijn leven weer heb moeten omgooien en reorganiseren door mijn Chronische Spierziekte goed gebruiken. Zo zie je dat zelfs de zwaarste gebeurtenissen in je leven een plaats krijgen, en dat het leven inderdaad gewoon door gaat.
Men stoorde zich aan het feit dat ik af en toe kon lachen. Ik denk dat ze er vanuit gaan dat hun reacties en emoties de maatstaf zijn en gaven me daardoor niet de kans mezelf te zijn. Het is nu eenmaal een feit dat ik zelden huil. Dat is me afgeleerd, maar ik had en heb er geen zin in om het hoe en waarom aan iedereen te vertellen. Dat is iets voor intimici. Ik had het gevoel dat ik op een pilaar werd gezet van het hoogste lijden en vanuit die hoogte de wereld bekeek en dat ik dus het toppunt van alle lijden verpersoonlijkte. De eenzaamheid waarnaar je dan word geduwd en wordt verplicht zien ze niet. Moet je nagaan, Hot en ik kenden elkaar toen nog net 8 maanden en het is waar, dat wat de relatie niet verbreekt maakt die alleen maar sterker. Dit gebeurde bij ons ook. Maar beiden zijn we het er nog steeds overeens; De prijs was te hoog.
familyhotrose 
