2 Vallende Kwartjes

Door het warme weer is het SALADETIJD!! Dus kocht ik sla, blauwe kaas, meloen enz. enz. De markt, heerlijk om daar rond te struinen, naar mensen te kijken en hoe de marktkooplieden hun waren semi zingend aan prijzen en zo pogen de klanten te lokken. Er gebeurde wel wat vreemds! Zo liep ik naar de kraam van Jaap, de kleding die hij verkoopt spreekt me aan en gewoonlijk wanneer Hot en ik langs komen is hij amicaal, vaak krijgen we koffie en zegt hij, kom gerust want je hoeft niet altijd iets te kopen! Dus, dacht ik, ik heb alle tijd van de wereld om even langs ‘m te gaan. Hij merkte op dat Hot niet mee was en we wisselden wat wetenswaardigheden uit want zijn vrouw Riek heeft een jaar geleden haar enkel gebroken. Het is een gecompliceerde breuk en dat heeft tijd nodig. Ik weet nu wat ze meemaakt. Daarna ging hij klanten helpen en het gewoonlijke babbeltje bleef uit. Ik ging weg en toen hij zag dat ik weg liep verontschuldigde hij zich voor zijn ruwe behandeling, of zoiets maar dat hij het druk had terwijl hij tegen een kledingrek hing. Er waren nog 2 mensen bij de kraam en wanneer Hot en ik er samen zijn had hij het een stuk drukker en had nog tijd genoeg om koffie aan te bieden en  een babbeltje met ons te maken. Wat verward en niet begrijpend liep ik nog even door de markt en ging naar huis. Ik vertelde dit aan Hot en hij begreep het evenmin. Later viel het kwartje. Als echtpaar of stel word je toch anders benadert dan vrouw alleen. Dat was ik vergeten doordat Hot en ik bijna 30 jaar ons wel en wee samen delen. Afgelopen zondag was het lekker warm en ik trok een fijne lange jurk aan. Daar hou ik van. Door de wind voel ik dan de jurk zwierend en zwaaiend langs mijn benen dansen. Een fijn gevoel en het geeft voor mij wat feestelijks. We gingen naar het Sterrenbos waar Jesse lekker los kan lopen, rennen en springen en we kwamen bekende medewandelaars tegen. Zij keek me wat weemoedig aan want lange jurken zijn nu in mode en vroeger droeg ze ook graag lange jurken. Waarom niet meer  vroeg ik haar. Ze vertelde me dat ze zich van haar  naar haar leeftijd kleden moest kleden volgens haar kinderen en lange jurken werden alleen door jonge meiden gedragen. Ik bekeek haar en inderdaad, ze had een nette strakke rok aan boven haar knieën, met blouse en een korte jas. Keurig netjes, dat moet ik wel zeggen. Maar in hun familie is het blijkbaar normaal dat ze elkaars kleding becommentariëren vertelde ze me. Ook  dat ze ook aan d'r kinderen vertelden wanneer ze hun kleding niet gepast vond. Luisteren ze naar jou, vroeg ik. Nee, was het antwoord. Waarom luister je dan naar hen? Ze gaf geen antwoord. Er viel toen ook een kwartje, een ander kwartje. Ik vroeg me altijd af waarom oudere vrouwen korte rokken dragen terwijl de benen door de jaren er niet al te mooi uitzien.  Het is die verdraaide leeftijd. Ben je boven de 50 dan word je in een keurslijf gedwongen om je naar je "leeftijd" te gedragen en leven. Dat was vroeger zo en ik vertikte het altijd om daarnaar te luisteren. Soms is het een goede eigenschap om eigenwijs te zijn. Wat ik ook doe of laat, er komt toch altijd wel een of ander die me vertelt  hoe ik het nog beter kan doen. Oftewel, het is nooit goed of het deugd niet, dan kan ik net zo goed mijn hart volgen.

 

 

Duimen

Mijn gedachten zijn vandaag regelmatig bij een collega die vandaag een huis wil kopen. Het is een huis op leeftijd, en ik hoop dat zij en haar partner de enige bieders zijn want dan krijgen ze voor een prachtige prijs een huis wat wonderschoon kan worden. Ze liet het van de week zien en het past echt helemaal bij haar. Rose en ik duimen voor een goede afloop.

Het is natuurlijk wel en rare titel voor een stukje, maar wie weet helpt het. Verder zit ik met een schuin oog te kijken naar de prachtige paarden die voor de Koningin uit de stal zijn gehaald in Weert. Echt de paarden, werkpaarden waar ik van hou. Het blijft een vreemd fenomeen zo'n Koninginnedag. Al die spelletjes en bezoekjes, klederdrachten, fanfares en dergelijke. Aan de ene kant heb ik er niet zoveel mee, maar het is mijn hele leven al zo. Vroeger als verkenner op Soestdijk, cadeautjes, koeken en bloemen aannemen, of al vroeg met mijn ouders al heel vroeg op om op tijd te zijn voor het defilé. Toch heeft het wel wat. Vandaag werk ik en krijg ik waarschijnlijk een Oranje Tom Pouce van mijn baas. We zien wel. In het Julianapark nabij mijn werk vinden allerlei feestelijkheden plaats en wat ik van ganser harte hoop is dat het vandaag zijn feestelijke karakter behouden mag, want twee jaar geleden was de patiëntengroep en ik overigens ook behoorlijk van slag door die verschrikkelijke gebeurtenis in Apeldoorn.

Allemaal, of we nou werken moeten, vrij zijn, jarig zijn of niet een goede Koninginnedag toegewenst. Gegroet. Ik ga nu pitten als voorbereiding op mijn werk vanmiddag.

Koninginnedag Schiedam

Vanmorgen vroeg nog voor de ronde met Jesse viel het me op dat de Molenaars van Schiedam al weer druk waren de Molens, dit jaar weer zes, met "de Kameel" dit jaar voor het eerst meedoend, aan het versieren waren. Het is een prachtig gezicht om ze met vlaggen in top in schuine stand klaar gemaakt zien worden voor deze feestdag. Helaas kan de grootste, "de Nolet" aan deze feestelijkheden nooit mee doen. "De Nolet" ziet er weliswaar uit als een normale molen, maar heeft geeen houten wieken, maar wieken van aluminium. Dit omdat het een molen is die speciaal gebouwd is voor het opwekken van energie. Daardoor kunnen er geen doeken op, of vlaggen of zoals in dit speciale Molenjaar, een extra lichtlint 's nachts. Het is jammer maar helaas. "De Nolet" staat ook op een plaats waar vroeger geen molen stond dit in tegenstelling tot "de Kameel", die op de plaats in de Schie is herbouwd waar hij lang geleden was afgebrand. Vroeger moet het helemaal een giga gezicht geweest zijn met geloof ik 19 molens langs de schie. Ik heb gepoogd "de ZES" in beeld te brengen. Kijk mee.

 

De kop is er weer af

Tot mijn eigen grote verbazing zitten mijn eerste drie werkdagen er weer op. Er even tegenop zine hoort er bij. Is eigenlijk altijd zo als ik langer dan een week afwezig ben geweest. De patiënten groep werkte mee. De sfeer is redelijk en de mensen staan niet op het punt elkaars hersens in te slaan. Wel was het knap druk. Veel somatische problemen en ik ben dan ook verschillende malen met mensen in het algemeen ziekenhuis geweest. Een van onze patiënten had afgelopen week onder invloed van zowel alcohol als medicatie een hele heftige klapper gemaakt en is woensdag weliswaar bont en blauw alweer naar de afdeling retour gekomen. Ook de patiënt die ik afgelopen dinsdag naar het Vlietlandzkh gebracht had is inmiddels weer terug. Gisterenavond waren er weer 17 op de afdeling. Mijn collega had zich ziekgemeld en een andere collega is vier uur komen bijspringen. Gelukkig want het was toch een behoorlijk hectische avond. Veel gesprekken, het nodige verdriet, wat afscheidsgesprekken, en via de telefoon ook nog de nodige hulpverzoeken, en terugvallers. Dit was weer aanleiding tot angstige momenten bij nu opgenomenen. Sommige vinden het feit dat anderen die zij op de afdeling hebben leren kennen en dus samen het proces van afkicken, gevoel terug krijgen motiveren en opknappen hebben doorgemaakt nu alweer aan het terugvallen zijn ondanks alle goede wil en zetten in de rug zeer demotiverend en het maakt onzeker. Zeker nu we weer voor een Weekend zitten met bijvoorbeeld een Koninginnedag en zometeen bevrijdingsdag, dagen dat de drank en de drugs op straat heftig aanwezig zijn en een glaasje gauw is ingenomen komt die angst snel op en ik vind dat ook logisch. Het blijft uiteindelijk altijd een zwak punt, een verslaving en ook een K ziekte, waar je je leven lang rekening mee moet houden.

Kortom toen ik gisterenavond om 23.00u weer met Rose en Jesse huiswaarts keerde was ik erg blij het er weer heelhuids te hebben afgebracht. Ik heb niet gerent, en of gevlogen, en toch gewoon netjes en goed gewerkt. Het vooruitzicht van vandaag lekker vrij te zijn was heerlijk.

Vanmorgen alleen maar even een ronde met Jesse gelopen, brood gehaald en gezwommen. Ik dacht eerst dat ik net als vorige week de enige van de fysiozwemclub zou zijn, maar Jaap en Hans, de fysiotherapeut kwamen uiteindelijk toch opdagen en we hebben wat heftige nieuwe oefeningen gedaan. Helaas viel mijn telefoon na het zwemmen en krijg ik nog niet herstart. Komt nog wel. Daarna ben ik naast Rose neergeplofd op de bank en hebben we even naar het Britse sprookje op TV gekeken. Zoiets zie je ook niet dagelijks. De rest van de dag houden we het lekker rustig. Rose is naar de markt geweest en heeft de inkopen gedaan. Voor nu vind ik het genoeg. Gegroet.

Wennen

Het is wennen, altijd is het wennen wanneer Hot na een wat langere tijd thuis zijn weer naar z'n werk is. We praten er wel eens over dat hoewel we wonen, eten, slapen, ruziemaken en weer goed maken we toch een totaal eigen leven leiden naast elkaar. Hot gaat naar zijn werk en wordt overspoeld door allerlei mensen die van alles van hem verwachten. Zijn baas, collega's, schoonmaakpersoneel, dokters, patiënten en hun familie. Allemaal hebben ze hun eigen verwachtingen, verlangens, angsten en verleden. Hot heeft dat ook naar  hen en naar zichzelf. Zo laveert hij tussen al deze personen door en verricht daar zijn werkzaamheden. Wat houdt dit in? Ik denk van het er zijn, luisteren, aanvullen, remmen,  aanmoedigen, confronteren. Dit geldt dus ook niet alleen bij de patiënten. Dan is er het lezen en rapporteren, heel veel rapporteren en plannen maken. Kortom, hij heeft geen tijd om te denken van wat ga ik nu doen?  Het is een soort van geprofessionaliseerd improviseren, zegt Hot. Ik, daarentegen, heb alle tijd van de wereld om mezelf die vraag te stellen en doordat ik alleen met de 3 katten en Jesse ben moet ik alle motivatie uit mezelf halen. Dat gaat me redelijk af, alleen is het wennen. De eerste dagen dreutel ik het huis door. Ik doe een beetje zus en zo, daarna dit en dat. Zoals ik al in een vorig stukje schreef is structureren niet een van mijn sterkste kanten. Het beste is dan gewoon een “to do list” te maken maar helaas daar komt het zo weinig van want dan voel ik me bij tijd en wijle beknot. Het is nooit goed of het deugd niet. Ik kan goed begrijpen dat Hot soms horensdol van me wordt. Maar we vervuilen niet, het eten is voor het merendeel eetbaar, de kleren zijn schoon en we vechten elkaar niet de tent uit. Dat is het belangrijkste. Het alleen zijn heeft ook zijn goede kanten.  Ik kan mijn lievelingskostje eten waar Hot van walgt. Ook ik het heen en weer hebben zonder dat die vraagt; wat doe je? Waar ga je heen? Ik kan uren uit het raam staren zonder de vraag; waar denk je aan? Zoals ik al schreef, het went wel weer en wordt ook weer leuk.

 

Gedeelde Loesje

Help, hoe kom ik uit bed?

Nu, na twee dagen werken is het alweer zo. Hoe ontworstel ik me aan mijn/ons bed 's morgens. Als de wekker gaat om 07.00u dan ben ik nog lang niet uitgeslapen en gewoonlijk draai ik me dan nog twee keer om, zodat we gemiddeld om 07.18u er ook daadwerkelijk uit gaan. Toch ben ik nu alweer zo moe, en ligt er een partner naast me, Rose genaamd, die me als een krab in bed geklampt houd. Aangezien bij mijzelf de wens om te blijven liggen ook erg groot is is het dan wel erg lastig je aan zo'n klem te ontworstelen. Zijn er mensen die raad weten? Hoe los je zoiets netjes op. De verplichtingen roepen. Zelfs de wekker gaat na zoveel slaag protesteren en weigert soms dienst.

In de linker balk staat een reactielink en onder aan dit stukje ook. Help.

Pittig begonnen

Gisteren weer begonnen op het werk. De dag begon al vroeg. Eerst per taxi na het rondje met Jesse richting Centrum Orthopedie Rotterdam, waar we de overigens heerlijk lopende schoenen van Rose hebben gehaald. Top, nu kan ze tenminste afwisselen. Een paar schoenen was al leuk maar gewoon niet praktisch. 's Middags brachten Jesse en Rose me naar het werk en daar begon het betrekkelijk heftig. Twee patiënten hadden heel snel een dokter nodig waarvan er een snel naar het ziekenhuis bleek te moeten. Voor dat je zoiets voor elkaar hebt is een ongelooflijke portie doorzettingsvermogen nodig. Sommige collega's waren er al weken mee bezig, maar gisteren is het dan toch gelukt en het bleek eenmaal in het ziekenhuis maar goed ook. Mw. heeft nu inmiddels de benodigde hulp. Doordat ik met haar mee moest was ik al gauw een paar uur weg, en stond mijn collega dus alleen. Het was niet anders. Zo zie je maar weer.

Ik had behoorlijk tegen mijn werkhervatting opgezien, en dan blijkt zo'n dienst totaal anders te verlopen dan ik had ingeschat. Wel ben ik nauwelijks toegekomen aan bijlezen. Er zijn talloze nieuwe patiënten, maar er was zoveel accuut's dat ik daar vandaag maar tijd voor moet gaan vinden. Ik heb al wel met een antal patiënten bij kunnen praten en evalueren. Terugkijkende ben ik niet ontevreden. Tijd voor twijfel of onvrede was er niet, en dan is het ook een mooie snelle vorm van afleiding. 

Het is altijd weer wennen. Zowel voor Rose, die plotsklaps weer het rijk thuis alleen heeft met ons huisvee, en ook voor mij is het van huis weg zijn en direct zo druk zijn is ook weer aanpassen. Ik heb darintegen heerlijk geslapen vannacht. Ik ben vanmorgen na een ronde met Jesse die we tegenwoordig vaak koppelen aan een boodschappen karwei. Rose heeft zodoende alle noodzakelijkheden weer in huis en Jesse had een leuke ronde. Daarna hebben we een kop thee gedronken en ben ik even gaan zwemmen. Mijn fysiozwemuur bedoel ik. Ik ben de afgelopen drie weken tweemaal per week gegaan om mijn bewegingsapparaat weer wat mobieler te maken en door vandaag te gaan hou ik dat een beetje op peil. Ik ben wel wat eerder gestopt omdat ik vanmiddag moet werken. Nu duik ik zo mijn bed in als voorbereiding op mijn tweede deel van de dag. Rose is naast me lekker aan het werk aan een collage van een nieuw soort materialen. Te vroeg om meer te vertellen. Dat komt later nog wel. Voor nu gegroet.

Sjieke Stoere Stappers

Roodbruin zijn ze, een kleur die niet te kiezen is in het pallet van Web-log. We hebben ze vanmorgen opgehaald en Rose loopt er nu al goed op rond, haar nieuwe tweede paar schoenen. Daarom maar gelijk een foto. Ze staat op het punt om even naar de markt te gaan en houd ze gelijk aan, een goed teken vind ik. Ze zijn wat sjieker dan de zwarte, maar doordat ze glad zijn is het iets zichtbaarder dat het aangepaste schoenen zijn. Toch vinden we dit niet zo belangrijk. Belangrijker is dat ze lekker lopen en zo te zien loopt ze als een kieviet. Dat was het weer. Ik ga nu naar de fysio en daarna slapen als voorbereiding voor mijn eerste nieuwe werkdag. Gegroet.

Joline

Hoera, Hoera, zojuist een telefoontje van mijn French Sister, en die is voor de derde keer oma geworden. Vandaag is haar dochter Marieke bevallen van een gezonde dochter, genaamd Joline. Ze weegt 2860 gram, heeft een hele bos haar en is 51 cm lang.

We hebben haar van harte gefeliciteerd, en natuurlijk Marieke, en Ary de vader ook.

Foto volgt nog.