Sterrebos

Het leven is een veranderlijk proces. Alles kan veranderen. Gezondheid, geluk, geld, werk. Noem maar op. Niets blijft. Wat toch nu blijft is de wandeling samen met Hot en Jesse in het Sterrebos. We vormen met en ander aantal mensen een vast klubje. We draasien onze rondje, bespreken ons wel en wee, leven met elkaar mee, roddelen over de ander en ergeren we ons soms op het commentaar op Nederland BV. We aaien iemands bolletje of we worden geaaid. Kortom, met dit klubje hebben we geen psycholoog nodig. Dit gebeuren is al voor ons in ieder geval zo’n 3 jaar en het bevalt ons prima. Jesse vind het ook een uitstekende gewoonte. Zij rent, zigt zagt langs de bomen, struiken en modderplassen. Ze probeert de weg naar China te vinden, zoekt de ballen van het tennisveld in hetzelfde bos en is dan de prinses op de erwt. Hier laat ze haar wilde haren wapperen in de wind, sneeuw, regen, hagel, zon enz. Noem maar op. Om een variatie te zeggen van "Wat zouden we zijn zonder de trein" is het "Wat zouden we zijn zonder het Sterrebos".  Op de foto met de honden is Tom en de razende Roeland is onzer Jesse.

Chinese Arts 3

De gevolgen van mijn tweede bezoek aan de chinese arts afgelopen donderdag zijn veel eerder weg dan de week daarvoor. Ik hou al sinds de diagnose gesteld werd van mijn Polimyositis een symptomendagboek bij, en al die tijd nu al sinds oktober 2007 dus is de pijn op de schaal van 1 tot 10 nooit onder de 7 gezakt, en gisteren dus wel. Ook met de vermoeidheid gaat het licht beter, al valt daar het record nog niet. Ik ben er wel erg blij mee. Ik ben nog niet verminderd met de pijnmedicatie, maar misschien gaat deze behandeling dan toch echt iets doen. Wat wel anders is dan in de eerste week, is dat ik deze week de pilletjes ben gaan gebruiken die de arts had voorgeschreven. Het voorschrift is alleen onhandig. Ik moet ‘s morgens een half uur na het ontbijt 7 pilletjes slikken met warm water, en ‘s avonds een half uur na de maaltijd 8 pilletjes. Het is bijzonder onpractisch, en zodoende kwam het er de eerste week niet van. Nu probeer ik het en al is het nog niet op een logische manier verwerkt in mijn dagelijkse activiteiten, misschien helpt ook dit.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik die tabletjes ook een vorm van geldmakerij vond en daarom er eigenlijk ook niet aan wilde. Waar gaat het om. Het heet Tentura, het zijn 200 donkere pilletjes van 0,2gr. Het gaat om een kruidenpreparaat met

-15 1/2 % Chinese engelwortel

-15 1/2 % Gemarineerde Rehmania Glucosa-wortel

-11,1 % Campanula wortel

-11,1 % Witte Atractylodis- wortelstok

-11,1 % Indisch Brood

-11,1 % Witte Pioen-wortel

-11,1 % Hokjespeul-wortel

-11,1 % Zoethout-wortel

-5,4 % Ligusterwortelstok

-2,7 % Chinese Kaneel

Allemaal zaken die ik normaliter niet tot me zou nemen, maar waarom ook niet, als het helpt, en het is gelukkig ook niet onbetaalbaar.

Dossier Mexicaanse Griep

Franse prof: Mexicaanse griep helemaal niet gevaarlijk

De A/H1N1-griep alias de Mexicaanse griep is ‘niet gevaarlijk’, en de mondiale mobilisatie tegen de pandemie ‘dient geen ander doel dan ons schrik aan te jagen’. Dat zegt de Franse professor medische wetenschappen Bernard Debré in een interview in de zondagskrant Journal du Dimanche.

‘Deze griep is in het geheel niet gevaarlijk. Zij is wellicht zelfs iets minder gevaarlijk dan de gebruikelijke seizoensgriep’, zegt de bekende Parijse uroloog én volksafgevaardigde voor Sarkozy’s UMP-partij.

‘Al wat wij doen, heeft enkel tot doel ons schrik aan te jagen. Ja, de griep verspreidt zich zeer snel. En dan? (…) Het blijft een griepje, het gaat hier niet om het ebola- of marburgvirus’.

Volgens Debré hebben de overheden, zonder het te zeggen, ‘de zeilen reeds gestreken’. ‘De zieken, bij wie men overigens niet eens nagaat of zij H1N1 hebben dan wel een simpele neusverkoudheid, wordt inmiddels gevraagd paracetamol te slikken’.

Debré meent dat de overheden ‘geen andere keus’ hadden dan zo draconisch op te treden ‘nadat de Wereldgezondheidsorganisatie met dagelijkse berichten en veelvuldige persconferenties de paniekknuppel in het hoenderhok had gegooid. Maar de regeringen dragen wel schuld ‘door te bezwijken voor de politieke overmediatisering van de gebeurtenis’.

Luchtballon boven Rotterdam

Deze foto’s geven beeld van een luchtballon die ik gisteren om 1 minuut voor 20.00u voor het eerst zag tot de ballon om 20.30uur geheel en al uit beeld verdween. Er was er nog een in de buurt maar die bleef tever om fatsoenlijk op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Ik was al verrukt over het feit dat ik op deze afstand deze plaatjes nog schieten kon vanuit Schiedam.

Een klein endje verder lijkt het warempel of de ballon de toren van Nationale Nederlanden gaat raken, maar zoals je zult zien gaat dat net goed.

Extreme lichtverschillen

Op het moment dat ik deze foto nam was het in Schiedam knap donker. Rotterdam daarintegen stond midden in het zonnetje. Foto is niet gemanipuleerd.

De verschillen die we vanuit ons nieuwe huis zien zijn fantastisch. de wolkenluchten zijn grandioos, en zeker met het nieuwe toestel zijn te gekke foto’s te maken. Ook vogels of bijvoorbeeld luchtballonnen zijn prachtig in beeld te brengen.

Op de tweede foto onze oude achterburen de glasfabriek, met daar achter de euromast in helder licht.

Zometeen nog wat foto’s van die luchtballon gisteren.

Chinese Arts 2

Het is nu vrijdagavond. Ik heb gisteren om 12.30u mijn tweede behandeling gehad, en ik ging er niet enthousiast naar toe. Sterker nog, ik had er helemaal geen zin in, want de vorige behandeling heb ik bijna vijf hele dagen gevoeld. Nu had de dr. vorige week al wel gezegd dat toename van de pijn bij de behandeling hoort, maar de vermoeidheid die daar tegelijkertijd bij komt ervaar ik als hjt ergste. Pijn, ja aan pijn ben ik inmiddels gewend. Alleen als je aan je maximale dosering pijnmedicatie zit, nu 3 maal paracetamol 1000+20mg codeïne sub’s en 3maal zaldiar(deels Tramadol en rest paracetamol), en je krijgt dan een portie extra pijn. Ik vind er helemaal niks aan. Over die vermoeidheidsverschijnselen: Ik heb vannacht heerlijk geslapen, maar dan wordt je wakker en je bent nog vermoeider dan op het moment dat je ging slapen. Ik ben natuurlijk gewoon aan het werk, inmiddels al een dikke maand met gemiddeld 36uur per week. Het valt niet mee.

Qua de behandeling. Die was vrijwel hetzelfde als vorige week. Duurde alleen 40minuten nu. Een hele reeks plakkers op rug en schouders, en daar stroom op. Ik denk dat daar de vermoeidheid ook grotendeels vandaan komt. De rest van mijn achterlijf werd met naalden geprikt, waarvan er een aantal opnieuw gezet moesten. Na afloop pakt hij dan een vreemd soort vibrator, waarmee hij alle behandelde plaatsen kort en gedegen masseert. Thuisgekomen heeft Rose koffie gezet, en ik kon bij die kop koffie nauwelijks mijn ogen openhouden en ben 1uur en 1 kwartier gaan slapen. Dat wordt volgende week nog wat, dan heb ik mijn behandeling voor 1 keer op zaterdag en moet ik vlak daarna gaan werken. Zo jullie zijn weer op de hoogte. Neen tot op heden is deze 6 wekelijkse behandeling bepaald geen pretje. Bij andere verschijnselen meer.

Stuk met onderbrekingen

Ik begin dit stuk over de inwerking van wat de chinese arts aan het teweeg brengen is met mijn lijf. Mijn lijf is uiterst gevoelig, pijnlijk is eigenlijk een beter woord. Nadenkende weet ik niet of ik dit eigenlijk wel wil, maar dat heeft twee kanten. Zijn werk met electrique en met naalden heeft wel zo zijn uitwerking. De arts heeft het ook duidelijk aangegeven, dat de verschijnselen en de pijn eerst toe zullen nemen, voordat er verlichting optreedt. Op dit moment voel ik mijn lijf bij wijze van spreken omhuld met een dikke laag, die een beetje murw, tintelend, vreemd, moeilijk beschrijfbaar aanvoelt. Door al die onderhuidse activiteit is/lijkt mijn lijf extra moe. Gisteren zei ik al tegen Rose, dat ik me verdriedubbelt in leeftijd voel. Zo’n 150 dus bijna!! Nee, gekkigheid natuurlijk, maar zelfs bij het opstaan, en dat doe ik nu al gedurende een hele tijd twee maal op een dag is die vermoeidheid er nog. Ook een  vitamine boost, zoals Rose en ik tot ons namen na de verhuizing, om de vermoeidheid toen te bestrijden, helpt nu niet. Kortom er is ook wel twijfel gerezen over of ik a.s. donderdag weer zo’n behandeling wil, maar ik ben uiteindelijk niet voor niets aan deze 6 weekse behandeling begonnen. Laat ik maar doorbijten. (onder druk van Rose van kleur veranderd)

Zo vond ik het lastig, min of meer gevuld met Lood, om naar mijn werk te gaan vandaag. Zowel vanmorgen nog met Rose, als vanmiddag was het bed zo aangenaam, dat opstaan eigenlijk geen reeele optie leek. Gelukkig laat ik Rose me wekken, en helpt een warme douche en het scheermes me wel om wakker te worden, dus ben ik er intussen weer.  De afdeling is rustig, het is bezoekuur, en ik kan vanachter het scherm uitstekend horen wat er gaande is en wat het merendeel aan het doen is. Er is bezoek aanwezig, er wordt autosport op Zandvoort gekeken. Ik heb zojuist ook een BeHandelPlanOverleg rapport geactualiseerd, want afgelopen week was het BHPOverleg uitgevallen. Een paar patiënten hebben zich teruggetrokken. Een die doet een middagdutje en een is lekker aan het lezen. Veel programma is er niet in het weekend, alleen de maaltijden zijn er als afleiding, en als je alleen werkt kun je ook niet even een wandeling maken buiten, want de afdeling alleen laten is taboe. Het is wat dat betreft ook overduidelijk vakantie. Vier teamleden zijn op vakantie, dus is het buffelen, zoals gisteren duidelijk leesbaar in het stukje over de dienstlijst gatenkaas. Op dit moment zit ik klaar om weer naar de buurafdeling geroepen te worden. Al de bezetting ie iets beter, maar een arts heeft vanmorgen aan een van de patiënten iets toegezegd , wat ten zeerste af te raden valt, omdat het de begeleiding en verpleging is die het werk moet uitvoeren, en een arts daar nooit bij is, en ook niet weet wat de gevolgen zijn van zijn ondoordachte uitspraken. Een van mijn patiënten heeft niet gebeld met de afdeling zoals de afspraak was, en is ook nog niet terug, en daarover maak ik me wat zorgen. Opnieuw even getracht te bellen, en ja hoor, nu had ik hem aan de lijn en hij maakt het goed. Sterker nog, hij is samen met een vriend zijn huis een grote beurt aan het geven, en komt ook pas na de maaltijd retour. Zo dat scheelt weer zorgen. Kennelijk een collega die deze afspraak niet goed heeft opgeschreven.

Ik ben benieuwd of de kleuren die ik boven gebruikt heb überhaupt leesbaar zijn(dat bleek dus flink reacties op te roepen, en ik heb de kleuren dus maar aangepast), maar ik heb zin om wat met kleuren te experimenteren. De wereld is toch al zo saai, maar niet heus.

I"m Back!

Lang, lang geleden, toen de wereld nog jong was en Jesse nog niet aan ons leven deelnam had ik een droom. Een lieve hond uit verweggiestan te halen of te laten brengen, zoals bij ons gebeurde. Het beestje zou dan ongeloofelijk dankbaar zijn. Onze voeten kussen in dankbaarheid en onze wensen uit onze ogen zou zien en uitvoeren.  Helaas, helaas pindakaas. Binnen haalt onze geliefde viervoeter dit ideaal bijna maar zodra we buiten zijn dan sluipt er een demon in haar. Ze ziet ons niet staan zo geobserveert ze is op alles om zich heen. Ligt er ergens wat te eten? Toen ze nog puppy achtig was lag haar laadklep open bij wijze van spreke op het trottroir in de hoop dat daar iets lekkers in zou rollen. Lopen er andere dieren buiten zoals andere honden waar ze mee kan spelen of zijn er katjes waar ik lekker achter kan jagen. Zijn er vogels, het liefs waterhoentjes die ik de schrik van hun leven kan bezorgen? Zo lieten we haar vanmorgen los in het Sterrebos zoals elke morgen. We speelden met haar want ze had een bal gevonden en omstebeurt mochten we deze bal wegtrappen die ze tegenhield als een ware keepster en weer op het pad legde om nog een keer te trappen. Dit beviel haar zo goed dat toen we naar huis wilden ze geen stap in onze richting verzette met die bekende houding, pootjes in spreidstand, waarvan Hot en ik spontaan begonnen te kreunen van daar is ze weer, de prinses op de erwt.  De puber is weer terug net als Freddy uit de film die dan kweelt van "I’m back, honey I"m back again!!"  Dan zit er niks anders op om te gaan zitten, gelukkig was er een bank in de omgeving en eigenljk niets te doen dan te wachten tot ze terug komt. Eigenlijk moeten we dan die houding aanhouden maar geduld is niet een van onze sterkste punten. Dus proberen we haar met takjes, brokjes te lokken. Eerst gooi ik die dan dicht bij haar en langzamerhand steeds dichter bij ons. Hans, onze hondengoeroe verzuchtte wel eens dat zij te slim was voor haar omdat zij onze eerste is. Hij heeft gelijk. Uiteindelijk kregen we haar te pakken doordat Hot het zat was en we verder liepen. We moeten dan de weg over en we wachtten dus totdat er geen wagen was en volgde zij ons. Dit is ze nog niet gewend dus ze wist ineens niet wat ze kon doen toen we over waren, konden we haar pakken. Dit kunnen we helaas maar 3 x doen dan snapt ze het weer en weer moeten we dan iets anders verzinnen. Zuchttttt!!!

Dienstlijstgatenkaas. Over personele tekorten & grote gaten in de zorg.

Help.!!!

Help.!!! Vandaag nu al voor de vierde keer van mijn eigen afdeling gehaald om te helpen op de buurafdeling. Die buurafdeling is oorspronkelijk de High Care Unit waar ik kwam werken toen in in 2001 de BAVO in Capelle veruilde voor mijn huidige werkgever. Op High Care is het hartstikke druk. Er zijn drie separeers gevuld met hele onrustige mensen. Door mijn chronische ziekte heb ik ontheffing voor separeerwerk, Bedrijfs Hulp Verlening, en het ingrijpen bij Agressie incidenten, maar desalniettemin zijn er op dit moment zo weinig mensen aan het werk in totaal, dat ik toch regelmatig op de afdeling High Care op de afdeling moet waarnemen. Wat ik dan gelijk merk is hoe blij ik eigenlijk ben na al die jaren op gesloten en High Care dat ik er niet meer werk. Ik was buitengewoon goed en geduldig, en vol passie ving ik mensen die totaal uit hun element waren op, maar ik ben veranderd. Mogelijk door de medicatie, en zeker wel door de ervaringen, crisissen die ik heb meegemaakt, en ook menig incident, en dan nog niet eens gesproken over mijn leeftijd. Nee, flexibeler ben ik er niet op geworden en ogen in mijn achterhoofd heb ik ook niet meer. Toch merk ik wel dat nu ik nog niet eens mijn halve dienst erop heb zitten dat het me niet lekker zit dat ik daar op High Care drie collega’s zie die ontzettend hun best doen, maar eigenlijk hun hele dienst bezig zijn met die mensen in de separeer’s. Nu, zojuist voor de vijfde keer weggeroepen, waren er vier politieagenten die kwamen assisteren omdat een van de patiënten in de separeer niet meer te benaderen was. Dit omdat de persoon in questie erg veel gesnoven heeft van een middel waar je erg opgefokt van raakt. Deze persoon heeft intussen fiks medicijnen tegen die onrust gehad, maar blijft er volledig doorheen lopen. Dit zijn van die momenten dat ik het erg prettig vind niet meer mee naar de separeer te hoeven. Tegelijkertijd zie je dan ook wat zo’n portie geuniformeerden voor onrust meebrengen voor de mensen op de afdeling. Die mensen zijn daar natuurlijk ook niet voor een transpiratieprobleem, maar juist wegens achterdocht of manisch of depressief gedrag, en hebben zo hun eigen ervaringen met politie. Ik kreeg prompt drie patiënten op kantoor die dachten dat de politie voor hen kwam.

Alles bij elkaar heb ik denk ik toch zo een uur of twee op onze nabuurafdeling verbleven, en dat is tiot nu toe. Een van de collega’s die een tussendienst heeft, had al een uur of drie geleden huiswaarts moeten gaan, en is er door plichtsbesef, en omdat je je collega’s niet in de steek wil laten nog steeds. Ik herken hier zoveel uit van mijn eigen verleden, hoe vaak er geen openbaar vervoer meer was om thuis te komen, of er helemaal geen nachtdienst kwam opdagen en je zo maar een dubbele dienst draaide. Zo had ik vandaag officieel een tussen dienst, maar omdat het flexbureau de 10 dagen geleden aangevraagde nachtdiensten niet leveren kon is degene die vandaag en gisteren een avonddienst had naar de nachtdienst verschoven en ik bebn van tussendienst avonddienst geworden. Daardoor staan we dit weekeinde wel allemaal alleen. De patiënten die hier dus voor hun eerste weekeind binnen blijven moeten kunnen niet eens een wandeling met begeleiding maken omdat we alleen staan.

Ik weet wel dat ik Balkenellende, Donner en Klink hiervoor verantwoordelijk zijn, ze hebben niet alleen de sociale zekerheid om zeep geholpen, en de asocialiteit een enorme boost gegeven in deze samenleving, met hun zogenaamde hoogstaande normen en waarden, maar zelfs de zorg geveramerikaniseert met hun concurrentie in de zorg, waardoor alle fatsoenlijke zorg is wegbezuinigt. 

Chinese arts 1

Afgelopen donderdag had ik om 11.45u een afspraak bij Bert, de fysiotherapeut waar ik al kom sinds ik een keer, ik denk nu ongeveer 14jaar geleden, tijdens een geweldsincident een patiënte met volle vaart tegen mijn borst aan trapte, en ik na het separeren van de patiënte in questie dubbelklapte en 4 zwaar gekneusde ribben bleek te hebben opgelopen. Bert helpt me al sinds die tijd en ik ben eigenlijk al die jaren bij hem blijven hangen. Hij was nu op vakantie geweest en ik smachtte na die vier weken naar een behandeling van rug, nek en schouders. Ik was royaal op tijd en dacht laat ik eens kijken of de chinese arts op het land van Belofte(een prachtige hoopvolle naam) tijd had voor een afspraak. De vrouw in de Thee en Kruidenwinkel vertelde me dat ze gelijk tijd hadden. Ik dus eerst naar Bert, en daarna, licht gespannen naar binnen daar.

De vrouw verwelkomde me hartelijk en nam me mee naar een tussenkamertje waar ik ook van de dokter een hand kreeg. De vrouw stelde de vragen en tolkte mijn antwoorden door naar hem, en ze stelden redelijk diepe vragen over de polimyositis, de medicatie, de kenmerken, de plaatsen, de soort van pijn, de specifieke locatie, hoe mijn dag er zo’n beetje uit ziet, wat ik doe, of ik veel beweeg, hoe het met diverse bloedwaarden, druk, suikers, cholestorol e.d. gesteld is, en zo waren er al snel 45 minuten voorbij, toen de dr. opstond en mij verzocht mee te gaan naar een klein maar helder achterkamertje met een lage schuifdeur. Daar stond een massagetafel met papier eroverheen. Ik mocht daarop gaan liggen en kreeg vervolgens veel, een soort van stickers, opgeplakt, nadat hij eerst mijn rug en schouders op de plekken van die plakkers ingesmeerd had met een ruikend spulletje. Daarna kwamen er draden aan te zitten, die vervolgens zachtjes diverse soorten stroompjes door zich heen kregen. De sterkte bepaalde hij aan de hand van mijn aangeven. Het leek in eerste instantie op die ab tronic die Rose en ik vroeger wel eens gekocht hebben om plaatselijk af te slanken en/of te trainen, met die gel. Zo’n flauwekul ding die meestal ergens onder in een kast belanden en die bij de meeste verhuizingen automatisch de deur uit vliegen. Toch was het nu op ik geloof wel 12 verschillende locaties een heel andere gewaarwording, die ik nu een dikke 48uur later nog steeds goed voel. Vanaf mijn heupen naar beneden kreeg ik veel naaldjes in mijn lijf. Dat veroorzaakte geen pijn, behalve op een plek, bleek hij in mijn kuit te zitten en veroorzaakte dat heel even een vervelend gevoel in mijn voet, een kik en het was direct gecorrigeerd. Deze gecombineerde behandeling nam een dik half uur. Hij kwam tussentijds steeds even kijken of ik er ontspannen en comfortabel bij lag, en hij vroeg ook in verstaanbaar nederlands hoe ik me voelde. Na afloop wreef hij me in met een ander geurend goedje, wat ik nog lang geroken heb. Niet vervelend, wel doordringend.

De weg naar huis was ik moe, en dat klopte ook met wat zowel hij als zij me hadden verteld. Ze hebben het een en ander via de meridianen in actie gezet, en dat kan de klachten, de moeheid en de pijn eerst versterken en/og verheftigen. Ik ben begonnen aan 6 behandelingen, met ongeveer een week ertussen. De behandeling heeft als doel de pijn te verminderen en mijn leven te veraangenamen. Nu twee dagen later heb ik nog steeds een veel gevoeligere huid, een soort van tinteling is over de gehele oppervlakte, maar ook daaronder voelbaar. Ik weet totaal nog niet of ik er blij mee ben of niet. Dat het werkt is duidelijk, maar of dat positief of negatief uitwerkt is nog onduidelijk. De moeheid die bij mijn vertrek heel erg was, is er nog steeds, maar bij navraag kan dit heel goed kloppen. Kortom nu maar afwachten. Ik hoop er het beste van, en ik ga ervan uit dat een zo oude wetenschap op zorgvuldige wijze toegepast in ieder geval ook niet schaadt.

De behandeling voelde in ieder geval goed. Veel gecommuniceerd is er uiteindelijk niet, maar hij gaf me wel het gevoel me te begrijpen, en we zien dus wel. Deze man is ook lid van het NBCG YI. De VGZ, en dus ook het IZZ, mijn ziektekostenverzekeraar vergoed de behandelingen tot een bepaald maximum, en dat lijkt me ook een goed teken. Verder had ik van diverse kanten, o.a. onze tandarts, en mijn peut, hel positieve verhalen gehoord over deze Shong Shan. Ik betaalde nu € 35,- voor de behandeling en € 18,- voor het consult, dus ik vond het meevallen. De eerste stap om een poging te doen mijn pijn te verminderen is genomen. Ik hou jullie op de hoogte van de ontwikkelingen.