Opnieuw een duik in de geschiedenis van G-B. Radicale Veranderingen

Na de enorme stoei en worstelpartij gisteren om het filmpje zichtbaar op web-log te krijgen hadden we nog een leuke en gezellige avond. Het werd voor ons doen laat. Ik liet Jesse pas na twaalven uit en zodoende begonnen we de morgen ook later als normaal. Na een bak koffie en voor mij een banaantje zijn we gedrieën naar het Sterrebos gelopen en daar heeft Jesse heerlijk gerent, gespeeld en geravot. We hebben ook weer een stuk van haar winterjas uit haar vacht geborsteld. Wat werkt dat toch mooi. Ze was er blij mee, en het scheelt ook een hoop zuigwerk iedere dag. Daarna heb ik de was gedaan en is Rose aan ons gezamenlijke ontbijt begonnen. Hierna gaan we voor de tv zitten voor ons ontbijt en vandaag stond er weer een aflevering van de geschiedenis van Groot Brittanië op ons programma. De aflevering "Radicale Veranderingen". Oliver Cromwell speelt hierin een grote rol maar ook onze eigen Willem van Oranje http://www.celticbritain.net/Willem-Mary.htm . Een dik uur met leuke wetenswaardigheden. Echt de moeite waard. Inmiddels staat er al een lekker soepje te pruttelen voor ons avondmaal, de afwas is gedaan, en ik ga zometeen een uurtje rusten. Rose gaat verder met de foto bewerking voor de rapportage waarvan het filmpje gisteren de voorloper was. http://hotrose.web-log.nl/family_hotrose/2011/02/een-duik-in-de-geschiedenis-van-groot-brittani%C3%AB.html In de link hiervoor ook een stukje wat ik al eerder over deze serie geschreven heb. 

Tocht door de Spijkerbuurt, onze oude woonplaats 2

Vanaf de hoek Parkstraat en eerste Spijkerdwarsstraat liepen we over de Parkstraat richting Prins Hendrik straat. Onderweg kwamen we op de hoek van de Spijkerstraat het oude witbetegelde consultatiecentrum nog tegen. Hoeveel voetsporen hebben wij hier niet liggen dachten we beide en er kwamen allerlei goede en natuurlijk ook slechte herinneringen boven. Zo hoor ik tijdens dit schrijven op het nieuws dat een boswachter in Groningen gestoken was door twee reuze wespen. De boswachter kwam zelf op de radio dus het zal wel meegevallen zijn, maar het deed mij terugdenken aan de Kluiskamp, een kinderkamp  wat ieder jaar gehouden werd in de kluizenaarsvallei in Velp, een hartstikke leuk kinderkamp, met ieder jaar een ander thema, waar ik jaren lang ook aan deelgenomen heb. Een jaar ik liep er rond als medicijnman, hadden we er last van een gigantische wespenplaag, en volgens de gemeentemedewerkers die de wespen veel te laat kwamen verwijderen, waren het er meer dan 10.000. Ik weet nog wel dat we er gek van werden. Ik heb daar heel veel kinderen en medewerkers kunnen helpen met Ledum D6. Een druppel op de tong en een druppel op de beet zelf en weg was de jeuk, de verdikking en de last hiervan. Die week was ik de meest gewaardeerde medewerker/medicijnman.  Kortom een leuke herinnering, waar ik later nog eens een uitgebreider stukje zal weiden. Ik ben overigens benieuwd of dit kamp nog steeds bestaat. Als ik nu naar die net geplaatste foto van mezelf als medicijnman kijk dan zie ik er nu trouwens toch nog wel goed en jong uit !!

Verder in de Spijkerbuurt, ik liet mezelf weer eens afleiden. Overigens ook zo’n onderwerp op zich. Ik denk dat het bij mijn medicatie hoort maar op een score van 10, kom ik qua concentratie momenteel niet boven een drie. Rose vind dat overigens wel leuk, want ik ben daardoor wat speelser, wat minder doelgericht, waardoor we wat meer variatie in onze relatie hebben gekregen. Mede daardoor kijk ik op mijn werk ook nog eens extra uit. Toen we bij de volgende hoek kwamen zagen we eerst de dansschool, Wensing, die daat zit/zat, en daar recht tegenover het prachtige pand waar we de renovatie nog meegemaakt hebben. Het was een verhuisbedrijf annex transport bedrijf, en er zijn veel appartementen in gebouwd, die aan de achterkant regelrecht gingen grenzen aan een ecologische tuin, ook aangelegd in de laatste jaren van ons verblijf in Arnhem. We kregen direct het idee om daar even naar te gaan kijken, en ontdekten dat de toegangshekken onder de huizen door tot onze grote spijt afgesloten waren. Een kwartiertje later bleek toen een van de bewoners daar zijn fiets wilde gaan stallen dat vandalisme in Arnhem al net zo’n probleem is als in Schiedam, want twee weken voor ons bezoekje waren alle fietsen daar door vandalen vernield, en sindsdien zit het hek op slot. Doordat wij deze bewoner spraken kregen we toch de gelegenheid om de tuin te bezoeken, en wat is deze prachtig begroeid geraakt. De tuin is helemaal aangelegd met sloopafval en hergebruikte materialen. Ik geef even een fotoverslag. Ik doe het hier met kleine fotootjes, klik er rustig op voor een beter beeld. Toen we er na deze leuke wandeling met veel hoogteverschillen, nauwe paadjes, grote hoogteverschillen, een zandbak, een binnenplaats, een prachtig "moai" voorouderbeeld, weer uitwilden hoefden we alleen maar even naar een van de balkonnen te roepen en kwam deze bewoner weer naar de poort op ons er weer uit te laten. Hij vertelde ons nog dat dit slot hem en veel van de bewoners tegen de borst stoten, en dat het hopelijk snel weer vrij toegangelijk zal worden. Na hem hartelijk bedankt te hebben gingen we weer onderweg. Eerst kwamen we weer in de Prins Hendrikstraat terecht, die op de een of andere manier veel donkerder leek dan toen we er woonden, maar dat zal wel komen doordat de bomen ontzettend dik begroeid zijn en waarschijnlijk  de laatste jaren niet gesnoeid zijn. Ook de Jolly Joker, het café waar we schuin tegenover woonden was weg. Er zit nu wel weer wat, maar we hebben niet de tijd genomen om te kijken wat. Wel was duidelijk zichtbaar dat ons huis aldaar grondig gerenoveerd geworden is. Het balkon van de eerste verdieping, waar wij in eerste instantie alleen een kamer en suite en een keuken met douche daarin hadden en later ook het zij voorkamertje gevorderd hebben, hing toen wij er vertrokken als een zielig vogeltje bij, en is nu in oude luister hersteld/vervangen. We hebben in dit huis ook veel beleeft, en er ook gewoont met mensen die nog steeds tot onze vriendenkring behoren, zoals bijvoorbeeld Philippe. Ook met mensen die we ons liever niet herinneren, maar ala. Er kwamen hoe dan ook weer veel memorabele zaken terug.  Ik weet nog dat we ineens een kogelgat bleken te hebben in ons ruim 30 jarige bruine dafje 33 (helaas geen foto, alleen een foto van een nageschilderde kleine uitvoering, wel met de beschilderingen van watermolen, windmolen, gebroken geweertje en atoomteken, alleen de miniatuur anarchistenvlag heb ik nergens kunnen vinden, de auto die 1 op 16 reed en die we later stomgenoeg nog doorverkocht hebben aan een vriend van Peter Faber, en waar ik nog een lange tocht mee door Africa gemaakt heb, voordat ik Rose leerde kennen), notabene door het gebroken geweertje dat achterop de achterbak geschilderd was door Harry van der Veen. Er bleek een inval geweest bij onze linker buurman, die dealer in van alles en nog wat bleek. We waren er gewoon doorheen geslapen, niet denkbeeldig gezien alles wat we rookten in die tijd. Alweer afgeleid. We moesten nog wel even schuilen voor een extreem heftige bui, maar zijn daarna de Parkstraat weer ingelopen, en constateerden dat ons laatste huis er ook nog steeds staat. Zelfs de door mijzelf aangebrachte tralies bij de voordeur, ter beveiliging zat er nog, de kurkvloer, de eerste die ik ooit gelegd heb lag er ook nog in goede staat bij, en de bomen in de tuin doen het ook prima, en zijn een behoorlijk stuk gegroeid. Het laatste huis was een zgn maisonette woning. Twee verdiepingen, een voor en achtertuin, en 85m2. Het was een heerlijk huis na al die oude ononderhouden rommel daarvoor. We kregen het omdat Rose al die tijd haar inschrijving bij het woningbureau up to dat gehouden had. Het was ook moeilijk om dat huis te verlaten toen we voor werk richting Den Haag vertrokken. In tegenstelling tot de verhalen hebben wij altijd reuze prettig gewoont in de Spijkerbuurt. Er gebeurde van alles en daardoor zag je er ook geregelder politiesurveillances, maar dat heeft ons nooit gestoord. Er was een zeer gevarieerd winkelaanbod, en je kon er ook heerlijk uit eten, bijvoorbeeld bij de Blauwe Hoek, toendertijd vooral ook bekend van de niet te versmaden knoflooksaus waar je gewoon niet genoeg van kon krijgen.

Op de Parkstraat schuin tegenover ons oude huis is nog zo’n tuin aangelegd, als waar ik hierboven al de nodige foto’s heb laten zien. In dit geval een watertuin. Er was al wel sprake van in de tijd dat we er woonden, maar nu zijn we er ook gaan kijken. Ongelooflijk wat er allemaal mogelijk blijkt als je iets maar echt wil, en dat gewoon tussen de gewone oude bebouwing in. Geniet mee, van deze impressie: Het is een prachtige tuin geworden. het lijkt me werkelijk prachtig zo’n achtertuin, al is ook deze tuin niet hangplek vrij, maar logisch dat deze plek ook populair is. Ik zou het ook prachtig vinden, en alle buurtcentra e.d. zijn nu eenmaal wegbezuinigd. Zolang de zogenaamde hangers maar met respect omgaan met, heb ik er geen problemen mee. En wat ik hiertegen kwam komen flessen en andere rommel wel in de daarvoorbestemde plekken terecht. Er zitten hier ook een andere vorm van hangjongelui. Het aantal padden en kikkers is fantastisch. Op sommige plaatsen zijn ze oorverdovend aanwezig. Het op de foto krijgen is weer een ander verhaal want ze hebben zo’n schitterende schutkleur, maar kijk mee:  

Tot zover deze verrassende tocht door de Spijkerbuurt. Later verder op een andere plek in Arnhem.