Dag voor dag.

Gisteren kwam ik terug van een gesprek met onze leidinggevende, ik bedoel die van de AGressie Incident Meldingen, en de voorzitter van de Raad van Bestuur. Dit gesprek was bedoeld om de AGIM commissie kennis te laten maken met de Raad van bestuur, de belangrijkheid van die opvang duidelijk te maken en te kijken naar hoe nu verder. Dit omdat de AGIM de laatste jaren eigenlijk als een zelfstandig onderdeel binnen het ziekenhuis functioneert, en er weinig met de registratie van de meldingen gebeurt en over het feit dat het door steeds minder mensen moet gebeuren, en het op dit moment liefdewerk oud papier is, en dat dit niet motiverend werkt als je    ook de hoeveelheid mensen weer wilt vergroten.
Ik persoonlijk kende via mijn werk voor de ondernemingsraad de voorzitter al, maar dat gold niet voor Hanne en Rik, mijn collega’s hierin. De kennismaking is goed geweest, maar over het vervolg van het gesprek ben ik behoorlijk ontevreden. Ik mag daar nog geen conclusies aan verbinden maar ik weet niet of ik er op deze manier nog veel langer aan mee wil werken. Nogmaals ik zal nu nog geen conclusies trekken over dit gesprek, wat uiteindelijk bedoeld was om onze positie te verduidelijken. De ideeën die de voorzitter had bij collegiale opvang, waren ronduit irreëel en ondoordacht. Hij denkt dat de direct leidinggevende die opvang wel kan bieden, of dit eventueel aan de Bedrijfs Hulp Verleners over te kunnen laten. Dat hij daarmee ons werk tot nutteloos benoemd is niet erg motiverend. Deze voorzitter met zijn lekkere vette salaris van rond de € 200.000,- p/j wil kennelijk wel voldoen aan de in de CAO gestelde eisen, maar dat moet weer kosteloos.   Het feit dat momenteel de meldingen niet of nauwelijks gedaan kunnen worden omdat de meldknop in het nieuwe Intranet van het ziekenhuis is weggevallen en medewerkers die met verbale en of fysieke agressie geconfronteerd of andere vormen van ernstige onrust bijvoorbeeld een suïcide of een poging daartoe, die moeten nu op zoek naar de meldingsknop, en dat heeft er in geresulteerd dat sinds een klein half jaar het aantal meldingen is teruggelopen van gemiddeld een per dag naar gemiddeld een per week, terwijl toch allang duidelijk was dat lang niet iedereen alles meld. Wij gingen ervan uit dat er maar een op de drie á vier incidenten daadwerkelijk gemeld word. Er is ons weliswaar in het vooruitzicht gesteld dat de meldknop snel weer op de startpagina terugkomt, maar ik moet het nog zien. Het vertrouwen in de organisatie is zeker niet verbeterd door het gesprek gisteren maar misschien ben ik te pessimistisch.

Na dit gesprek kon ik gelukkig met Hanne terugrijden naar Schiedam, maar door file duurde dit nog behoorlijk lang. In Schiedam terug heb ik mijn verjaardagscadeau opgehaald bij de receptie van ons ziekenhuis. Er stond een prachtige treurwilg op me te wachten, die binnenkort zijn plekje op ons dakterras gaat krijgen. Vorig jaar kreeg ik een prunus, die momenteel prachtig aan het in bloei komen is.

Ik moet er nog maar geen conclusies aan verbinden aan dat gesprek gisterenmiddag, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het was toch slecht voor mijn humeur, en dat was bij zowel Rose als mij toch al niet te best, waardoor we ook onderling een gespannen dag doormaakten. Als lichtpuntje gisteren hebben we samen heel goed gebruik gemaakt van het prachtige weer om flink te fotograferen.   Wat hebben we gefotografeerd? Een heleboel in de knop zittende en uitspruitende bloemen, bomen, planten enz. Gisterenavond laat hebben we hier gelukkig wel over kunnen praten, en het voornemen voor vandaag is om elkaar weer wat vaker aan te kijken en dat scheelt ongetwijfeld ruzie. Tot nu lukt dat overigens goed.   Gisteren ging er ook nog van alles stuk. Onze combimagnetron/oven begaf het, en ook de pijn speelde een rol bij mijn korte lontje.

Vandaag gaat het wat betreft de pijn bepaald niet beter. Ik heb net mijn symptomenlijs ingevuld maar daar staat bijna alles een punt hoger dan gisteren. Gisteren was het trouwens wel heerlijk weer, en dat is vandaag weer drastisch slechter. Mist is momenteel maar niks voor mijn lijf. Ik heb daarnaast ook maar nauwelijks geslapen, het is dus maar goed dat ik voor vandaag en morgen die ondernemingsraad tweedaagse in Avifauna in Alphen aan de Rijn heb afgezegd. Aan de ene kant vind ik dit ontzettend zonde maar die griep heeft erbarmelijk toegeslagen, want ik ben nog maar weinig waard.
Rose en ik hebben vandaag voor het eerst weer het blok met Jesse uitgebreid naar bijna anderhalf uur, en daar zit ik nu na het ontbijt nog van na te hijgen. Rose heeft zojuist wat sites opgezocht waar oefeningen staan speciaal om weer wat conditie op te doen voor mensen met poli-myositis. Wat opvalt is dat daar overal bij staat dat die oefeningen alleen gedaan kunnen worden onder toezicht van een speciale therapeut. http://www.cibliga.com/a_m_revalidatie.html
http://www.printo.it/pediatric-rheumatology/information/Olanda/3.htm
Op beide sites is veel te lezen over poli myositis en oefeningen. Ik ga dit eerst maar eens zorgvuldig doorlezen om te kijken of ik er wat aan heb, want ik merk wel dat mijn conditie door alleen de rondjes met de hond en de beweging in huis niet voldoende is om me beter te gaan voelen.   Ik denk dat ik mijn lotgenoten maar eens ga vragen hoe zij hun conditie op peil houden en/of verbeteren en m.b.v. welke oefeningen, en ik ga de vereniging maar eens vragen om een speciale map voor mijn fysiotherapeut.

Nu roepen de nodige verplichtingen weer. Ik heb me voorgenomen om alle papieren te sorteren die ik nodig heb voor het invullen van
de belasting, en daarna komt natuurlijk ook de daadwerkelijk invulling nog aan. Ik maak me zorgen over hoe het moet met alle kosten voor bijvoeding als de belasting aftrek voor ziektekosten per 2009/2010 helemaal word afgeschaft. Het kost nu iedere maand al het nodige aan spaargeld, en daar komt het eind iedere maand ook steeds meer van binnen het zicht.

Een vroege dinsdagmorgen

Wederom tot 16.30u geslapen gisterenmiddag, en ondanks dat ik niet bewust geslapen had werd ik wel wakker van de wekker, dus ben ik wel even weggeweest. Even opgefrist, en daarna werd ik door Rose verrast met een kop preisoep. Tegen zessen ben ik begonnen om de broccoli schotel te gaan maken. Die heeft prima gesmaakt en vooral de komkommer was goed geslaagd met een buitengewoon lekker samen gesteld sausje. We hebben daarna een ontspannen avond gehad, en zijn ’s avonds opnieuw samen met Jesse gaan wandelen. We kwamen tijdens die ronde ook Damy en Ravi zijn hond nog tegen en kletsten tot na 23.00u. Onderwerp was de vaak zwarte humor en films. Was wel even leuk. Daarna hebben we nog even naar het Oog op morgen geluisterd, en zijn daarna gaan slapen. Toen vanmorgen om 07.30u de wekker ging was ik al wel een tijd wakker maar omdat het goot van de regen was het toch moeilijk om op te staan. Het is mijn anti Osteo Porose dag, dus moet ik na het douchen mijn Fosamax tablet nemen, en dan eerst een uurtje (rechtop) lopen voordat ik de rest van mijn medicatie mag nemen. Zodoende dat ik dus net vlak voor ons ontbijt pas mijn pillen heb mogen nemen, en de pijnstillers nog niet werken. Ik hoop dat dit nu toch maar snel voelbaar is. Wat dat betreft, zal ik blij zijn wanneer ik met deze rommel waar je zo het zuur van kunt krijgen kan stoppen. De dr. heeft me verteld dat als ik naar de 10 mg  Prednison gezakt ben ik gerust kan stoppen. Dan is ook de werking tegen mijn weerstand behoorlijk gezakt. Ik heb verder nog steeds last van hoofd annex kaak/tandpijn. Het deel van mijn tanden waar ik die zenuw wortel kanaal behandeling heb gehad me eigenlijk geen last meer bezorgd, maar daar tegenover heb ik nog stevig last, bij buien. Misschien dat de mondhygiëniste waar ik morgen naar toe moet hier wat zinnigs over kan zeggen. Verder heb ik ook nog geen reactie op mijn mail aan de dokter van afgelopen woensdag. Ik heb bij momenten nog wel last van ietwat verhoging, en de daarbij behorende transpiratie en/of klamheid. Het blijft net onder de 38Ëš, dus koorts kan je het niet noemen, maar lastig is het wel. Hierdoor draaien we regelmatig een extra was.

Ik ga zometeen richting Delft voor de Ondernemingsraad. Ik ga onder andere melden dat ik niet meega met de 2 daagse aanstaande donderdag en vrijdag. Ik had er wel zin in en ook de onderwerpen die langs komen zijn razend interessant, maar ondanks een constant beschikbaar bed, is het me na mijn heftige koortsperiode van vorige week te snel. Conditie en of uithoudingsvermogen heb ik nauwelijks, en in gezonde toestand is zo’n tweedaagse vergader onderwijs sessie al moeilijk te doen, maar nu helemaal. Wel ga ik morgen naar de AGIM vergadering, ook in Delft. Ik ben zeer benieuwd waar onze leiding gevende mee aankomt, gezien ons ultimatum van 1 maart. Verslag hierover volgt.

Weer een stapje verder

Gisterenmiddag eerst nog 1 ½ uur geslapen. Toen ik om 16.30u naar beneden kwam stond Rose op het punt nog een blokje te gaan lopen alvorens naar “de Kleine Visser” te gaan lopen. We kwamen daar aan om 17.05u en waren prompt de eerste bezoekers. Het is gevestigd in een voormalig pakhuis ergens uit 18honderd zoveel. Het is een mooie grote ruimte, en ze hebben er behoorlijk wat tafeltjes geplaatst. Achter deze ruimte ligt een binnentuin, die ’s zomers vast ook zal zijn ingericht als terras. We zijn begonnen met een stokbroodje met kruidenboter en tapenade. We besloten allebei voor vis te gaan en hebben een stoofpotje noordzeevis als voorgerecht besteld, en dronken een flesje witte droge Spaanse wijn daarbij. Als hoofdgerecht kozen we voor gestoofde Gamba’s en die werden geserveerd in een gietijzeren pannetje op het bord. Deze waren vergezeld door salade, gefrituurde courgette, en frites. We waren dusdanig voldaan dat we i.p.v. voor een toetje kozen voor een speciale Kleine Visser koffie, en we hebben nog even gedacht dit zal wel koffie met jenever zijn, maar wat het nu wel precies was weten we eigenlijk nog niet, wel dat dit een erg lekkere kop koffie was. Alleen de slagroom was echt van die spuitbusslagroom. Toch nog een minpuntje dus, want voor de rest, tot en met de bediening aan toe was het goed.

Het was een goede en lekkere afsluiting van onze vakantieweek die weliswaar anders is geweest dan we hadden verwacht, maar toch veel goede momenten kende.

Na een rustige tv avond zijn we rond 23.00u in bed beland, en hebben daar nog een biertje gedronken voor het slapen. Ik had een wat onrustige nacht en werd al vroeg wakker van de pijn, en dat is ook voor Rose lastig, want dan blijf ik veel draaien. We zijn er toch voor gegaan om weer eens met zijn drieën te gaan wandelen. Rose was een beetje verbaasd, maar ik moet uiteindelijk toch weer wat conditie terug krijgen, en zonder te bewegen lukt dat niet. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik erg blij was dat ons huis weer in zicht kwam, want het is toch een behoorlijk rondje. Het was overigens mooi zonnig weer, en het geeft me een beetje trots dat ik toch doorzet. Thuisgekomen ben ik eerst maar eens gaan zitten, en ben onze mails gaan checken. Ook heb ik gelijk gekeken of er al meldingen waren van de Agressie Incidenten Meldingen. Ik heb de komende twee weken dienst. Meldingen waren er niet.

Rose maakte intussen een heerlijk ontbijt, en deed het voorstel nog een DvD’tje te gaan bekijken. Ik koos voor een DvD van Dalziel & Pascoe. (ik zie dat Rose ook aan een logje bezig is, en die is bezig met een link naar die serie, dan hoef ik dat hier nu ook niet nog eens te doen). Als je zo’n eerste aflevering ziet, dan valt gelijk op dat we wel erg oud zijn geworden. Het was wel erg leuk om te zien. Na afloop van die negentig minuten ben ik alle spullen voor de Ondernemingsraad bij elkaar gaan pakken, wat een werk na twee weken afwezigheid. Ook het bijlezen van alle verslagen en rapporten, daar gaat een stevige portie tijd inzitten. Rose zorgde ondertussen voor een bak koffie verkeerd. Tijdens de ochtend wandeling hebben we besproken wat te gaan eten vanavond, en dat wordt een broccoli cashewnoten rijstschotel. Dat klinkt goed. Rose en ik gaan zometeen even de ingrediënten halen hiervoor en gelijk even oud papier en glas wegbrengen. Tot nu toe gaat de dag behoorlijk goed, maar ik ga bij terugkomst toch wel nog even voor dik een uurtje onder zeil, omdat dit me goed doet.

KRO detectives

Vanmorgen hebben Hot ik ik een beetje gestecheld en hebben we tijdens ons ontbijt naar een dvdtje gekeken. Dit keer was Dalziel & Pascoe aan de beurt. We zijn beiden grote fans van de KRO detectives. http://detectives.kro.nl/ Zoals Hot al schreef heb ik een box met de eerste afleveringen van die serie aan hem cadeau gedaan. Dat zie je, wat zien ze er nog jong uit. Om terug te komen met rechter John Deed. We denken ook dat er met een knipoog wordt gerefereerd naar de Chineese rechter Tie. In het Engels wordt hij Judge Dee genoemd. Dus jullie begrijpen het. Vanmorgen is Hot met ons meegelopen voor een toch aardige wandeling. Jesse laat ons graag uit. We hebben een lievelingswandeling. Die loopt via het oudste stadspark van Nederland. Dan gaan we naar de Maasboulevard en daarna zien we meestal wel. Nemen we de lange of korte weg naar huis, naar ons ontbijt. Het blijft een fijne plek om te lopen. We zien van alles van woonschepen tot transportschepen. Allerlei kranen en vreemdsoortige constructies. Dan heb ik het niet eens over de seizoenen. We maken dan ook graag foto’s en dankzij het digitale tijdperk kunnen we schieten wat we willen. Met die rolletjes was het toch wel uitkijken qua prijs voor de aanschaf en afdrukken. We doen dit zelf en ook de afwerking. We snijden er heel wat vanaf. Soms maken we ook gebruik van de filters. Zoals met al die technieken is kunst de kunst van het laten en dat leer ik door te oefenen enz. Vanaf het moment dat ik een fototoestel kreeg van Hot probeer ik de stad waarin we leven te zien als een toerist, dan zie ik meer. Deze twee foto’s zijn dus ook een onderdeel van een groot leerproces en later volgen er meer.

Weer iets beter

Vanmorgen vroeg stond de wekker, ik was al eerder wakker geworden van de pijn maar ik had gewoon nog geen zin, en het was zo lekker in bed dat we wel een keer of vier vijf , de wekker hebben laten gaan voor we eruit kwamen. Daarna heeft Rose me even geknipt met de tondeuse. Daarna medicatie uitgezet en genomen, en voorzichtig met zijn drietjes naar het Sterrenbos gelopen. Jesse had het lekker naar haar zin en deed het goed. We hebben haar steeds goed in het zicht gehad. Ik vond het ook prettig dat mijn tweede wandeling goed verliep. Ik heb geen momenten gehad van uitputting of zure benen of kortademigheid. Langzaam gaan uitbreiden dan maar om weer een beetje conditie terug te krijgen. Rose had vanmorgen het idee geopperd om even naar de zonnebank te gaan, en aangezien ik de waardebon van de zonnebank ter ere van mijn verjaardag nog had liggen hier gelijk gebruik van gemaakt. Dat was heerlijk.

Daarna hebben we gezamenlijk ontbijt gemaakt en dit voor de tv genuttigd. Rose koos voor een aflevering van Judge John Deed, een heerlijke eigengereide rechter, die allerlei mensen op een fantastische manier dwars ligt, en eigenlijk altijd kiest voor een heel serieuze behandeling van vooral de slacht-offers. Vooral aan politieke rechtspraak houd hij niet. Het was een genot om een van de cadeaus voor mijn verjaardag te aanschouwen.

Na anderhalf uur hebben Rose en ik taken verdeeld. Ik ben begonnen aan de nogal grote chaos in de keuken en Rose is de was gaan doen en ophangen. Nu hebben we even tijd voor onszelf. Rose speelt een spelletje en heeft me uitgenodigd met haar mee te doen. Ik heb ervoor gekozen een kop koffie te zetten en even mijn symptomendagboek en een logje te schrijven. Vanmiddag om 17.30u hebben we een tafeltje besproken bij “de Kleine Visser”, op de Nieuwe Haven in Schiedam. We gaan daar een officieel einde breien aan onze week vakantie. http://www.le-pecheur.nl/De%20Kleine%20Visser.htm

We wilden hier al eerder naar toe maar bij aankomst bleek het hier zo druk dat je maar beter kunt reserveren. Dat hebben we alvast weer geleerd. Een verslagje volgt vast.

Een luie zaterdagmiddag

Vanmorgen stond ik in de zaak met Corrie. Zij gaat de laatste tijd met onze vaste inkoopster Ans mee. Ans loopt al jaren bij de winkel en tot nu toe deed zij de inkopen in haar uppie samen met haar man die het rij en sjouwwerk verricht. Corrie dacht eerst dat zij het inkopen niet zou kunnen en ze is als de dood dat ze iets verkeerd doet en daardoor op haar donder zou krijgen. Het valt haar reuze mee en ze begint er zowaar wat schik in te krijgen. Ook kwam de stagiëre meedraaien. Ze doet dit samen met haar tweelingbroer. Zij komt de ene zaterdagmorgren en haar broer de andere. Ze wisselen elkaar af zogezegd. Ze zitten op het gymnasium, geloof ik, en de stage die ze volgen is de sociale stage dat laatst ingevoerd is. Ze vinden het zo leuk bij ons dat ze twee jaar bij ons blijven. Gezellig dat jonge grut bij ons en je leert weer met andere ogen kijken. Hot ligt boven te slapen. Daar knapt hij zo van op. Het doet me deugd dat hij deze tijd voor zichtzelf neemt. En ik heb nu even de tijd om naar fijne muziek te luisteren. Ik luister nu naar hele rustige muziek waar je fijn mee kunt wegdromen. Ik ben nu op dit moment anan het luisteren naar Bridget St.John, cd Ask me no Questions. Zoals ik gewoon ben geraakt kijk ik even op het web of er een site van haar is. Tot mijn grote verwondering niets dus. Ze wordt hier en daar genoemd, samen met een andere artiest dat wel. Zij maakt simpele muziek samen met haar gitaar en soms wat ritmische begeleiding. Daarvoor was Pearls before Swine in de cd speler. Ik ben er van gaan houden door de teksten en de instrumenten die gebruikt worden. De instrumenten zijn gevarieerder dan de gewoonlijke drums, bas en gitaar. Daar was er wel wat te vinden op het net. http://blokhuis.radio6.nl/2008/02/01/pearls-before-swine/ Deze site is welliswaar niet de originele maar de schrijver verwoordt het veel beter dan ik kan. Wanneer deze muziek in de smaak valt kun je ook naar muziek lusteren van Nick Drake. Hij heeft maar 3 lp’s gemaakt, alledrie zijn het juweeltjes. De eerste spreekt me toch het meeste aan. Deze heet "Five leaves left", ironisch stierf hij ook 5 jaar later door een overdosis. Hij was een heel verlegen mens die veel last had van plankenkoorts en dat is toch wel dodelijk voor een artiest. http://www.kindamuzik.net/achtergrond/nick-drake/de-stilte-van-nick-drake vertelt van zijn leven. Ik hoop dat iemand nieuwsgierig is geworden en naar deze heerlijke rustige muziek gaat genieten.

Schanulleke, Texel

Het is nu bijna anderhalf jaar geleden dat Rose, Jesse en ik op Texel waren. We vierden toen dat we al 25 jaar samen waren. We hadden toen een caravan met veel luxe gehuurd op Dennenoord. We hebben erg genoten daar, en veel gebruik gemaakt van de in de caravan aanwezige sauna en zonnebank. De ligging was ook mooi, alleen waren ze daar vergeten te zeggen dat de dichtsbijzijnde bushalte erg ver weg was en dat de aanwezige supermarkt gesloten was tijdens de novemberperiode, juist toen wij er waren. We waren zodoende verplicht om veel te wandelen. Tijdens een van die wandelingen kwamen we Kees tegen die ook aan de wandel was met zijn hond Truffel, ook een pracht beest. Via de honden kwamen we aan de praat, en hij vertelde dat hij samen met zijn vrouw ook een klein huisje had voor de verhuur, maar dan midden in badplaats "De Koog". We werden enthousiast van alleen zijn verhaal al, en dat werd eenmaal thuis in Schiedam teruggekomen en op de site www.schanulleke.eu keken nog enthousiaster.

Het huisje is klein, zoals de naam al in zich draagt, ligt midden in het dorp aan de Brink 13. Bij het contract welk we kregen toegestuurd, bleek al dat de verhuurders Kees en Joke er bij aankomst niet zouden zijn, en hoe we toch eenvoudig het huisje in zouden kunnen. Wij kwamen er afgelopen vrijdag aan iets na 14.00u. We ervoeren het huisje als zeer knus, welkom en vooral ook compleet ingericht. Ik heb net even via google earth gekeken of ik de Brink in De Koog kon vinden en zie hier het resultaat: Links onder het wijkje naast het bos, dat is de Brink.

Je kunt daar gewoon het adres intypen en dan ben je er al.

Over het huisje en zijn compleetheid. Alles is klaar voor gebruik. Het bed is gebouwd in een soort nis die daardoor lijkt op een bedstee. Het bed is lang genoeg voor mij, dus geschikt voor 2meter, en niet al te breed. Dat het bed goed is kan ik iedereen garanderen. Door omstandigheden heb ik er vaker ingelegen dan ik wilde, maar dat kwam niet door het bed. Boven het bed een tv met afstandsbediening. Tegenover het bed de deur naar de kleine gecombineerde natte ruimte, waar een net toilet. een wastafel en een heerlijke douche aanwezig zijn. Vooral die douche met een krachtige straal was een weldaad. In de woonkamer, van waaruit een kleine vrije binnenplaats zichtbaar en bereikbaar is, zie je gelijk een tv, een stereo cd, mp3, radio speler en een dvd speler. Zelfs voor de nodige dvd’s, boeken, informatie en dergelijke is gezorgd.   Als je door te klicken op die foto met Jesse zal je zien dat zelfs het kleine keukentje voorzien is van een koelkast met vriesvak, een vierpits gasstel, het een en ander aan basisvoorraad, zoals wat thee en bijvoorbeeld zout en suiker. Achter Jesse zie je zowel een oventje als een magnetron, en ja je kunt zelfs kiezen uit een gewoon koffiezetapparaat of een senseo.   Dit zijn nu typisch zaken waardoor ik me heel snel thuisvoel. Dat gold overigens ook voor Rose en Jesse. Laatstgenoemde kreeg van Kees speciaal een stoffen mand, die samen met haar eigen dekentje al snel haar nieuwe thuisplek was. Hij bracht ook nog snel een voeder en water bak. Maandag toen hij even kwam vragen hoe alles ging, had hij speciaal voor Jesse een flinke verse lamsbout bij zich. Bij dit bezoekje van Kees kreeg hij dus ook te horen dat het niet zo goed met mij ging en dat we druk doende waren om weer richting Schiedam te gaan. Uiteindelijk was ook hij degene die ons met bagage en al dinsdagmorgen even naar de boot bracht en we kregen omdat we de week niet vol konden maken zelfs een deel van de huur terug, zonder te vragen.

Wij hebben ons er ondanks de gezondheidsperikelen er ons bijzonder welkom gevoeld, en aan Kees en Joke laten weten dat we als de gezondheid het toelaat zeker terug zullen keren. Tot zover het stukje over Schanulleke, aan de Brink, te De Koog. We kunnen het een ieder aanbevelen.

Texel, ziek zijn en terugkomst.

Waar zal ik dit verslag gaan beginnen. Om te beginnen zouden we pas vrijdag de 22^ste terugkomen uit Texel, en zolang is het dus niet geworden. Eigenlijk kregen we, of liever gezegd, ik de eerste dag, de 15^e  al last van koortspieken. Rose had daar natuurlijk ook last van en niet te vergeten Jesse. Die eerste dag van onze vakantie legde ik de oorzaak nog bij onze zware bepakking, de lange reis, en de misschien te dikke jas en kleding. Ik begon pas te denken aan koorts toen ik Jesse bij aankomst even de duinen en de zee wilde laten zien, en ik merkte dat ik nauwelijks een heuvel op kon komen en om de 200meter stil kwam te staan met pijnlijke sleutelbenen en hele zure benen. We zijn desondanks wel dingen gaan ondernemen, maar we moesten die dag en overigens ook het hele weekeind extreem rustig aan doen. We waren niet in de positie zoals thuis, dus temperaturen konden we niet i.v.m. ontbreken thermometer. We hebben maandag bij de verhuurder van ons huisje een thermometer geleend, en op basis van erg onrustige nachten, waarbij ik maar bleef draaien, die zure benen, de benauwdheid, het piepen, de koorts van maandagmorgen 39.5 met al 1200mg Ibuprofen in het lijf, hebben we geprobeerd hulp te vinden via onze reisverzekering.

Rose opperde dat ik nu tijdens dit schrijven misschien eerst maar eens even moet gaan rusten, en daar heeft ze al eerder gelijk in gehad. Dat soms we 2 á 3 uur rusten heeft me de afgelopen week ook goed gedaan en erdoor gehaald. Ik ben benieuwd of het me nu ook gaat lukken want de wanhoop van wat dit nu weer is is soms moordend. Slecht voor mijn humeur, en om gek van te worden.

Nu dus weer enkele uren later. Geslapen heb ik niet, maar ik ben wel wat uitgeruster, en denk de woorden te kunnen vinden om mijn onzekerheid kenbaar te maken aan mijn dokter.

Beste dr. G.                                                                                    Schiedam, 20 februari 2008

Vorige week op de 13e februari hadden we een afspraak met elkaar en ging ik na ook de uitslag van mijn longfunctie onderzoek te hebben doorgesproken met U behoorlijk blij naar huis, op zak met een verder afbouwschema prednison en de conclusie dat de stop in de groei van mijn spierontsteking eigenlijk veel eerder bereikt lijkt dan waarop U als ik rekenden.

Vrijdag de 15e ging ik daaropvolgend met mijn vrouw en hond per trein richting Texel om er lekker een weekje uit te zijn. Alles zag er goed uit en we hadden er alle drie zin in. Al tijdens het lopen naar de trein met bepakking zonder enige haast ging ik magistraal transpireren. Ik dacht het is koud, en misschien ben ik te dik gekleed, en ik droog in de trein wel op. Zo gezegd zo gedaan. Het beeld veranderde echter niet, en het bleef de gehele reis t/m Texel zo met wisselende temperaturen of koortspieken. Ik was nog niet van plan om onze plannen te laten saboteren, maar helaas bleven deze wisselingen zo en zijn we dinsdag, heel moeizaam per trein weer teruggekeerd naar Schiedam. De klachten houden ook op dit moment van schrijven nog aan.

Wat is nu precies mijn vraag: Voordat ik bij U voor het eerst kwam ben ik in december 2006 voor de eerste keer bij mijn huisarts …… geweest met deze klachten (pijn in schouders nek en sleutelbenen- kortademig- hoge koortspieken- benauwd- hartkloppingen overal- zure spieren) In eerste instantie dacht hij net als ik aan griep, alleen die snelle wisselingen in temperatuur die ik van hem moest meten kon hij niet goed plaatsen. Hij heeft me uiteindelijk ook aangemeld via eerst de internist, en daarna bij U. Die periodes van wisselingen in temperatuur kwamen ook voor tijdens mijn episode vlak voor Kerst 2007 toen ik ook totaal voor pampus in bed kwam te liggen, denkende aan een allergie voor Naproxen(dit na stoppen Diclofenac en Paracetamol n.a.v. bloedbeeld, maar ook nu twijfelende aan die conclusie.

Ik weet van gekkigheid niet meer wat te doen, heb n.a.v. bemoeienis van een arts van de ANWB Alarmcentrale ook grote moeite gehad om überhaupt terug te mogen reizen. Doe ik iets fout? Kunnen dit bijwerkingen zijn? Is de diagnose wel correct, nu deze rare klachten lijken aan te houden terwijl ik misschien te vroeg te blij was met het feit dat de groei voorlopig onder controle lijkt/leek? Ik word er bij tijd en wijle wanhopig van.

Snapt U mijn vraag?

Wat kan ik doen?

Denkt u aub met me mee

Hartelijke groet

Dit bovenstaande zojuist verstuurd. Nu ga ik even verder waar ik eerder stopte het onderstreepte woord reisverzekering. Een advies, wat ik concludeer uit het buitengewoon moeilijke in contact komen met mijn ANWB reisverzekering. Nadat onze laatste auto op de parkeerplaats achter ons huis in drie fasen gesloopt was hebben Rose en ik be
sloten om ons ANWB lidmaatschap op te zeggen en te veranderen in een doorlopende reisverzekering. Hier hadden we tot afgelopen maandag nog nooit gebruik van hoeven maken, dus ook nog geen ervaringen mee. Om 08.00u belde ik het hoofdkantoor in Hoogeveen. Daar werkte nog niemand, maar dit hadden we op de polis doorgekregen als alarmnummer. Ik dacht al wel, dit komt niet erg professioneel over. Toch om 09.00u maar opnieuw gebeld. Na ongeveer een kwartier on hold met een afgrijselijk muziekje werd ik aangehoord door een van hun medewerkers, die me vertelde dat dit niet het alarmnummer was. Mw. Was vervolgens zo vriendelijk om me het nummer te geven van de ANWB Alarmcentrale. Toen ik deze aan de telefoon kreeg (ik had alleen het ooit voor nood aangeschafte prepaid mobieltje bij me) kreeg ik het volgende keuze menu. Ik was beland bij de wegenwacht. Door uiteindelijk te kiezen voor binnenlandhulp, kreeg ik in ieder geval weer een medewerker te spreken, die me vervolgens zeker twintig keer heeft doorverbonden. Daar kreeg ik bij ene Kees om 10.00u een volledige intake, er werd me tot 4 maal toe gevraagd om polisnummer, postcode, huisnummer, daarna werd me uitgebreid gevraagd naar verblijfplaats, redenen van hulp verzoek, of ik al een dr. bezocht had, en uiteindelijk zei deze Kees me dat ik in ieder geval voor tweeën gebeld zou worden door iemand van de ANWB Alarmcentrale, die de repatriatie naar huis dan verder zou regelen. Hetgeen er als tegoed nog op mijn telefoontoestel stond was op en de volgende opwaardeer kaart van € 20,- was er ook al door. Rose heeft nog een nieuwe gehaald, want ik verwachte dat het getelefoneer nog niet was afgelopen. Ik ben van 10.30u tot 14.00u naar bed gegaan, me erbarmelijk voelende. Rose heeft zich met Jesse bemoeid, en heeft lekker gelezen. Om 14.00u was er natuurlijk nog niet teruggebeld, en ben ik toch maar weer met Hoogeveen gaan bellen, waar ik uitgelegd heb dat ik erg weinig had aan de wegenwacht alarmcentrale. Uiteindelijk kreeg ik toch geen ander nummer, dus via de wegenwacht uiteindelijk bij het ANWB Contactcentrum terechtgekomen. Om ongeveer 15.00u had ik toen uiteindelijk iemand in Den Haag aan de lijn die me vervolgens weer een volledige intake gaf. Deze dame, die overigens buitengewoon correct, voorkomend en bezorgd uitte, zocht uit wat er met de gegevens van mijn melding van die ochtend gebeurd was, maar er bleek geen enkele melding door die Kees te zijn gedaan. Vervolgens wilde deze mw. Nog veel meer weten. Ik moest z.s.m. naar de Huis Artsen Post in Den Burg, of de dr. aldaar zover zien te krijgen dat die mij zou komen opzoeken. Vervolgens wilde de dr. niet komen, wilde dat mijn specialist of huisarts haar zouden bellen, haar wat gegevens verstrekken en dan zou zij bereid zijn om een medische verklaring naar Den Haag te faxen. Vervolgens mijn huisarts gebeld, en de specialist. De specialist kon ik niet bereiken, maar de assistent wel en die zij dat ze het maar een vreemde gang van zake vond. Dit verteld aan de Huis Artsen Post, die zei dat ze nu toch voldoende gegevens had voor die fax. Vervolgens Den Haag gebeld om door te geven dat de fax eraan kwam. Om 16.45u werd ik terug gebeld uit Den Haag, met de nodige vervolg vragen, ze zei dat ze niets kon met de fax en dat de dr. zei dat ik gevraagd had voor liggend vervoer naar huis. Ik heb Den Haag duidelijk gemaakt dat ik daar nooit om gevraagd heb, en dat het wat mij betreft alleen ging om vervoer naar huis zonder dat die bepakking en de hond zorgen voor overbelasting. Ook uitgebreid verteld over de diagnose poli-myositis, en het advies me in ieder geval niet over te belasten. Mw. Gaf me vervolgens de opdracht naar de H.A.P. te gaan, en me daar door de dr. te laten onderzoeken, want zonder goede medische verklaring konden ze niets voor me doen. Ik gebeld met de H.A.P. Daar mijn gegevens opnieuw verstrekt. Nogmaals gezegd dat ik met een prepaid toestel belde en gevraagd me even terug te bellen. Dat laatste was onmogelijk zei de telefoniste, en ik heb haar nog horen zeggen dat ze met de dr. zou gaan overleggen, maar dat het vandaag verder toch onmogelijk zou zijn aangezien er volgens haar gezien mijn adequate gedrag aan de telefoon toch geen haast bij zat. Toen hield mijn telefoon er weer mee op. Rose is nog snel naar de Super gegaan voor een nieuwe opwaardeer kaart, want het was inmiddels 17.55u. In alle hecticiteit vroeg ik aan haar om het verkeerde merk opwaardeerkaart, ook beginnend met een T. Terug van de super kon ik dus nog de telefoon niet opwaarderen, maar we waren dus wel weer € 20,- kwijt. We konden gelukkig wel even het toestel lenen van de verhuurders van ons huisje Kees en Joke. Toen ik daarmee de H.A.P. belde bleek deze gesloten tot de volgende morgen, zonder noodnummer. Hiervan Den Haag weer even in kennis gesteld, helemaal gefrustreerd door de ellendige gang van zaken. Vanuit Den Haag werd er die avond nog 4 keer gebeld, steeds met adviezen, soms op dwingende toon. De bezorgdheid en het feit dat de mensen daar met een arts achter de hand met me meedachten was prettig, maar geen van die goedbedoelde adviezen hielpen echt. Eerder maakten de goed uitgelegde adviezen me nog bezorgder en angstiger, terwijl het feit dat het nu al avond was en men nog steeds niet voor hulp hadden kunnen en/of willen zorgen maakte het toch tot een bizarre ervaring. Het laatste telefoontje bestond eruit, dat nadat ik had laten weten dat Rose en ik inmiddels voor vervoer richting de boot hadden gezorgd, en uit pure nood en gebrek aan medewerking ons genoodzaakt voelden om per trein op dinsdag huiswaarts te gaan, dat de mw. Aan de andere kant van de lijn, ons aanbood om na onderzoek en mogelijk opname in Den Helder dan op hun beurt zouden zorgen voor vervoer per taxi naar Schiedam. Uiteindelijk zijn Rose en ik moe gaan slapen en zijn gisteren tegen alle adviezen in zelfstandig naar huis gegaan. Het was een vermoeiende reis waarbij Rose alles gedaan heeft om me te ontlasten, en we waren allebei erg blij dat we rond 14.00u weer in Schiedam waren. Vlak voordat we aankwamen belde Den Haag nog even op om te vragen naar de laatste gang van zaken en hoe ik me voelde. Opgelucht vroeg de mw. Die me belde of ze mijn dossier nu mocht sluiten. Ik heb maar ja gezegd en ben vlak na thuiskomst met 38.4 graden koorts mij bed ingegaan, vast van plan zijnde het lidmaatschap op te zeggen, en een klacht in te dienen bij de ANWB.

Tot zover het verslag over de beslommeringen die er waren om terug te komen in Schiedam. We hebben ook nog fijne herinneringen opgedaan in Texel, maar daarover later meer. Gegroet.

Weekje weg naar Texel.

We hadden een leuke avond uit gisterenavond in Delft. We hebben heerlijk Arabisch gegeten, en er was speciaal voor mij, ter ere van mijn verjaardag een taart gebakken, en dat was heel lang geleden. We hebben daar erg van genoten. Verder kreeg ik een hoofdmassageapparaat. Hartstikke leuk.

Zoals jullie zien ben ik een Valentijntje. Een collega van me maakte me er via een logje op attent dat dit jaar opnieuw volgens de Chinese jaartelling het jaar van de Rat is. Het Chinese Nieuwjaar is afgelopen Zaterdag begonnen. Een leuk stukje hierover is te vinden op http://spinnetjesgezin.web-log.nl/

Bij thuiskomst rond 00.15u kreeg ik nog de nodige cadeaus van Rose. Ik heb 3 manga’s gekregen over Hiroshima. Een prachtige dramatische reeks. Daarnaast had ze voor mij een DVD box gekocht met daarin vijf eerste afleveringen van spannende BBC Detectives, waar ik gek op ben.

Vanmorgen vroeg moest ik na een korte ronde met Jesse al voor de derde keer naar de tandarts. Mijn wortelkanaalbehandeling van mijn verstandkies is afgerond. Als deze zorgvuldig gevulde kies nu een half jaar zonder ontstekingen blijft dan moet er alsnog een kroon overheen, want van de kies zelf is niet veel meer over, hij was er alleen niet uit te halen, en zeker nu niet, tijdens de kuur met Prednison.

Verder zijn we nog een beetje aan het nagenieten over de uislag van de dr. gisteren. Gisteren kon ik nauwelijks geloven dat de groei nu al uit de ontsteking is en dat het proces tot stilstand lijkt gedwongen, maar laten we voorlopig maar rustig afwachten hoe dit alles verder gaat. Juichen kan altijd nog

Verder stond de dag in het teken van inpakken voor Texel. Morgenochtend pakken Rose, Jesse en ik de trein richting Den Helder, en zijn we dus een weekje uit de lucht. Een verslag over hoe we het daar hebben zal zeker volgen. De groeten dus, en tot over dik een week. We hebben er alledrie zin in.

Texel, here we come!

Tot grote vreugde kan ik jullie vertellen dat we er een week vandoor gaan. Een week dus géén logs of foto’s te delen. Voor de trouwe lezers is het misschien afkicken. Sterkte daarmee en eerlijk gezegd denk ik dan; Dat is jullie probleem! Tot dan! Groeten mede namens Hot, Rose.