Druk en veranderend

Alles is aan het veranderen op het werk. De bezuinigingen slaan hard toe. Personeel verdwijnt. Ik heb het er al eerder over gehad. Het laatste nieuwe is nu dat patienten eigenlijk niet meer op verlof mogen. Ze mogen dus niet meer oefenen, want de verzekering betaald de dagen dat patieneten op verlof gaan niet meer. Dat je daardoor een zevende of twee zevende aan inkomsten misloopt als ziekenhuis daar wordt niet bij stilgestaan, terwijl er natuurlijk toch wel personeel en zorg moet zijn. Het wordt hoe langer hoe gekker.

Op zich kan ik goed snappen dat de uit de hand gelopen kosten teruggebracht moeten worden maar tegelijkertijd is de maximale opnameduur al teruggebracht van drie maanden naar 6 weken en die gaat als het aan de regering ligt terug naar 3 weken. Wat kan je mensen dan nog bieden? Is de grote vraag. Alle inzet die je pleegt is al bij aanvang zinloos en dat komt ook de motivatie van het personeel bepaald niet ten goede.

Ik ben heel benieuwd waar het naar toe gaat. Morgen gaan er in ieder geval al twee mensen met ontslag die er eigenlijk nog helemaal niet aan toe zijn. Ik ben heel benieuwd hoe het hen zal vergaan en wanneer zij weer op de stoep staan.

Kaalote

Het is weer zo’n dag. Met moeite kunnen wachten totdat het de 26ste was, want dan zou mijn baas met me spreken over het door haar zo geliefde onderwerp Nachtdiensten. Tien minuten van te voren een belletje. Mijn baas: Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik moet ons gesprek uitstellen.

Nu zijn er inderdaad allerlei zaken die het het management moeilijk maken momenteel, en ze hebben het dus druk. Bijna niemand werkt op zijn normale werkplek, het computersysteem is ontregeld, er zijn zieken en veel mensen die om andere redenen niet aanwezig kunnen zijn. Dit alles moet opgelost worden zonder flexers en uitzendkrachten dus de druk om de zaak draaiende te houden is groot en kennelijk is dit gesprek over de nachtdiensten nogt steeds niet zo urgent dat het voorrang behoeft.

Ik belde direct Rose, want die is net zoals ik gespannen en nieuwsgierig over waar dit gesprek eigenlijk toe zou moeten leiden. En ze reageerde dan ook pissig.

Dom Klote Rondje

Nu zou ik ook willen dat het gesprek achter de rug was, en ik kan net zo vaak tegen mezelf zeggen, maak je nu niet druk, je behandelaar, je huisarts, de bedrijfsarts, je vrouw en iedereen met een normaal werkend verstand staat achter me, maar dat helpt toch niet echt de spanning de wereld uit.

De mensen die zich afvragen waar komt die titel vandaan. Ik zei eerst K… en daarna Kl…., maar als ik die woorden opschrijf dan heeft de webmanager weer het recht deze site af te sluiten. Zodoende. Eigenlijk ook wel schateren he!!

Ik ga nu maar eens aan het werk. Het eten moet in de ovens, en daar heb ik voorlopig flink afleiding aan. Tot nu toe heb ik een slechte dag. Mijn Chemo van vanmorgen viel niet lekker, en de misselijkheid is nog steeds niet weg, maar dat zal nu ieder moment wel afgelopen zijn. Hoop ik. Voor nu besluit ik dit stukje. Het was goed toch weer even van me af te schrijven.

Waar ben ik aan begonnen?

Woensdagavond hadden Hot en ik een mini vergadering bij ons thuis met een aantal medebewoners van onze flat. Een tijdje geleden had ik, simpele ziel, aangeboden om voorzitter te worden van onze vereniging van eigenaren. Ik wist toen niet in wat voor wespennest ik was gestapt. Ik wist niet wat voor puinhoop deze VvE was. Er was een voorzitter (al 14 jaar), geen bestuur. Hij is niet de enige waar de fout ligt. Ook de mede bewoners hebben boter op hun hoofd, want allemaal lieten ze het gebeuren. Ik heb 2 1/2 jaar lang geluisterd en elke keer bij de vraag of er iemand was die deze taak op zich wilde nemen, zaten ze allemaal te fluiten in het donker. Er is een VvE beheerder die eerst secretaresse van de vorige beheerder was en dit van hem heeft overgenomen. De rekeningen en offertes kloppen voor geen meter. Er worden halve waarheden verteld, de medebewoners worden afgeblaft als haar wijsheid in twijfel word getrokken. Zo was de standpijp vorig jaar gerepareerd en de gaten werden bedekt met triplexplaten. Door deze slechte VvE beheerder zagen we ons genoodzaakt een aantal offertes aan te vragen van andere beheerders en een van hen was zo vriendelijk om ons erop te wijzen dat de verzekering dit eigenlijk erg prettig vindt want bij een brand wordt alles nog eens versneld omdat die platen niet brandwerend zijn en zij daardoor niets hoeven te betalen. Er worden voor allerlei werkzaamheden niet minstens 3 offertes gevraagd, gewoon een bij een bevriende zaak. Dus, vanavond komen we weer samen want er moeten beslissingen worden genomen. Er moet een bestuur komen die de zakelijke beslommeringen samen onderzoeken, er moet een andere VvE beheerder komen die transparant werkt. Maar vanavond komen we weer samen, tenminste diegene die er gisteren waren, zetten alles op papier en sturen deze naar de  medebewoners. Kortom, er moet van alles veranderen, anders doe ik het niet!!

Engels huwelijk

Er zit hier een trotse Hot naast mij. Zo’n 2 á 3 weken kregen we een telefoontje van een oude, en dierbare vriend die we al zo’n 30 jaar kennen met groot nieuws. We wisten al dat hij z’n Engelse Rose ten huwelijk had gevraagd. Ik zag het meteen voor me. Zij, zittend of liggend en hij op zijn ene knie en een rose in zijn mond geklemd en al lispelend “het aanzoek” doende.

huwelijks aanzoek

En zij sprong verheugd op, nam hem in haar armen en droeg hem naar hun nest en accepteerde zijn verzoek. Het zal heus niet zo zijn gegaan maar ik vond het wel een leuk beeld. Maar om een lang verhaal kort te maken. ZE GAAN TROUWEN!! In de mooie maand van juli. Het gaat gebeuren in Engeland in een prachtig landhuis en er werd gevraagd aan Hot of hij de ambtenaar van de Burgerlijke stand wilde zijn. Dat hakte erin.  Zo, van BONK!! Wie? Ikke? Wat? Kan dat? JA, DAT KAN. Dus, nadat de hoorn was neergelegd keken we elkaar aan. Dit hadden we niet verwacht. Zomaar, onverwachts naar meen van mijn lievelings eilanden gaan, Ik ben gek op de U.K. maar door die vermaledijde ziekte is het moeilijk een vakantie te plannen. En toen kwamen de praktische zaken. Hot moet vrij zijn en hij sprong achter zijn pc om de roostermakers te vragen of ze hem vrij willen plannen. Dit moet tegenwoordig ruim van te voren gebeuren. Zoeken naar een logeeradres voor Jesse. Het bleek dat de mensen op ons vaste adres op vakantie zijn maar, Juliette had gelukkig nog een plek in haar huis.

Hoe het begon !!

Ook in gedachten zit Hot nu te bedenken wat en hoe zo’n Burgerlijk mens het ritueel vorm geeft. Ik adviseerde hem om aan Philippe en Sheila te vragen zelf de huwelijks belofte aan elkaar te schrijven. Voor de rest wordt het toch een avond bij elkaar zitten en alles bespreken. Een tijd geleden spraken Philippe en ik elkaar en hij vertelde me dat hij de moed had gekregen om de grote stap te wagen door te zien hoe Hot en ik samen al meer dan 30 jaar samen, door dik en dun, door het leven gaan. Ik was vandaag een van mijn lievelingsschrijvers aan het lezen. De schrijver = Kahlil Gibran. Het boek = De Profeet en is in 1927 geschreven. De tekst is prachtig.                                                                                                       

Kahlil Gibran

                                                      En Almitra sprak opnieuw en zei: Wat kun je ons zeggen over het huwelijk?              En hij antwoordde:

Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.

Je zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.

Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.  

Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamenzijn.    

Laat de  winden de hemels tussen, je dansen.  

Hebt elkaar lief, maar maakt van de liefde geen band:

laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.

Vult elkaar bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.

 

Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.

Zingt en danst tezamen en weest blij, maar bent ieder alleen,

zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.

Geeft je harten, maar geeft ze niet aan elkander in bewaring.

Want alleen de hand des levens kan je hart bevatten.

En staat tezamen, maar niet dicht bijeen:

want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf, en de eik en de cypers groeien niet in elkaars schaduw.                                                                                                                                                                                                                 

 

 

 

 

 

 

 

 

Raar werken

oude werkomgeving

Vanmiddag kwam ik op het werk, bleken geen van mijn collega’s in de patiënten dossiers te kunnen. Gevolg: Ik moet voor zowel de nacht, de ochtend als mijn eigen dienst rapporteren. Er is een vreemdsoortige computerstoring gaande waardoor maar 1 computer per afd. toegankelijk is, en dan nog alleen voor een enkeling. Kennelijk ben ik zo’n enkeling, en zodoende heb ik ook voldoende te doen. Ik merk wel dat deze computer werkt op een oude setting. Vreemd, want sinds een week of twee was er een nieuwe werkomgeving, en dat heeft het nu kennelijk even begeven. Wel heel lastig. je merkt nu hoe afhankelijk we zijn geworden van de computer. Deze oude werkomgeving is nu bijvoorbeeld niet meer aangesloten op de printers, dus printen is er dit Weekend ook niet bij.

met pen en papier

Toch ben ik lekker aan het werk. De afgelopen drie dagen vrij waren goed en ik ben ondanks veel pijn en mijn chemo op donderdag behoorlijk uitgerust. Ik kan me redelijk concentreren en ben beter in staat om ook het gesprek over de nachtdiensten van as. donderdag gewoon op me af te laten komen en ik maak me daar momenteel veel minder druk om dan op het moment dat ik te horen kreeg dat ondanks goeie afspraken daarover gemaakt op 31 oktober 2011, mijn baas hierover wil praten. Ik denk nu maar, praten staat vrij en ik heb mijn behandelaar, mijn huisarts, wen de bedrijfsarts achter me staan, en in het uiterste geval heb ik ook nog een rechtsbijstandsverzekering. Het feit dat ik al een behoorlijke tijd stabiel ben komt zuiver en alleen door de verregaande aanpassingen aan mijn/ons leven en de zorgvuldig opgebouwde vaste structuur. Ieder normaal of logisch denkend mens zal dat toch kunnen inzien. In ons eigen thuisleven zorgt het ook voor verregaande zaken, zoals niet meer op vakantie gaan, iedere dag slapen op een vaste tijd enz. enz.

Hier op het werk heb ik ondertussen het merendeel van de verplichtingen er op zitten dus nu kan ik weer bij de patiënten gaan zitten. Het is een redelijk gezellige groep die goed met elkaar door een deur kan, dus de sfeer is zeker niet onaangenaam. Ook was er voldoende eten vandaag en zelfs over de kwaliteit heb ik eigenlijk geen klachten gehoord. Ik heb zelf nasi met saté en kroepoek gegeten.

Vanavond wordt ik afgelost door een nachtdienst die normaliter alleen in het naburige gebouw werkt, maar het is niet zijn eerste nacht hier, dus zal het overdragen wel meevallen. Ik hoop dat hij lekker op tijd zal zijn. Ik ga er weer eens mee kappen. De groetjes. 

derde dag vrij

Alweer de derde dag thuis. Ik kan daar nog altijd erg van genieten. Rose ook. We hebben genoeg te doen. Zo is Rose begonnen met haar laatste jaarverslag voor de WW.

Foto voor jaarverslag 2010

Een hoop werk. Een terugblik op een lang jaar waarin allerlei gebeurtenissen ons goed bezig hielden. Kortom ook genoeg te schrijven. Verder heb ik eindelijk verf gehaald voor de gang. Die wordt gewoon wit, en ik heb gisteren witte afwasbare verf gehaald bij de Action. Nu kunnen we langzamerhand op een moment dat het uitkomt de afwerking ter hand nemen. Verder hadden we gisterenavond een soort van voorvergadering met veel medebewoners. Zoals veel vaste lezers weten neemt Rose as. februari de voorzittershamer over van diegene die dat sinds de oplevering van ons appartementencomplex in 1997 heeft gedaan. Wijzelf hadden ook al een aantal niet al te beste ervaringen met de huidige administrateurs van onze Vereniging van Eigenaren, maar kregen gisterenavond wel heel veel heel erg beledigende en onbegrijpelijke zaken te horen dat ik denk dat we in de komende vergadering met de meerderheid van de bewoners zullen gaan besluiten naar een andere administrateur over te schakelen. Er waren enkele bewoners die zeiden dat dit wel iets was om zelf te gaan doen omdat dit zoveel geld zou schelen, maar dat hebben zowel Rose als ik direct van de hand gewezen want dat is naast veel te veel werk ook altijd een ondankbare taak, waar je erg veel verstand van moet hebben en waarvoor we de verantwoordelijkheid ook zeker niet willen nemen.

Onverantwoord

Wat ook duidelijk werd is dat er veel te veel onderlinge contacten zijn die allemaal zo hun eigen weg gaan. Het ontbreekt dus volstrekt aan transparantie. Een mooi voorbeeld was dat ik vanmorgen een briefje schreef aan de huidige VvE beheerders en direct een telefoontje terug kreeg. Ik heb daarop per brief/mail geantwoord dat de communicatie niet meer mondeling gevoerd kan worden want dat loopt keer op keer uit op verdraaiing van woorden en dus misverstanden.

Ik ben heel benieuwd hoe dat in de toekomst zal gaan. Wel heb ik onze belofte om gelijk vier vrijblijvende offertes aan te vragen bij andere VvE beheerders ingelost. Ik ben benieuwd wat zij te bieden hebben en voor welke prijs. Het hoeft niet persé voordeliger te zijn als de kwaliteit maar goed is en er niet allemaal broekzak vestzak contacten zijn. Ook de communicatie moet helder verlopen. Wat dat betreft is dit tijdperk waarin iedereen gelijk een cc’tje toegestuurd krijgt ideaal.

Vanmorgen zijn we met zijn drietjes lekker naar de markt geweest. Jesse had pech. Geen van de marktkooplieden liet haar iets proeven. Soms krijgt ze zowel van de poelier, de kaasboer, de viszaak e.d wat lekkers maar vandaag bleef het

likkebaardende lekkernijen voor Jesse

luilekkerland maar zonder daadwerkelijk lekkernijen voor haar. Wel een hoop gelik maar zonder resultaat. Het was wel kil buiten. Een buitengewoon koude en strenge wind. Ik was blij weer thuis te zijn. Hier brand de kachel. Morgen wordt weer een werkdag en zondag ook, maar dat kan ook leuk zijn. Ik ga het gewoon leuk maken. Dat is de enig werkende motivatie, en dat maakt het meestal wel weer de moeite waard. Ik ga nu een uurtje slapen, en dan hebben we nog een goed tweede deel van de dag voor de boeg. Voor nu is het weer genoeg. De groetjes. 

Zwemmen

Rose is aan het zoeken op de harde schijf naar foto’s die we zouden kunnen uitkiezen voor de voorpagina van het jaarverslag van afgelopen jaar. Het laatste verslag wat Rose met mijn hulp zal gaan maken,

gezocht bestuursleden

want zoals vaste lezers weten. Onze termijn als bestuurders bij de Wereldwinkel loopt in September af.

Ik ben na een goede dienst gisterenavond vandaag vrij en ben na het ontbijt bijna anderhalf uur gaan zwemmen. Ik was te vroeg, maar mocht omdat er bijna geen zwemmers waren alvast het water in. Eerste uur heb ik bijna alleen baantjes gezwommen. Tegenwoordig doe ik dat heel rustig. Er zit niemand achter me aan, en ook tel ik de baantjes niet meer zoals vroeger. Vroeger was alles wat ik deed op prestatie en snelheid gericht. Daar ben ik helemaal vanaf. Wel kwamen in het water ook nu de gedachten aan Ank weer heftig boven. Je krijgt als je elkaar zo vaak ziet en spreekt en zowel fijne, moeilijke als emotionele dingen met elkaar deelt dan krijg je een band met elkaar. Zo is het met de fysio beoefenaars in het zwembad als in de wachtkamer bij de gewone fysiotherapeut. Het feit dat er niet een soort van afscheid nemen is geweest bij Ank is wel een extra gemis.

Herinneringen

Toch is afscheid nemen ook hier in het zwembad met al die chronische zieken ook een regelmatig voorkomende zaak. Zo zien we momenteel Herman en zijn vrouw Maria helemaal niet meer. Niet omdat hij er niet meer is maar omdat zijn ziekte is verergerd en hij nu zo slecht is dat zwemmen gewoon geen optie meer is.

Nu kijk ik naar buiten. Ik heb voordat ik ging schrijven anderhalf uur geslapen. Sindsdien is het gaan miezeren. Rose heeft Jesse uitgelaten en toen ze binnen kwamen zagen ze er geheel en al bemiezerd uit, alsof ze gezwommen hadden. Jesse en Rose hadden allebei zoiets als van moet dat nu. Wat een weer. Ik zelf heb ook liever kou dan dat het zo vochtig is. Bah. Wel vind ik het heerlijk om een dagje thuis te zijn. Lekker even afstand en vrijheid. Van het weekend is het weer werktijd. Tot die tijd weinig verplichtingen. Wel zijn we van plan om morgen verf te gaan kopen voor de gang. Voor de rest ontspannen we samen.

Ik heb me net even goed ingevet, want als je in chloorwater zwemt dan kan je huid dat goed gebruiken. Dat voelt gelijk weer een stuk soepeler en aangenamer. Ik ga mijn stukje besluiten. Voor nu gegroet. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

K

Oh, wat is het soms moeilijk om de stemming erin te houden. De sfeer op het werk is gespannen. Een collega zonder vast contract, maar wel al drie jaar bij ons en hogelijk waardevol, krijgt vandaag waarschijnlijk te hoen dat ze er uit moet. Eigenlijk kunnen we helemaal niet meer met minder mensen, maar het gaat hoe dan ook toch gebeuren. Niet alleen die collega is er door aangeslagen maar al die onzekerheid die nu al een half jaar duurt is slecht voor het gemoed. Ik had een verjaardag telefoontje te plegen, maar dat kon alleen vanaf mijn werk, want anders kon ik hem niet bereiken. Later zullen we wel uitgebreid bijpraten. Daar had zowel hij als ik nu geen tijd voor. Er speelt momenteel zoveel om me heen. Mensen die proberen kost wat het ook kost op de been te blijven en toch stapelen de tegenslagen en de moeilijkheden zich op. Hoe sterk moet je wel niet zijn om ondanks sterfgevallen, rotbazen, getrek en gesjor, ziekte, tegenwerking, sterk te blijven. In sommige gevallen maakt onrechtvaardigheid alleen maar sterker, maar in andere gevallen gebeurt er in mijn omgeving zoveel dat dit demotiverend werkt. Zo kwam ik betrekkelijk vol zin naar mijn werk, en ik laat me natuurlijk niet kisten, maar dan hoor je hoe andere mensen getormenteerd worden door bazen die ook mij het liefste zouden zien vertrekken. Ik ben dan nog in de gelukkige positie dat ik een vast contract heb. Maar de onzekerheid die zich soms van mij en mijn collega’s te verwerken krijgen vergt zijn tol. Die tol, daar bedoel ik het lijf, de spieren, de zenuwen, de slaap, de nachtmerries. Het is wel het laatste wat ik wil om vandaag opnieuw een klaaglijk stuk te schrijven, maar het geeft wel goed weer in wat voor sfeer wij patiënten moeten pogen te ondersteunen en te motiveren. Ik durf overigens nu aan het einde van de avond te zeggen dat dit toch nog wonderwel goed gelukt is. We hadden spelletjesavond en ondanks dat de collega waar ik het eerder over had geen echt nieuws te horen heeft gekregen en in eerste instantie graag naar huis had gewild hebben we er gezamenlijk toch een sfeervolle avond van weten te maken. De collega die weg wilde hebben we erbij gehouden want die was van alles in haar hoofd aan het invullen en verbleef een tijdje in de “als Hel”. Door haar niet eerder te laten gaan had ze in ieder geval voldoende afleiding om niet te veel en niet te lang allerlei doem gedachten in haar hoofd te halen. In plaats daarvan heeft ze nu lekker kunnen spuien en had ze toch een goeie avond.

 

 

 

Ontdaan

Al jaren kom ik wekelijks bij Bert, mijn fysiotherapeut, en gedurende jaren achtereen kwam ik daar dinsdagmiddag/avond rond 18.00u. In al die jaren kwam ik Joke en Ank daar vrijwel wekelijks tegen tot dat mijn dienstroosteraar me de dinsdagavond als vaste werkavond gaf. Dat is ongeveer drie kwart jaar geleden nu. Toen ik vanmorgen op de tafel bij Bert lag vroeg ik eens even hoe het met de beide dametjes ging van de dinsdag en toen volgde er een bericht waar ik toch wel even erg stil van werd.

In Memoriam Ank

Ank de gezondst uitziende van de twee is een paar maanden na een kort, maar razendsnel voltrokken ziekteproces overleden. Vol ongeloof keek ik Bert aan. Het was me wel opgevallen dat ik haar minder tegenkwam, we hadden naast het wekelijkse contact moment een heftige zwaai relatie, en aangezien ze bij de thuiszorg werkte kwam ik haar nogal eens tegen.

Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven. Zo zit je wekelijks op heel hartelijke wijze met elkaar over allerlei zaken te beppen, en zo ben je mensen door een gewoonte verandering plotsklaps uit het leven kwijt, en nu dus helemaal. Ank en

Gouden-momenten-kostbare-herinneringen om zuinig op te zijn

haar fragiele zus zaten altijd een beetje in elkaars haren. Ank cool en anti klaag, en Joke lekker chaotisch en betweterig. Overigens ook regelmatig omgekeerd. Het was een vreugde om ze tegen te komen en ondanks alle leed en moeilijke zaken die we bespraken en tegenkwamen hebben we ook wel heel erg veel gelachen met elkaar. Joyce, de vrouw van Bert de fysiotherapeut was er ook altijd bij en alles was bespreekbaar.

Ik was op de terugweg naar huis nog van plan wat boodschappen te doen, maar was er helemaal niet meer met mijn hoofd bij en heb even

Fysio herinneringen

flink verdriet gehad. Maf, dat ik het niet eerder wist en ook mijn medeleven niet heb kunnen delen met Joke en haar familie. Wauw , die familie blijft ook niets bespaard.

Ik zal nog lang vreugdevol aan Ank terugdenken, al kan ik me nu nog nauwelijks voorstellen dat het bij puur herinneringen zal blijven.

Plannen

 

Vrijdagmiddag na de overdracht hadden we het met de collega’s nog even over plannen voor het weekend. Ik vertelde van plan te zijn met Rose zondag in ieder geval even naar de SKVR te gaan. Bij de Stichting Kunst Voor Rotterdammers waar Rose de afgelopen jaren diverse cursussen heeft gevolgd hebben ze vandaag een open dag. Toch zit ik nu thuis, en Rose moest alleen naar de open dag, want ik heb me vrijdagavond met dat korte sprintje om een patiënt in te halen toch geforceerd. Niet dat het hele WE in het water is gevallen hoor, maar ja, rennen mag ik eigenlijk niet meer, en als je dat vanuit een impuls dan toch doet dan moet je het even bekopen. Last van gevoelige ribben en benauwdheid.

Gisterenavond voor het slapen gaan besproken we even welke plannen we wilden gaan uitvoeren. Of met Jesse naar zee of naar de open dag. Gekozen voor dat laatste want dat is minder vaak. Daardoor zijn we er vanmorgen wel lekker uit geweest met haar. Ze heeft heerlijk gesprint en gespeelt. Een ware lust voor het oog. Het was druk in het Sterrebos en uiterst gezellig. Daarna zijn we aan ons uitgebreide zondagmorgen ontbijt gegaan terwijl de was draaide. We waren alweer aan het derde deel van Sam Ryan toe en Silent Witness. Wederom een moeilijke en gevoelige zaak waarbij de politie lelijk naar voren kwam. Het was de aflevering “Darkness Visible”. Het zijn veel van die verhalen waarvan je voelt en weet dat je die eerder gezien hebt, maar te tegelijkertijd zo ingewikkeld dat twee of drie keer kijken toch niet verveeld. Daarna ben ik de afwas in gaan ruimen en Rose de was gaan ophangen en wilde ik een uurtje gaan slapen als voorbereiding op vanmiddag naar de SKVR, en Rose zag hoe ik worstelde en voorstelde om toch maar alleen te gaan. Ik vond het niet leuk dat ze alleen moest maar vond het toch wel een mooie oplossing om het merendeel van de dag toch samen te kunnen doorbrengen.

Zo gooi ik geen roet in de plannen van Rose en ziet ze toch wat ze graag wilde zien, en volgende keer ga ik weer mee. Rose wreef me nog in met spirufluor zalf en ik heb anderhalf uur gepit. Ik ga zo even Jesse een klein rondje geven en dan hebben we de rest van de dag weer samen. Top.

Sam Ryan Darkness Visible

 

Het eten is gemakkelijk vanavond. Heb gisteren een heerlijke rodekool stamppot gemaakt en ga die vanavond gewoon opbakken. Spekjes erbij. Ik verheug me er nu al op.

Kortom we maken er toch een goeie dag van.