Hilversum 7

Een dag vrij vandaag. Na een heel drukke vijfde werkdag gisteren hadden we een heerlijk einde van de dag met een nieuwe soort thee. Die nieuwe gewoonte om de dag met thee af te sluiten bevalt beter dan gedacht. Onze oude gewoontes waren aan vervanging toe en deze is veel gezonder en we komen ook nog aanpraten toe, maar stoppen daar eerder mee en zijn dus als om 07.00u de wekker gaat een stuk beter uitgerust dan voorheen. Daarna Jesse en de katten uitgebreid begroeten, pillen uitzetten, computer opstarten, post nakijken, tanden poetsen, scheren, douchen en ontbijten. Vervolgens vanmorgen samen met Jesse Rose weggebracht naar de fysiotherapie en tegelijk boodschappen gedaan. Vandaag bij een supermarkt die vandaag voor het laatst zijn deuren opende waardoor onverwacht voordelig ingekocht. Thuisgekomen wat post doorgenomen en om 13.00u gaan slapen tot 14.45u. Door nieuwe medicatie heb ik vooral 's middags ontzettend last van koude voeten. In de bijsluiter van die Propranolol staat dat ook helder vermeld. Ook dat het na verloop van tijd(niet hoeveel tijd) over gaat. Na een kleine drie weken zit ik daar nu nog steeds op te wachten. Vandaag is het extra erg. Ik ben nu al zeker drie uur bezig weer warme voeten te krijgen en dat is buitengewoon onprettig durf ik te zeggen. Bij het tweede wakker worden heb ik koffie verkeerd gezet en Rose maakte een lekkere krentenbol met kaas. Vervolgens vroeg ze me om even naar het net door haar geschreven Jaarverslag voor de Wereldwinkel over 2010 te kijken. Het is haar eerste keer, dus is het erg nieuw en spannend voor haar om te doen. Ik durf te zeggen dat wat ik tot nu toe gelezen heb er goed uit ziet. Anders dan ik zou doen, maar dat wil zeker niet zeggen slechter. Ik wilde dit helemaal niet doen op mijn enige vrije dag, maar als het uitkomt maakt Rose ook wel eens gebruik van mijn slechte begrenzing vaardigheden. Nu is het dan toch zover dat ik ga beginnen aan mijn laatste stuk over Hilversum. De eerst foto is van mijn deelname aan de avondvierdaagse. In een walgelijk wit broekje loop ik mee. De prachtige ford Taunus en Volkswagen zijn meer de moeite waard. Ik begin letterlijk in mijn jeugd. Een foto van mijzelf en mijn moeder bij de originele PIPO wagen die zoals je zult zien ingepakt gewoon buiten stond en dat kon ook nog in die tijd. Ik denk dat het 1966/67/68??. Die serie werd opgenomen in de bossen rond Lage Vuursche, bij Baarn waar we ook zo vaak pannekoeken(oude schrijfstijl) gingen eten, waar mijn ouders en ons gezin vrijwel ieder weekend gingen wandelen. 

Een prachtig gebied. Ook onze Koningin had vlak daarbij een kasteeltje waar ze vaak verbleef, en binnenkort als ze de troon door geeft na een stevige verbouwing weer wil gaan wonen. Vaak hebben we daar ook een beetje aan Marechaussee pesten gedaan. Zij die daar de bewaking van Kasteel Drakestein http://www.kasteleninutrecht.eu/Drakestein.htm verzorgden mochten niet bewegen of reageren en dat was heel leuk. De weg naar Lage Vuursche liep door de prachtigste bossen en langs een mooi golf terrein, waar ik ooit Danny Kaye(geboren 18-01-1913) die hier was o.a. voor Unicef en ………….. ooit nog eens in levende lijve gezien heb. We woonden ook vlak bij paleis Soestdijk, en waren eerst met mijn ouders en later met de scouting met Koninginnedag vaak daar te vinden. Zo heb ik ook nog cadeautjes, worsten, gebak, bloemen e.d. voor Koningin Juliana aangenomen met een hele groep verkennertjes in uniform. In dezelfde tijd voor diezelfde scouting deed ik ooit ook nog eens een heitje voor een karweitje bij Mieke Telkamp die vlak bij mij om de hoek woonde (die van Waar heen Waar naar toe-menig crematie en begrafenis)Terug denkende kan ik het me nauwelijks nog voorstellen. Wat een andere tijden. In die tijd kwam ook Veronica aan land na de tijd dat ze als Piraten zender op de Norderney rondvoeren en illegaal waren. Ik denk dat ik duizenden stickers heb bezorgd in Hilversum. Op een oude bandrecorder, die later nog menigmaal is mee verhuisd, maar hier in Schiedam uiteindelijk toch niet reanibeerbaar meer bleek en bij het ONS belandde, namen mijn vriendjes en ik ook regelmatig zelf ingesproken programma's op. Een leuke tijd waarbij ik heel veel de studio's bezocht. Met Piet Ròmer als hoofdpiet ben ik ook regelmatig mini piet geweest op TV en mocht met Sinterklaas ook vaak op huisbezoek bij de studio medewerkers. Een Sinterklaas die bij ieder huisbezoek de nodige borreltjes voorgeschoteld kreeg en het niet lang vol hield. Toch wel toffe herinneringen komen er ook nu weer boven drijven. De zwart wit foto van die oude garage is trouwens de garage waar mijn vader later zijn allereerste nieuwe auto zou kopen. Een prachtige witte Mazda 1800. Een van de eerste echte mooie Japanse auto´s waar ik ook zelf nog in gereden heb. Vervolgens na de AVRO nu ook de KRO studio. Het logo van de Norderney, het oude Veronica schi
p.

 

 

 Het openlucht zwembad Craailo op weg naar Bussum waar ik veel ben wezen zwemmen en waar ik later bij de dierenambulance ging werken daar vlakbij. Bij het Asiel. Dan het toenmalige RK Lyceum, later Alberdinck Thijm college wat nu de Internatinal School Hilversum heet, waar mijn French Sister op de MMS, mijn broer op de HBS en later ik op de MAVO zat, op diverse locaties. Een foto van de Savornin Lohmann school waarop ik zat nadat mijn ouwelui me van die vorige school afhaalden heb ik nergens kunnen vinden. Dat was nabij Kerkelanden. Een rot eind fietsen. Je zat bijna in Loosdrecht en moest bergop Dan gaan we verder bij halte sportpark, een paar honderd meter van ons huis vandaan. Het is wat jaren voor mijn tijd daar, maar zowel de oude trein als de auto´s geven zo´n mooi beeld van hoe ik nog wel gezien heb dat ik het niet kan laten. Ook station Hilversum is er nu niet meer, maar heb ik nog wel gezien.De volgorde gaat nu weer moeilijk doen, zoals gewoonlijk wanneer een stuk de neiging heeft te lang te worden. Ik eindig met een oude ansichtkaart van de Vitus en Hotel Gooiland. Ik ga nu weer verder met het heden. ´t was een leuke aangename duik in mijn verleden. Punt.

6 van de afgelopen 7 dagen gewerkt. Top

Vijf dagen op mijn afdeling van het ziekenhuis, 1 avond vergaderen met de Wereldwinkel, en dat alles nog steeds zonder haast en/of gedrevenheid. Het is goed druk op mijn afdeling, maar de sfeer is goed en redelijk ontspannen. Dat doet natuurlijk veel. Heel veel zelfs. Ook thuis heerst een prettige sfeer. Rose loopt heerlijk op haar nieuwe onbetaalbare aangepaste schoenen. Haar enkel is bepaald niet de oude en ook is het lopen bepaald niet pijnloos, maar het is zoveel beter dan de dikke 17 maanden daarvoor dat we er niet of nauwelijks over klagen. Ook haar behandeling bij de Chinees lijkt aangeslagen. Ze heeft het een stuk minder vaak te warm en zelfs de Eucalyptuspleister van de Chinees tegen de steriele ontsteking doet wonderen.

Vanmorgen had mijn stuk over de afgelopen week onverwachts overleden buurman van 1 hoog een onverwachts gevolg. De deurbel ging vanmorgen en onverwachts stond zijn weduwe bij ons voor de deur en kwam me vragen of ik het door mij geschrevene as. woensdag bij de afscheidsplechtigheid wil voordragen. Ik heb vandaag op het werk geregeld dat ik toch kan gaan want ik vind het tegelijkertijd wel een eer. Ik heb vandaag nog eens naar de tekst gekeken en als ik terugkijk dan is het wel een mooi stuk geworden. Ik vind het wel een tikje eng, maar in dit geval ben ik natuurlijk zelf niet echt emotioneel bij dit overlijden betrokken en denk het wel te kunnen doen. Mw. uitte zich ontzettend blij en ik vond dat ik haar verzoek niet naast me kon neerleggen.  
Rose had gisteren een dvd bij de Hema gekocht, een nederlandse film over de barre Elf Stedentocht van 1963. Genaamd de Hel van '63. http://www.natuurijswijzer.nl/links/de-hel-van-63/ Op de muziek na was het een leuke film om naar te kijken. Nu ben ik nog verder gegaan met het een lift krijgen naar de afscheidsbijeenkomsten as. woensdag. Nu alleen nog de dinsdag en woensdagavond werken en dan vier dagen VRIJ. Heerlijk. Wat een vooruitzicht. Ik heb in mijn hoofd dat we in ieder geval een keer met Jesse naar Hoek van Holland gaan. Ik heb vanmorgen bij ons wekelijkse uitje naar 't Sterrebos weer eens gezien hoe onze Jesse genieten kan van los zijn. Het is een steling voor het OOG om haar te zien springen, rennen en spelen. Voor de rest gaan zowel Rose als ik het heel rustig aan doen. Nu ga ik verder met rapporteren, en mijn avond afmaken voor de overdracht aan de nachtdienst.

In MEMORIAM – De BUURMAN van 1 Hoog

In MEMORIAM

De BUURMAN van 1 HOOG

 

Afgelopen week ‘s nacht s iets over vieren

Veel Herrie

Een straat vol hulpverleners

De bel ging

De hele flat was wakker

Niemand wist wat er aan de hand was

 

Naar wat de volgende dag bleek

Waren die hulpverleners uiteindelijk te laat

Onze BUURMAN van 1 HOOG

bleek overleden

 

Veel contact hadden we niet

Tot gisteren wist ik zelfs geen voornaam

Eugené bleek zijn naam

Wel altijd een groet, een warm woord

Een contact moment

Vaak zelfs zonder woorden

 

We openden de deur voor elkaar

Of wachten bij de lift

 

Van de week nog bij een volle lift

Heel bescheiden en zacht vroeg hij

Is er nog een plekje

Volmondig werd er door allen tegelijk ja gezegd

Tijdens de korte tijd naar boven

Nog even snel een hand op Jesse onze hond

En als eerste er weer uit

 

Hoe je een markante man van weinig woorden

Missen kan

Onze flat is in rouw

Hoe moet het zijn voor zijn vrouw

Deze week

Verloor onze flat

Een stuk van zijn warmte

 

Heel veel sterkte voor zijn vrouw

 

even een OPKIKKERTJE…….

Gisterenavond had ik mijn derde avonddienst en er waren een aantal patiënten die al wat langer bij ons verblijven bezig met het afscheid en het Sara feest van een patiënte die vandaag verjaard en na 8 maanden verblijf afscheid nam. De huiskamer van de afdeling was versierd en er waren 50 borden en versierselen opgehangen. Ook hadden de patiënten onderling buiten medeweten van de patiënte in questie wat geld opgehaald voor taarten, wat te drinken, de versierselen, een kaart en een cadeautje. Nu gaat het om een buitengewoon warmhartig mens en in zoveel moeilijke maanden leer je zo een iemand behoorlijk kennen. Vanaf het begin van haar opname was het ook erg geklikt tussen ons en ik voelde me ook een soort van praatpaal van haar. Haar medepatiënten hebben dat kennelijk ook als zeer waardevol ervaren, en wilden dit gisterenavond aan haar laten zien. Ik was erg blij dat ik deze avond toevallig ook werkte. Zoals vaste lezers weten is de donderdag mijn Chemodag en meestal werk ik dan liever niet, al gaat dit steeds beter dat ik tegen de dienstlijstroosteraar gezegd heb dat ik ook ingeroosterd kan worden. Zodoende dus dat ik dienst had en we waren druk bezig aan een leuk gesprek na de warme maaltijd toen ik plotsklaps van de organisatoren van het afscheidsfeest te horen kreeg dat ik moest blijven zitten. Ik dacht nog ze hebben nog een verrassing in petto voor de verjarende weggaander, maar neen, ineens stond er een giga grote prachtige bos bloemen voor mijn neus en een grote kaart met de tekst "Even een OPKIKKERTJE…..", met daarin prachtige teksten als blij dat je terug bent, zonder jou is het hier niet compleet, beter dat je er weer bent man, dat je het nog maar lang mag volhouden, welcome back, keep it quiet, Keep it uo, ik heb je gemist, hou je taai, je bent de beste, een steuntje in de rug voor jou topper, bedankt en een grote knuffel voor jou, enz. enz.

Ik was bijna in tranen en compleet sprakeloos. In al die jaren op de diverse afdelingen was me dit nog niet eerder overkomen en als initiatief van de patiënten al helemaal niet. Helemaal top.

De verdere avond was het erg gezellig. Even in het middelpunt is wel fijn maar het was goed dat de jarige en weg gaande(n) daarna het middelpunt weer werden. Toch kwam ik erg warm en met een goed gevoel thuis, waar nu de grote bos op de slaapkamer aan ons voeteneinde staat te gloren. Zoiets doet toch wel heel erg goed, en voelt als een warme douche aan. Ondanks de kou heeft de bos het goed overleefd, zoals de foto's laten zien.

Tot zover. 

Rechtop in bed.

Grote consternatie vannacht. Ik hoorde allerlei zware vrachtwagens vannacht om ongeveer 04.15u in de straat, en dacht direct aan de brandweer. Ik zat direct rechtop in bed, en ben er zachtjes uitgegaan. Ik was er nog niet uit en de bel ging. Niet alleen bij ons maar in de gehele flat, en aangezien ik erbij stond heb ik direct de brandweer binnengelaten. Naar de woonkamer gelopen en overal zag ik de blauwe lampen om onze flat heen rond flitsen. Naar beneden kijkende zag ik drie politiewagens, 2 ambulances, de wagen van de dokter van de huisartsenpost en twee grote brandweerwagens. Ze hadden de sirenes niet aan en waren natuurlijk al binnen maar kwamen niet naar boven dus heb ik de computer aangezet en even naar 112 meldingen gegaan. Een van de beneden ons wonende bewoners was kennelijk onwel en de opkomst op die melding was erg groot. De hele straat stond vol en er kon geen enkele andere auto meer door. Ik weet nu nog niet wat er gebeurd is maar ik vermoed dat de onwel gewordene is afgevoerd naar het ziekenhuis. Om 05.07u reed de laatste wagen weer weg en ben ik snel weer in bed gekropen voor een tijdje. Ik lag nog een tijdje na te denken over het gebeurde. We zullen de komende tijd wel te weten komen wat er gebeurd is. Toch zat de schrik er nog in en een echt uitgerust gevoel heb ik vanmorgen niet. Ik duik zo als voorbereiding op mijn avonddienst vanmiddag tenminste nog even opnieuw het bed in. De vermoeidheid begint in ieder geval zijn tol alweer te eisen. 

Ik hoop dat het goed afloopt met de afgevoerde buur. Gegroet

Feest op de afdeling

Gisterenavond werkte ik en de dienst was nog niet begonnen of een van de patiënten die niet terug was gekomen van verlof werd door zijn begeleiders naar de afdeling teruggebracht. We wisten wel dat deze jonge patiënt bij een akkefietje was opgepakt van het weekend en dat hij omdat er al meer was gebeurd in het verleden vast bleef zitten op het politiebureau in de cel. We wisten echter niet waarom. We hadden het als personeel al wel over gehad en dachten dat hij wel een bromfiets of scooter zou hebben ontvreemd. Een vreemde doch al eerder voorgekomen hobby van de desbetreffende. Om zijn leven te beteren is hij bij ons en om daarvoor de basis te leggen wil hij van zijn verslaving af. Nu bleek bij terugkomst dat hij met wat vrienden een SHOVEL had "meegenomen" en dat hij daarmee was gaan joy rijden. Ik dacht eerst nog aan een speelgoed shovel, maar dit bleek niet het geval, want daar kan je niet mee gaan joyriden. De rechter had hem gisterenmiddag na wat dagen cel voorwaardelijk vrijgelaten. Hij moet strikt binnen blijven totdat hij door kan naar een streng vervolgtraject in een ander deel van het land. Hij had duidelijk zelf ook niet gedacht dat 't zou lukken en was totaal verrukt over zijn herkregen vrijheid en helemaal door het dolle heen.

Zo'n verhaal over een Shovel doet het natuurlijk goed dus de afdeling stond bol van dit verhaal. Hij vertelde onder andere dat het rijden met zo'n groot ding nog behoorlijk tegenvalt. Het stuurt vrij direct en hij is dan ook erg blij dat hij geen schade heeft veroorzaakt. Het heeft niet veel gescheept geloof ik na de spannende ervaring verhalen.Na al die jaren op gesloten en crisis was dit de eerste keer, nota bene op een open afdeling dat een van de patiënten zoiets flikt. De blijdschap op de afdeling was ook groot. De persoon waar het zich in dit verhaal over gaat is een buitengewoon aangenaam boefje, wat kwaad worden op hem er niet gemakkelijker op maakt. Ook zijn familie was zo gelukkig hem weer te zien dat er een behoorlijk feestje werd gevierd waaraan ze de hele afdeling deelgenoot van lieten worden.

Tot zover.

Terugblik

Hoe gaat het momenteel? Eigenlijk behoorlijk goed. Durf ik dat op te schrijven? Ja. Ik bekijk de dagen gewoon per dag en ben behoorlijk tevreden. Afgelopen dagen niet kunnen schrijven. Het was gewoon te druk. Ik was zaterdag en zondag vrij, maar we hadden een zeer gevuld programma. Zowel binnenshuis als buitenshuis. (deze afbeelding lijkt er wel op, maar is 'm niet hoor)Zaterdag onder andere naar de markt geweest op de Blaak en daar een prachtig verjaar cadeau voor Rose gekocht. Een hele mooie Chinese bronzen Boeddha. Hij staat in al zijn breedte al pontificaal in de huiskamer. Ik kon het niet laten om hem uit zijn verpakking te halen en het is alsof de door ons gekozen plek voor hem geschapen is. Rose is er ook heel erg blij mee. Het is de vervolmaking van onze huiskamer. Leuk. Ook nog een redelijke prijs kunnen bedingen. Het weekend daarnaast ook goed gebruikt om uit te rusten van de vermoeiende maar goed gegane 4 en een halve werkdagen van afgelopen week. Dat moest ook wel want ook deze week heb ik vijf werkdagen. Het werk, ja, ik heb er weer plezier in en dat werkt lekker. Het aarzelend begin van dit jaar is voorbij en gelukkig zelfs beter gegaan dan ik durfde te verwachten. Ook op de zondag was er wat leuks te doen. De Stichting Kunst Voor Rotterdammers, waar Rose nu al jaren bij Nico de cursus "het Experiment" volgt had een open dag. Rose had me voorgesteld zoals ik al eerder had gedaan een impressie te maken van de gebeurtenissen op deze dag en ik heb geloof ik 257 foto's gemaakt van alle deelnemers en bezoekers die gezamenlijk aan het werk gingen om op experimentele basis tot meerdere kunstwerken te komen. Er was door de organisatie gezorgd voor voldoende hapjes en drankjes, en de sfeer was leuk. Heel veel bezoekers en ook heel veel bezoekers hadden hun kinderen meegenomen die ook mee mochten doen met de werkstukken. Ik heb de foto's nog niet kunnen bewerken, maar denk wel dat er leuke gezichten, houdingen en plaatjes tussen zullen zitten. Wat is het toch lekker random te kunnen afdrukken. Je moet alleen ook royaal durven weg mieteren. Wat dat betreft is de aanschaf van een goed toestel duur, maar als je zo zuinig om moet gaan als met rolletjes dan is dit toch veel leuker. Je kunt veel gemakkelijker risico's nemen en dan zit er dus ook vaker een leuk resultaat tussen. Doodmoe kwamen we zeer goed gestemd thuis en dat geeft een heerlijk gevoel. Reportage volgt nog.

Gisteren heb ik ook een drukke werkdag gehad. Er was in het weekend veel gebeurd, en dat geeft weer veel stof tot nadenken en discussie op de afdeling. Fouten die patiënten maken tijdens verlof is weer leerstof voor de anderen en zo werd 't wederom een goeie avond. Het was binnen de kortste keren zover dat de nachtdienst voor de deur stond en Rose en Jesse me kwamen afhalen. Zo gingen we vanmorgen na een blok met Jesse per taxi naar het Centrum Orthopedie Rotterdam, helemaal aan de andere kant van de stad bij Lombardijen, nabij het nieuwe "Maasstadziekenhuis". Jaap, de schoenmaker was trots op wat hij af te leveren had voor Rose. Zie voorgaand blog. 

Rose en ik hebben na mijn slapen vanmiddag de voorbereidingen gedaan voor het Breed Overleg van de Wereldwinkel. Die vergadering hebben we vanavond bij een van de medewerksters. Jesse mag mee, zij is een brave Wereld Winkel hond. Ze bezorgt niet gauw overlast en is een graag gezien beest bij de anderen. Er zijn helaas al twee afzeggingen en voorlopig zie ik het min of meer als plicht, maar als ik er eenmaal mee bezig ben dan vind ik het nog leuk ook. Ik heb het uiteindelijk vrijwillig met enthousiasme op me genomen. Rose maakt de notulen, en voor het voortbestaan zijn dit soort vergaderingen minstens drie keer per jaar noodzakelijk. We hebben een flinke agenda, maar dat is bijvoorbeeld zoiets wat ze voor mijn komst nog niet kenden, en daardoor gaan we wel een stuk sneller. Na afloop gaan Rose, Jesse en ik snel naar huis, en vieren vanavond alsnog een klein feestje met een klein glaasje ter viering van afronding moeizame enkel periode en herstart zelfstandigheid Rose. Tot zover. Ik ga zo naar de fysiotherapeut, na een spinaziesoep genuttigd te hebben die Rose nu aan het maken is. Gegroet.

Stoere Stappers voor Rose

At last, finally, here is the day that Rose get's back her independence. Bijna 17 maanden geleden begonnen we aan deze lange tijd. Congretulations my dear. Wat een geduld heb je, hebben we gehad. Uitgerekend de afgelopen twee winters heel veel sneeuw, en vooral veel ijs. Wat waren we blij dat we op tijd verhuisd waren. Weg van die 56 treden die je zo mooi schoon had geschuurd. Het was een lange weg maar nu heb je eindelijk een paar buitengewoon mooie dure lekker zittende hand gemaakte schoenen uit Portugal. Een paar schoenen naar je hart. Ze zien er nauwelijks anders uit dan de kistjes die je vroeger zo graag bij de dump kocht. Ze zien er ook helemaal niet als aangepaste schoenen uit en de afrolzool is eigenlijk ook niet zichtbaar.

Afgelopen nacht had Rose nog gedroomd dat de makers ook de linkervoet, jouw steun en toeverlaat de afgelopen 17 maanden ook voorzien zou zijn van een afrolzool. Die nachtmerrie bleek gelukkig geen realiteit. Nu kan je eindelijk weer zonder hoogteverschil gaan rondlopen. Ook je heupen en knieën zullen hier weer aan moeten wennen. Op dit moment zit ze zich klaar te maken om met Jesse een blokje te gaan lopen. Telefoon op zak, voor alle zekerheid, maar weer de mogelijkheid zelfstandig op stap te gaan. Top. Te gek. Wauw. Tot zover.

Om 9.30u hebben we er al een dag opzitten

Vanmorgen ging de wekker om 05.45u. De taxi zou om 07.45u komen, maar stond om 07.17u al voor de deur. Gelukkig waren we bij tijds opgestaan en was ik direct na mijn medicatie en het douchen met Jesse uitgeweest. Rose had net een ontbijtje klaar. Omdat we inmiddels ervaring hebben met de idiote prijzen van de ziekenhuis koffie en etenswaren van Albron. Je bent al gauw € 2,50 kwijt voor een kop slappe slootwaterkoffie, en de daarbij goed afstekende broodjes beginnen met een prijs van € 4,-. Om dat te voorkomen ontbijten we maar liever thuis. Nauwelijks wakker stond de taxi dus al idioot vroeg voor de deur, en die hebben we vervolgens in overleg met de taxichauffeur toch twintig minuten laten staan. De procedure om de taxi te bestellen is dit jaar onverwachts ook veranderd. Je moet nu eerst "De Vier Gewesten" bellen. Je krijgt daar dan vervolgens een telefoniste te spreken die ergens in Drente aan de andere kant de telefoon opneemt. Vriendelijk mensen, maar ze spreken een andere taal, dus dit hebben ze speciaal ingebouwd om de communicatie te verbeteren natuurlijk. Vervolgens moet die lieve en vriendelijke Drentse dame allerlei gegevens van je hebben die taxi st. Job al lang van ons had, maar die ik natuurlijk niet allemaal uit mijn hoofd weet. Tien minuten later waren we zover dat ze wisten dat we inderdaad een verklaring van de ziektekostenverzekeraar hebben voor taxivervoer. Vogende probleem. Die verklaring is voor rolstoelvervoer, en ik had gezegd dat Rose nu geen gebruik meer maakt van een rolstoel dus dat we ook gebruik kunnen maken van zittend vervoer. Dit was administratief natuurlijk niet te doen of in ieder geval te moelijk voor diegeen die ik aan de tekefoon had. Ze zei in ieder geval dat we zo rond kwart voor zeven de taxi konden verwachten. Vervolgens moest zij contact opnemen met taxi st. Job zowel per telefoon, per fax voor de bevestiging en ook nog eens per email. Allemaal om kosten te besparen natuurlijk. Al deze mensen moeten natuurlijk toch op de een of andere manier ook voorzien worden van loon, dus twijfel alom bij de schrijver van dit stukje.

De chauffeur voor de heenrit was een gezellige kwek, en vond het ook niet erg om even te wachten terwijl wij snel ons brood met koffie naar binnen werkten, de chauffeur van de terugrit wat een en al klacht. Niets in dit land en al helemaal niet voor chauffeur vergunningen klopt in dit regelzieke land. Grotendeels had hij qua inhoud gelijk, maar hij verspilde daar en energie aan en zijn eigen humeur. Daarna moesten zowel Rose als ik gewoon even bijkomen.

We moesten om 08.20u bij dr. Gerard zijn in 't SFG voor een controle. Dr. Gerard was keurig op tijd en we werden om 08.25u binnen geroepen. Hij keek een beetje geïrriteerd, want hij had verwacht dat Rose met haar orthopedische schoenen zou binnen komen, en die zijn zoals vaste lezers weten nog niet klaar, of nog niet in Nederland gearriveerd. Direct na afloop kwam de vertegenwoordiger van het Centrum Orthopedie Rotterdam naar ons toe toen we een nieuwe afspraak aan het maken waren voor een echo en een vervolgafspraak bij de dokter. De schoenmaker wilde weten wat er mis is gegaan, want de bedoeling was dat de schoenen al voor Kerst 2010 aan Rose haar voeten zouden zijn afgeleverd.

Voor 1 maart hebben we nu een afspraak voor een echo om eens goed te kijken welke pezen nu voor de pijn en de irritatie zorgen en of dat probleem met een cortico steroïde injectie met verdoving opgelost kan worden. Dat laatste kan alleen bepaald worden bij een vervolgafspraak op de 11de. Kortom naast een afspraak voor de schoenen volgende week hebben we alleen al voor deze twee nieuwe afspraken nog minstens driemaal te maken met "De Vier Gewesten" centrale in Drente. Gelukkig hebben we de afgelopen 17 maanden geleerd om geduld te hebben, en kan dit er ook nog wel bij.

Het inkopen op de markt is er voor vandaag helaas bij ingeschoten en mijn oefenzwemmen ook. Ik ga zo een uurtje pitten als voorbereiding op mijn werkdag die vanmiddag om 14.30u gaat beginnen. Rose gaat zo weer verder met het jaarverslag en ik heb zojuist wat agenda's en notulen verstuurd voor de WW vergaderingen volgende week. Ik ga afsluiten, en ga de wekker om 13.00u zetten. Later meer.

Opluchting

Ik hou het kort, maar vandaag ben ik helemaal terug op de werkvloer. Zonder nu weer te enthousiast te worden heb ik vandaag in ieder geval een goede dag. Tot zover. Gegroet