Logisch natuurlijk. Het is inmiddels eerste Paasdag en dinsdag komt steeds dichterbij. Ik ben nu natuurlijk toch een dikke vier weken niet op het werk geweest en dan is het altijd lastig om weer te gaan beginnen. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit, maar vooral omdat mijn conditie
Regelmatig in stand Wacht
nog zo slecht is en mijn medicatiegebruik nog zo hoog maakt me dat er niet zelfverzekerder op.
Nu is dat altijd zo als ik er een tijdje uitgeweest ben, maar het zal flink bijlezen zijn en sowieso een zware dobber, want het zijn gelijk vijf dagen de eerste week. Ik heb al besloten in ieder geval niets ernaast te doen, zoals zwemmen of ander conditiewerk. Daar tussendoor zal Rose me steunen en zal ik slapen als geen ander. Ben wel heel benieuwd of ik het aankan.
Tegelijkertijd zal thuis zitten me nu ook niet veel meer helpen. Ik heb geen koorts
rustig aan
meer en dat is al heel wat, alleen die stomme Prednison houd me zo kort ademig en dat maakt alle echte inspanning maar voor korte duur mogelijk. Ik zal er open over moeten zijn tegenover de collega’s en patiënten want ik ben snel aan het einde van mijn latijn. Lange wandelingen en dergelijke zijn voorlopig nog uitgesloten. Maar gelukkig heb ik al eerder beter om hulp leren vragen en grenzen leren stellen, en dat zal nu ook moeten.
Deze laatste dagen maken Rose en ik er ook echt iets van. We zijn er heerlijk uitgeweest met Jesse en vanmorgen heeft ze heerlijk gespeelt, gerent en gevlogen. Verder heb ik twee hoofdstukken gemaakt voor Hot Transport. Vooral de laatste is er een geworden met prachtige bussen. Voor nu is het eten bijna klaar dus ik ga afronden.
familyhotrose 