Vanaf vandaag, de 16e april 2012 zijn Hot en ik te vinden op het volgende blog
http://familyhotrose.blogspot.com
Het eerste stukje kunje direct lezen op het hieronde staande linkje
Gegroet
Hot en Rose
Author Archives: familyhotrose
Wauw, wat kan je hier nou op zeggen?
Confuus
Rose schreef een lange tijd nauwelijks stukjes, maar had vandaag duidelijk inspiratie. Een stukje over degene die nu even naar woorden zit te zoeken. Wat zeg je over zo’n stukje? Ik denk maar niks. Wel is het een strelend stuk voor mijn ego.
Ik zit hier inmiddels tijdens werktijd even een stukje te schrijven. De Behandelplanverslagen(voorbereiding voor het behandelplanoverleg van as. dinsdag) zijn geschreven en langzamerhand druppelen de verlofgangers weer binnen. Mijn avonddienstcollega is met een van onze patienten naar se Spoed Eisende Hulp van het Schiedamse Algemene Ziekenhuis i.v.m. een mogelijke ontsteking en ik heb zojuist met 16 patienten gegeten, waarvan drie gasteters, die vaker op zaterdag en/of zondag komen eten omdat dat lastige eenzame momenten zijn, en die zowel voor een praatje, een gezonde hap als de gezelligheid komen.
Ik kreeg net een telefoontje van de S.E.H. van mijn collega dat het insturen niet voor niks was en dat de patiente moet blijven voor een vloeibare antibiotica en een paar daagjes ter observatie moet blijven.
Tot nu toe net als gisteren dus de dienst in mijn eentje gestaan, en tot op heden gaat dat goed. Gisteren tijdens de voorbereidingen van het warme eten wilde er plotseling iemand opgenomen worden die helemaal de weg kwijt was en stivig ingenomen had zullen we maar zeggen. Helaas zitten we en vol en is er geen dokter aanwezig die je even kunt consulteren, dus heb ik hem samen met een collega van een naburige afdeling het advies gegeven naar de Huisartsenpost bij de Spoed Eisende Hulp te gaan om daar om hulp te vragen. Hij is weggegaan en stapte gelukkig niet in zijn auto op mijn aandringen. Het hield me afgelopen nacht nog even bezig, want ik ben dan bang dat iemand die moedig genoeg is om om hulp te vragen dan toch op de een of weer tussen de wal en het schip terechtkomt, en iemand wegsturen kost na al die jaren nog steeds moeite. Ik hoorde dat dit voor de collega die hem samen met mij wegstuurde hetzelfde was.
Net kreeg ik een vooralarm van de brandmeldcentrale dus ben ik even een rondje gaan lopen of er ergens wat mis was, maar heb niks kunnen vinden. Kortom ik heb nog even tijd voor wat verder schrijven. Morgen ben ik gelukkig een dagje vrij. Deze week heb ik drie avonddiensten. Dinsdag, woensdag en vrijdag. Dus dat is te overzien. Voor Rose is het ook weer even wennen, na zes weken samen eten eet ze nu weer het merendeel van de tijd alleen.
Morgen gaan we waarschijnlijk dit weblog overhevelen naar een ander adres. Weblog blijft een rommeltje. De migratie is een farce geworden. Er zijn nog steeds zaken zoek, er worden beloftes gedaan en ondanks dat ik er van overtuigd ben dat de medewerkers hun uiterste best gedaan hebben om alle problemen op te lossen is dat niet gelukt. Ondanks alle excuses gaan we waarschijnlijk met het hele blog naar blogspot. De plek waar ik ook met mijn andere blog gestart ben op http://hottransport.blogspot.com Het is eigenlijk wat toegankelijker en gemakkelijker. Jammer alleen dat op onze kaartjes, ja zowel die van Rose als die van mij dit weblogadres staat en niet het nieuwe. We zullen hier wel een verwijzing achterlaten.
Ik ga weer verder met mijn werk. Nog meer dan voldoende te doen maar royaal de helft van de dienst zit er al weer op. Voor nu gegroet.
Mijn Held
yippie
Wat is een held? Vroeger, lang geleden toen de wereld nog jong was en de soldaten met poetskatoen schoten, zoals mijn geliefde ex zei toe hij nog in goede doen was. Voor mij is een held iemand die de wereld rond reisde en skône vrouwen redde van snoodaards, duivels en ander ongedierte. Ze liepen in een buitenissige outfit met een geweer in de riem, mes in zijn/haar schoen, mesjes onder haar/zijn horloge en een stengun op zijn/haar rug. Het was dan een samoerai, een cowboy, advocaat, journalist, enz. Vroeger waren het alleen de mannetjes die zo liepen en tegenwoordig doen ook de meisjes mee. Maar ik hield veel van westerns in boeken en films.
Denk dan aan old Schatterhand en Winnitoe en later S.F. verhalen die in deze trant waren geschreven. Alhoewel, wanneer ik mezelf in gedachte zo zag lopen kon ik het me goed voorstellen dat ik zou struikelen over het een of ander aan ijzerwaren die ik droeg. Ik ben niet zo handig. Die fase ging voorbij. Later waren het ander soort films zoals “The twelve good men” en “High Noon”. Later, toen ik groot was waren helden een ander soort mensen.
Een stil mens die zonder die toeters en bellen hun heldendaden verrichtte. Ik las boeken over de vrouwen in de 2de WO en tijdens de hongerwinter naar de boeren fietsten met een fiets zonder de rubber banden, eten bij elkaar sprokkelden en weer naar huis gingen als ze dan niet bestolen werden door de moffen, dieven en andere buitenlui. Of keek ik naar rechtbank drama’s waarin er mensen die in een jury zaten en een persoon als enige niet geloofde in de schuld van de verdachte en de andere konden weerstaan en hen een voor een kon overtuigen van zijn gelijk. Het waren allemaal mensen buiten mijn leven en ergens anders waren heel ver weg van mij qua afstand of tijd. Ineens schoot het door me heen dat ik getrouwd ben met een held.
Een die ondanks die spierziekte, zijn pijn, zijn zweetaanvallen en een lijf vol medicijnen naar zijn werk gaat. Ondanks de bezuinigingen, verminderd aantal collega’s, geen invallers en toch één baas meer. Zo’n baas die direct toen ze hoorde dat hij na 3 weken koortsaanvallen even koortsvrij was eigenlijk verwachtte dat hij weer naar zijn werk zou gaan. Toch wanneer hij vertelt van zijn werk en wat dit met hem doet en hoe hij trots vertelt van die hij kan enthousiasmeren te stoppen met drinken, gokken en medicijn gebruik. Dit ondanks dat deze regering vindt dat verslaving geen ziekte is. Dan voel ik me trots dat deze man mijn lief is hij is mijn held en niemand die neemt dit van me af!
Goeie dagen
Zowel gisteren als eergisteren waren twee fijne dagen. De donderdag begon zwaar maar werd uiteindelijk toch een goeie dag en vrijdag de 13de heeft zijn naam tegen maar viel ook erg mee. Alles wat we wilden, inclusief de markt en het zwemmen bij Frankeland gedaan en daarmee mijn 
spieren weer in beweging kunnen houden. Ik kwam na het markten daarna wel helemaal op apegapen thuis maar heb vervolgens heerlijk bijgeslapen en daarna hebben Rose en ik een heerlijke kaasfondue genuttigd met verse ananas en kastanjechampignons met een super lekker Italiaans wit wijntje TOP. Nu kan ik vandaag weer lekker aan de slag. Ik werk deels alleen en deels met een voor mij nieuwe leerling, maar heb van de collega’s alleen maar goede verhalen over haar gehoord dus dat zal allemaal best gaan.
Vanmorgen heb ik tijdens mijn ronde met Jesse eerst Rose naar de Wereldwinkel gebracht en ben daarna doorgegaan naar de opticiën. Ik heb mijn ogen laten nakijken en ook de oogdruk. Beide waren goed. Het zicht veraf is hartstikke goed en daar heb ik zeker nog geen bril voor nodig. Ook mijn leeftijd meerekenend gaat het daar erg goed mee. 
Wel is het zicht dichtbij wat verminderd. Ik heb nu gekozen voor een combi bril, geen varifocus maar met een ingebouwd leesgedeelte, en een ingebouwd computergedeelte. Ben heel benieuwd. Alleen bleken al mijn monturen niet geschikt voor deze variant, dus heb ik ook een nieuw montuur gekozen. Voor het eerst een rond montuur. Ik vond het me wel leuk staan, ben nieuwsgierig hoe Rose het zal vinden. Over twee weken is ie klaar. 
Ik kwam gelukkig drieeneenhalf jaar na mijn laatste bril weer in aanmerking voor de driejaarlijkse bijdrage van mijn ziektekostenverzekeraar.
Ik ga eens kijken of ik op http://hottransport.blogspot.com een mooi hoofdstuk kan maken over een prachtig merk. Namelijk het merk Albion. Het bestaat al lang niet meer, maar ze hebben in het verleden prachtige bussen gemaakt zoals je daar zult kunnen zien.
Voor nu hou ik het voor gezien. Nieuws heb ik niet meer, dus houdou op zijn Brabants of Hoje op zijn Noord Limburgs. De groeten.
Vertrouwen komt langzaam een beetje terug
confidence level
Na twee dagen werk komt langzaam het vertrouwen terug dat ik het werk nog aankan en leuk vind. Nu zes weken na mijn volkomen uit de lucht komen vallende heftige koortsaanvallen waardoor ik ineens incapabel en energieloos thuiszat is het begin er weer. Raar dat na tweeeneenhalf jaar weliswaar fragiele stabiliteit je alweer zo snel gewent raakt aan het feit dat je na rakelings langs het WIA trajekt te zijn gevlogen wel weer in staat bent zelfstandig je geld te verdienen om je hoofd boven waten te houden in deze sowieso al onzekere tijden toch weer heel snel in staat van paniek verkeert. 
Rose is er net zoals ik behoorlijk van geschrokken dat je van het ene op het andere moment weer afhanklelijk van elkaar bent en ik was bang dat het moment van de scootmobiel heel nabij was.
Het was even alsof ik viereneenhalfjaar geleden weer net in de buurt van de diagnosestelling zat of dat Rose en ik onderweg naar Rheden onverwacht te maken kregen met mijn incontinentie. De schrik en de paniek die ik vroeger niet kende maar inmiddels verdomd goed was terug en maakt erg ongerust.
Nu twee dagen nadat ik weer bijzonder welkom werd geheten door zowel mijn collega’s als de bekende patiëntengroep ben ik weliswaar doodmoe maar wel
zelfvertrouwen
heel tevreden. Ik heb gelukkig ook naast vandaag, mijn wekelijkse Chemodag ook de gelegenheid gehad de vrijdag vrij te nemen en ik hoef dus pas zaterdag en zondag weer aan de slag.
Gisterenavond was ik al zover bij dat ik de het persoonlijke begeleider schap alweer aardig op de rails had en de verpleeg, behandel en begeleidingsplannen alweer op niveau gebracht had. Voor het voorbereiden van het behandelplanoverleg van as. dinsdag heb ik het hele weekend en dan kan ik tegelijkertijd uitgebreid kennis maken met de nieuwe leerling met wie ik zondag werk en voor de patiënten waar ik nog niet uitgebreid aan toegekomen ben.
Waar ik wel wat verdrietig van werd was het weerzien en het verhaal van de collega die zes weken geleden afscheid nam nadat haar contract niet verlengd was. Ze heeft weliswaar een nieuwe baan met een hoger salaris maar ik zag gelijk aan haar dat ze niet goed in haar vel zat. Het kost haar grote moeite om iedere dag de energie te vinden om naar haar nieuwe werk te gaan en de omstandigheden daar zijn niet zoals ze gehoopt had. Daarnaast is het regelmatig werk, en ook dat en de reis vallen haar giga tegen. 
Verder vertelde ze over een andere collega die ons vorig jaar verlaten heeft voor een leuke baan bij een naburig ziekenhuis. Die blijkt te zijn weggelokt onder valse voorwenselen en zij heeft nu plotsklaps te maken met nieuwe opleidingseisen en heeft te maken met controle door hele jeugdige onervaren collega’s die weliswaar iets hoger zijn opgeleid maar wel zonder ervaring zitten en willen pronken met haar werk. Dit horende over twee goede en met recht trotse collega’s met wie je jaren hebt samengewerkt en die tot vriendinnen zijn verworden maakt triest. Ten eerste omdat je hen beter toewenst maar het maakt tegelijkertijd dat ik minder snel zal klagen over alles wat bij ons in het ziekenhuis misgaat of waar ik ontevreden over ben.
Vandaag valt de Chemo me zwaar en ik had ook helemaal geen zin in de grote ronde met Jesse. Ik heb me toch laten stimuleren door Rose en nu zijn we er toch in ieder geval uitgeweest en dat voelt goed. We hebben een ronde vijfsluizen gemaakt en de frisse lucht en het zonnetje deden toch wel goed. De rest van de dag doen zowel Rose als ik het rustig aan en doen niet meer dan het hoogstnoodzakelijke. 
Morgen kan ik door de onverwachtse vrijheid toch even gaan zwemmen en gaan we daarnaast als enige verplichting naar de markt. Thuis zijn nu is toch weer heel anders dan tijdens ziek zijn.
Ik hou het hier weer bij. Jullie zijn weer bij en ik ga zo na een bakkie thee een tijdje bijpitten. Gegroet en tot later.
Een flitsstart vanmorgen
Flits START
Vanmorgen stond de wekker op 06.00uur. Normaliter draaien we nog 1, 2, of drie keer nadat hij voor de eerste keer gegaan is, maar aangezien Rose al om 08.00u bij de tandarts moest zijn in Woudhoek bij het eindpunt van de tram, en waarschijnlijk na haar behandeling even niet mag eten, hebben we de start giga vervroegd. Rose stond om 06.10u al onder de douche en toen zaten bij ons beiden de pillen er al in. Ik ben gelijk met het katteneten aan de slag gegaan, en met een kop koffie om te helpen bij het ogen openhouden. Daarna een uitgebreid ontbijt, de computer opgestart, even de post nagekeken, en vervolgens om 07.10u naar buiten met zijn drieën. Jesse vond het zelfs vreemd, zo vroeg al ontbijt, en dan met zijn drieën tegelijk naar buiten. Ja wij hebben Rose even naar de tramhalte gebracht bij het Vlietlandziekenhuis, en daarna zijn Jesse en ik via Vijfsluizen naar huis gelopen. Ik had bij het nieuwsbericht gehoord dat de regen Nederland zou hebben verlaten, maar daar was geen sprake van. Toen wij om 07.59u terugwaren in huis pakte Jesse gelijk haar handdoek en wilde afgedroogd worden. En ja ik was ook door en door nat, want het is van die doordringende miezer in wolkenvorm. Kortom hier boven wonen wij ook vandaag weer eens in een wolk. Grijs, grijs en grijs. Gelukkig is mijn humeur dat niet. Ik ben nu met een bakkie warme thee even lekker aan het opwarmen en Jesse vind het ook niet erg dat we weer binnen zijn.
Vandaag is het dan zover, na zes weken na mijn heftigste terugval sinds mijn diagnose vier en een half jaar geleden ga ik vandaag weer voorzichtig beginnen. Ik begin met een vaste collega en het is spelletjesavond vanavond, dus dat zal wel gaan. Ik bekijk het gewoon dag voor dag. Ik zal zuinig met de schaars beschikbare energie omgaan en regelmatig pauze’s inbouwen. Ik heb de afgelopen weken bepaald niet stil gezeten dus vertrek ik niet uit de nulstand.
Naast zenuwen heb ik ook wel weer zin, en ik vind dat een goed teken.
Bij ons in de straat zijn ze druk bezig de hele straat op de schop te nemen. Gingen drie weken geleden de bomen plat, nu gaat alles eruit, de stoepen, de straat, de parkeervakken, en het gaat compleet nieuw ingedeeld worden. Ben heel benieuwd hoe het gaat worden. Zoals het er de laatste weken uitzag ziet het er ook niet uit dus kan het er alleen maar op vooruitgaan.
De zenuwen komen weer op
Logisch natuurlijk. Het is inmiddels eerste Paasdag en dinsdag komt steeds dichterbij. Ik ben nu natuurlijk toch een dikke vier weken niet op het werk geweest en dan is het altijd lastig om weer te gaan beginnen. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit, maar vooral omdat mijn conditie
Regelmatig in stand Wacht
nog zo slecht is en mijn medicatiegebruik nog zo hoog maakt me dat er niet zelfverzekerder op.
Nu is dat altijd zo als ik er een tijdje uitgeweest ben, maar het zal flink bijlezen zijn en sowieso een zware dobber, want het zijn gelijk vijf dagen de eerste week. Ik heb al besloten in ieder geval niets ernaast te doen, zoals zwemmen of ander conditiewerk. Daar tussendoor zal Rose me steunen en zal ik slapen als geen ander. Ben wel heel benieuwd of ik het aankan.
Tegelijkertijd zal thuis zitten me nu ook niet veel meer helpen. Ik heb geen koorts
rustig aan
meer en dat is al heel wat, alleen die stomme Prednison houd me zo kort ademig en dat maakt alle echte inspanning maar voor korte duur mogelijk. Ik zal er open over moeten zijn tegenover de collega’s en patiënten want ik ben snel aan het einde van mijn latijn. Lange wandelingen en dergelijke zijn voorlopig nog uitgesloten. Maar gelukkig heb ik al eerder beter om hulp leren vragen en grenzen leren stellen, en dat zal nu ook moeten.
Deze laatste dagen maken Rose en ik er ook echt iets van. We zijn er heerlijk uitgeweest met Jesse en vanmorgen heeft ze heerlijk gespeelt, gerent en gevlogen. Verder heb ik twee hoofdstukken gemaakt voor Hot Transport. Vooral de laatste is er een geworden met prachtige bussen. Voor nu is het eten bijna klaar dus ik ga afronden.
Goede Zin maar weinig energie
De langzame lijn naar boven is er nog steeds. De dagen worden weer steeds iets gevulder en er komt duidelijk weer wat uit onze vingers. Niet dat alles stil stond hoor, maar er is wel verschil. Nu komt de werkhervatting ook steeds dichterbij dus dat is maar goed ook. Mijn conditie is echter nog steeds knap louzie, maar ja
Goede Zin
ik gebruik ook nog griezelig veel medicatie, dus voor dat die helemaal terug is, dat gaat nog effe duren. Gisterenmiddag had het bestuur van de Vereniging van Eigenaren weer een vergadering en Rose toog gelijk aan de slag om een tweede Nieuwsbrif voor de rest van de bewoners te gaan maken. Ik vond dat wat voorbarig, want de eerste is net twee weken geleden uitgekomen, en voor je het weet is het een tweewekelijks krantje. Zo hebben we een voorstel gehad van het schildersbedrijf wat hier anderhalf jaar geleden geschilderd heeft dat ze voor € 4500,- wel even onze ronde ramen opnieuw willen doen notabene ex btw, en dat zou een soort schikking in onze richting zijn. Belachelijk, wat denken ze daar bij Kloet wel niet! Dat we helemaal op ons achterhoofd gevallen zijn zeker!! Irritant dat wel, maar het zorgde niet voor het verpesten van mijn bui hoor.
Neen, het is lekker weer, we zijn naar de markt geweest, hebben de inkopen voor de Pasen gedaan, lekker gewandeld, daarna heb ik een blogje geschreven op Hot Transport, en heb net lakker anderhalf uur geslapen.
Weinig energie
Ik was er aan toe. Rose heeft Jesse al uitgelaten en is tegelijkertijd even naar de Bas geweest want we hadden geen augurken meer, en nu licht Knul heerlijk te relaxen op haar schoot. Als er iets is wat Knul goed kan dan is het wel genieten. Prachtig om te zien.
Verder heb ik eigenlijk geen nieuws. Gisteren was ik wel even behoorlijk ontstemd. Toen ik hoorde dat die idioot van een Bouterse daar in Suriname die amnestiewet erdoor gekregen had, maar tegekijkertijd dacht ik wel dat ik me tegenwoordig ook regelmatig schaam voor het beleid van de Nederlandse regering, en die stonden toendertijd ook nog achter hem toen hij zijn coupe pleegde en daarbij 18 mensen vermoordde. Eigenlijk kunnen we er dus niet eens wat van zeggen want we hebben hier zelf ook een regering die je recht aankijkt en liegt alsof het gedrukt staat.
Kortom, maak je niet druk over dingen waar je toch niks aan kan doen. We doen het lekker rustig aan en genieten is ook daarbij het belangrijkste. Het schijnt koud weer te worden met de Pasen, maar deze mooie dag kan niemand ons meer afpakken. Overigens iedereen een fijne Pasen toegewenst. Tabée.
Officieel beter gemeld
Ik heb me vanmorgen bij mijn direct leidinggevende beter gemeld. Ik ben nu dik 10 dagen koortsvrij en mijn conditie gaat heel langzaam weer wat de goeie kant op. Wel duurt het afbouwschema van de Prednison nog tot eind juni. Ja, je ziet het goed, eind juni. Je zit van de ene op de andere dag van 5 mg op dertig, maar het afbouwen is een heel andere zaak. Eerst iedere drie weken 5mg, en nu zit ik dus op 15mg en nu gaat het verder per 2,5mg per drie weken. Zucht. Voorlopig zal ik dus nog wel even last hebben van die heftige troep, maar er buiten kan ik niet dus klagen heeft ook geen zin.
Gisteren hebben we samen een heerlijke verjaardag van Rose gevierd. We zijn met Jesse naar de Blaak markt geweest en hebben onder andere 2 drakenschepen uit Azië op de rommelmarkt gekocht en een nieuwe palm voor in de huiskamer. Het staat prachtig. Alleen het door mij in Engeland gekochte cadeautje is nog steeds onderweg.
De spekstenen witte Afgaanse ketting is opnieuw door de juwelier geregen, schoongemaakt en voorzien van een fatsoenlijk slot en staat werkelijk prachtig om haar nek. We zijn allebei dik tevreden met het resultaat. Rose gaat zo meteen met Jesse en grote ronde lopen en ik ga een uurtje heel rustig zwemmen in huize Frankeland. Tot zover deze Update. De groeten en iedereen een fijne dag toegewenst.
Lekker Weekend
Gisteren kregen we familie op bezoek uit Heerhugowaard. Ze hebben zelf hun huis te koop staan want ze willen zo snel mogelijk naar een ander deel van nederland verhuizen, en dus hadden ze zoals velen, ook hier in ons appartementencomplex hun huis geopend voor de open Huizen dag in een poging hun huis te showen aan toekomstige kopers. Ze hadden drie kijkers gehad. Ik kan me nog goed
lekker weekend
herinneren uit de tijd dat ons huis op de Rotterdamsedijk te koop stond dat dat de tijd was dat ons huis het allervaakst 100% op orde was en schooner dan ooit. Gek werd je ervan. Het ergst was wanneer je alles klaar had incluis de koffie en de taart of cake om maar voor een lekker luchtje te zorgen als er dan niemand kwam kijken. Zo ook onze bovenbuurvrouw die al de hele week aan de poets was, zelfs de buitenboel geveegd, gewassen en aangeveegd, tot en met de vloerbedekking schoongemaakt bij de lift + + +. Hoe wat een frustrerend werkje.
Ik weet niet of zij mensen over de vloer heeft gehad, ik hoop voor haar van wel.
Om half vijf ging bij ons de bel en kwamen Olaf en Jasja bij ons aan. Het werd een 
topavond waarbij we veel gedeeld hebben en het ontzettend gezellig gehad hebben. Voor herhaling vatbaar. Rond een uur of Elf begeleiden we hen met Jesse naar hun auto, en gingen zij huiswaarts en gingen wij nog een lekker blok met Jesse om. Ik sliep daarna heerlijk.
Vanmorgen was het moeizaam om op te staan. Ik had een paar keer het ernstig benauwd gehad vannacht en had daar nog last van. Een beetje een eng gevoel. Na de koffie, de meditatie en een lekkere douch zijn we met Jesse naar het Sterrebos gegaan en kwamen daar de oude bekenden tegen, waarvan een een uitstekend idee had. Zij is nl. verhuisd naar een andere provider voor haar weblog. Een plek waar zij zelf i.p.v. weblog een deel van de advertentieinkomsten ontvangt, en ze adviseerde mij om met mijn nieuwe blog dat ook eens te proberen. Ik weet niet of het zal werken maar ik ben er wel gelijk mee aan de slag gegaan. Kortom het nieuwe Hot Transport Blog is inmiddels ook te vinden op http://hottransport.blogspot.com . Voor ons oude vertrouwde family Hotrose blog blijven we gewoon hier denk ik. Dit is iverigens ons 1500ste blogje vandaag, en dat is niet eens een 1 april mop.
familyhotrose 